Τέτοιο βράδυ πριν 51 χρόνια...

Kostas Vostantzoglou
Τέτοιο βράδυ ήτανε πριν 51 χρόνια, όταν ένοιωσα στο πετσί μου τι σημαίνει φασισμός. Τι σημαίνει βία. Από την μιά στιγμή στην άλλη, ανατράπηκε η ζωή μας. Άρχισαν τα εφτά χρόνια νύχτας.
Ο πατέρας αυτομάτως έγινε φυγάς και καταζητούμενος, η μάνα έτρωγε σπρωξιές κι χαστούκια από έναν άξεστο ασφαλίτη εγώ προσπαθούσα να βαστήξω ήσυχο τον Γιάννη που δεν βαστιέται γιατί είναι θηρίο και ήθελε να μουντάρει σ' αυτόν που χτύπησε την μάνα και το σπίτι λεηλατήθηκε. Στα παιδιά της γειτονιάς συστήθηκε να μην μας μιλάνε και να μην μας κάνουνε παρέα. Έξω από το σπίτι μας είχαμε φρουρά. Όπου πηγαίναμε, είχαμε δεύτερη σκιά πίσω μας. Στο σχολείο αναλάβανε το θεάρεστο έργο να μας κάνουνε τον βίο αβίωτο ο γυμνασιάρχης και οι καθηγητές μας. Τα πρωτοπαλήκαρα της εθνικής κυβέρνησης. Μας τρέφανε οι συγγενείς. Τότε κατάλαβα τι τραβήξανε οι Εβραίοι όταν τους φορέσανε το κίτρινο αστέρι. Εμείς δεν φοράγαμε κίτρινο αστέρι. Νοιώθαμε όμως πως είχαμε ανεξίτηλα σταμπαρισμένο στα ρούχα μας, στο μέρος της καρδιάς μας το σφυροδρέπανο. Όλοι ξέρανε, όπου κι αν πηγαίναμε, πως έχουμε κόκκινο πατέρα. Ένα μίασμα. Έναν προδότη της πατρίδας. Έναν επικίνδυνο άνθρωπο. Κατά συνέπεια, είμασταν κι εμείς επικίνδυνοι και καλό ήταν να μην μας συναναστρέφονται. Είχαμε χολέρα.
Κάποιοι εξακολούθησαν να μας αγαπάνε. Αγνοήσανε τις συμβουλές της ασφάλειας. Στάθηκαν κοντά μας. Και μερικοί δεν ήταν καν αριστεροί. Τους ευγνωμονώ.
Κάποιοι άλλοι, πολλοί περισσότεροι, την κάνανε με ελαφρά πηδηματάκια. Εξαφανίστηκαν από προσώπου γης. Καλύτερα. Ξεκαθάρισε η ήρα από το στάρι.
Επί επτά χρόνια, μπαίνανε στο σπίτι μας όποτε γουστάρανε οι του Β τμήματος. Ψάχνανε, ελέγχανε, δεν βρίσκανε κρύπτες, ασυρμάτους, τυπογραφεία, όπλα βιολογικής καταστροφής, πυρηνικές κεφαλές ή οπλισμό για να ξεκινήσει η επανάσταση των μπολσεβίκων και φεύγανε λέγοντάς μας το απειλητικό και δυσοίωνο: θα ξανάρθουμε. Και ξαναέρχονταν. Τακτικοί και προγραμματισμένοι σαν ρολόγια. Και ξαναψάχνανε ή θρονιάζονταν στο σαλόνι και παρακολουθούσαν με μάτι αυστηρού τεχνοκριτικού τον πατέρα να ζωγραφίζει λουλούδια επάνω σε φιάλες, πιάτα και ποτήρια. Είχανε γίνει του σπιτιού. Δεν τους δίναμε σημασία πια. Τους είχαμε συνηθίσει. Ήταν για μας κάτι σαν έπιπλα. Δεν δίνεις σημασία στο κομό ή στο τραπέζι εκτός αν έχει πιάσει σκόνη. Απλά ήταν ενοχλητικό και γελοίο το ότι σηκωνόντουσαν και μας ακολουθούσαν όταν πηγαίναμε να χέσουμε.
Καλούσαν κάθε τρεις και λίγο τον πατέρα κι εμάς στο τμήμα "δι υπόθεσίν μας". Ο Γιάννης συνελήφθη στην κηδεία του Παπανδρέου. Ήταν μαθητής. Ποινή από το στρατοδικείο; Aποβλήθηκε από όλα τα σχολεία της Ελλάδας. Δεν τέλειωσε ποτέ το γυμνάσιο...
Πήγαμε και οι δύο, σαν φαντάροι, σε στρατόπεδα ανεπιθυμήτων σαν κομμουνιστές. Δεν είχε πλάκα. Φτύσαμε το γάλα της μάνας μας. Τα καψόνια όμως ήταν υπέροχα. Το να τρέχεις με τον σάκκο στην ανάταση κι από πίσω σου να μαρσάρει το ΡΕΟ και να σε σκουντάει στο τσακ για να σε πατήσει, το να ανεβαίνεις τον λόφο επί γονάτων, τα λαγουδάκια με τον ιμάντα στον σβέρκο και το όπλο κάτω από τα γόνατα, το να κάνεις κάμψεις πάνω από την τρύπα της τούρκικης χέστρας και να σε πατάει ο αρχιλοχίας στην πλάτη γιατί δεν έβαλες τη μούρη σου στα σκατά και δεν ανάσανες βαθιά, σε κάνει εθνικόφρονα. Τα έκανα και αυτά και άλλα πολλά καψόνια και δυστυχώς δεν έγινα εθνικόφρων. Ήμουν αντιδραστικό άτομο από γεννησημιού μου. Τζάμπα τα κόπια τους. Ας είναι.
Από την επταετία έμαθα όμως και μερικά πολύ χρήσιμα πράγματα. Πως δεν πρέπει να επιτρέψουμε ποτέ να ξανασυμβεί. Πως δεν αξίζει σε ελεύθερους ανθρώπους να σκύβουν το κεφάλι και πως σε δέκα εκατομμύρια έλληνες, αντιστάθηκαν στην χούντα γύρω στα δεκαοκτώ εκατομμύρια...

Πηγή: PRESS-GR