 |
| Harris Kodopoulos |
Κάθε άλλο...Παπανδρεϊκός...!!!
«Οι ρυθμοί μεγέθυνσης της ελληνικής οικονομίας ως το 2007 παρέμειναν υψηλοί εξαιτίας της οικοδομικής δραστηριότητας, του ιδιωτικού δανεισμού, που τροφοδότησε τη ζήτηση, των ευκαιριών που πρόσφερε η είσοδος των μεταναστών και των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης».
«Επρόκειτο για ένα “αναπτυξιακό μοντέλο” με ημερομηνία λήξης».
Η αύξηση του ελλείμματος στο ισοζύγιο πληρωμών ήταν ένα σοβαρό μήνυμα κινδύνου. Η κυβέρνηση Καραμανλή, όμως, δεν ανησυχούσε. Οι ξένες τράπεζες δάνειζαν εύκολα. Μέχρι το 2007 το ελληνικό κράτος δανειζόταν με επιτόκιο υψηλότερο μόλις κατά 0,2% ή 0,3% του γερμανικού. Ανάλογα ελκυστικό ήταν και το επιτόκιο για τις επιχειρήσεις και τους ιδιώτες.
Ένας φαύλος κύκλος είχε ανοίξει. Η κυβέρνηση δανειζόταν για να καλύψει τις αυξημένες δαπάνες του πελατειακού κράτους και οι επιχειρήσεις δανείζονταν για να καλύψουν την αυξημένη ζήτηση. Ο υπέρμετρος δανεισμός του κράτους από το εξωτερικό εξυπηρετούσε τις ανάγκες συνεχούς μεγέθυνσης του δημοσίου, που προέκυπταν από τους νέους δρόμους.
Η αδρανοποίηση της κυβέρνησης Καραμανλή και η εντεινόμενη αίσθηση μιας επικείμενης εκλογικής συντριβής οδήγησαν στην παράλυση του κράτους και σε αθρόα εκπλήρωση πελατειακών αιτημάτων με βασικό στόχο να σταματήσει η απότομη δημοσκοπική πτώση του κυβερνώντος κόμματος.
Σε ένα οικονομικό έτος κατά τη διάρκεια του οποίου τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη ακολουθούσαν λόγω της κρίσης προσεκτική οικονομική πολιτική, η Ελλάδα κατόρθωσε να επιδεινώσει όλα τα δημοσιονομικά της μεγέθη. Οι πρωτογενείς δαπάνες αυξήθηκαν κατά 20% και πλησίασαν τα 60 δις ευρώ. Μάλιστα, ήταν διπλάσιες σε σύγκριση με το 2003, προτού να αναλάβει τα ηνία της εξουσίας ο Κ. Καραμανλής.
«Επρόκειτο για ένα “αναπτυξιακό μοντέλο” με ημερομηνία λήξης».
Η αύξηση του ελλείμματος στο ισοζύγιο πληρωμών ήταν ένα σοβαρό μήνυμα κινδύνου. Η κυβέρνηση Καραμανλή, όμως, δεν ανησυχούσε. Οι ξένες τράπεζες δάνειζαν εύκολα. Μέχρι το 2007 το ελληνικό κράτος δανειζόταν με επιτόκιο υψηλότερο μόλις κατά 0,2% ή 0,3% του γερμανικού. Ανάλογα ελκυστικό ήταν και το επιτόκιο για τις επιχειρήσεις και τους ιδιώτες.Ένας φαύλος κύκλος είχε ανοίξει. Η κυβέρνηση δανειζόταν για να καλύψει τις αυξημένες δαπάνες του πελατειακού κράτους και οι επιχειρήσεις δανείζονταν για να καλύψουν την αυξημένη ζήτηση. Ο υπέρμετρος δανεισμός του κράτους από το εξωτερικό εξυπηρετούσε τις ανάγκες συνεχούς μεγέθυνσης του δημοσίου, που προέκυπταν από τους νέους δρόμους.
Η αδρανοποίηση της κυβέρνησης Καραμανλή και η εντεινόμενη αίσθηση μιας επικείμενης εκλογικής συντριβής οδήγησαν στην παράλυση του κράτους και σε αθρόα εκπλήρωση πελατειακών αιτημάτων με βασικό στόχο να σταματήσει η απότομη δημοσκοπική πτώση του κυβερνώντος κόμματος.
Σε ένα οικονομικό έτος κατά τη διάρκεια του οποίου τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη ακολουθούσαν λόγω της κρίσης προσεκτική οικονομική πολιτική, η Ελλάδα κατόρθωσε να επιδεινώσει όλα τα δημοσιονομικά της μεγέθη. Οι πρωτογενείς δαπάνες αυξήθηκαν κατά 20% και πλησίασαν τα 60 δις ευρώ. Μάλιστα, ήταν διπλάσιες σε σύγκριση με το 2003, προτού να αναλάβει τα ηνία της εξουσίας ο Κ. Καραμανλής.
1.2 Νησιωτικές και μειονεκτικές περιοχές
