Ο αργός θάνατος ενός νοσοκομείου - Πάνος Μπόζος πρώην Διοικητής Νοσοκομείου Κυπαρισσίας

Ακόμα και στις χειρότερες στιγμές της Ιστορίας των διαφόρων κρατών, οι υπεύθυνες κυβερνήσεις το πρώτο που φρόντιζαν και φροντίζουν είναι η σωτηρία του λαού από τις ασθένειες, τις επιδημίες, φρόντιζαν τον εμβολιασμό των παιδιών, φρόντιζαν την απρόσκοπτη πρόσβαση των γερόντων στις Μονάδες Υγείας και στα φαρμακεία.
Ιανουάριος 1932. Η χώρα ετοιμάζεται να ζήσει άλλη μια (την 4η) χρεοκοπία. Τα εκατομμύρια των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής ζουν ακόμα στα παραπήγματα και τις προσφυγοπόλεις, ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρουν στον ήλιο μοίρα. Φτώχεια, πείνα, δυστυχία παντού. Σε μια μικρή (αλλά με μακρά ιστορία στα βάθη των αιώνων) πόλη της Δυτικής Μεσσηνίας, την Κυπαρισσία, ένας τοπικός εργολάβος συντάσσει τη διαθήκη του.
Ενα χαρακτηριστικό απόσπασμα (η ορθογραφία του κειμένου): «Εν παραλία Κυπαρισσίας και εν τη παρά τη κεντρική αγορά οικίαν μου σήμερον την δεκάτη Τετάρτη Ιανουαρίου Χιλιοστού Εννιακοσιοστού Τριακοστού Δευτέρου Ετους (14-1-1932) ο υποφαινόμενος Γεώργιος Θεμιστοκλέους Αλεξόπουλος επιθυμώ τα εξής: Απασα η κατά το θάνατόν μου ευρεθησομένη ακίνητη και κινητή περιουσία μου να παραμείνει εις το διηνεκές αναπαλλοτρίωτος και να διατεθεί για την ανέγερση Νοσοκομείου Κυπαρισσίας εν τω οποίον να νοσηλεύονται και εν γένει περιθάλπτωνται επιστημονικώς άποροι και πτωχοί (κοινής αναγνωρισμένης πτωχίας) άρρωστοι, θεραπεύσιμοι και εύποροι επί αναλόγω πληρωμή…»
Λέει και άλλα πολλά ο Γεώργιος Αλεξόπουλος. Η ουσία των λόγων του είναι η εξής: Μέσα σ’ αυτές τις τραγικές συνθήκες στις οποίες βρίσκεται η χώρα, οι πολίτες θα αντέξουν όλες τις δυσκολίες, όλες τις κακουχίες, αρκεί να είναι υγιείς. Αρκεί να υπάρχει ένας χώρος στον οποίο να μπορούν να προσφύγουν οι ασθενείς και οι ανήμποροι για να βρουν θαλπωρή και περίθαλψη. Η επιθυμία του παίρνει σάρκα και οστά.
Σε λίγα χρόνια, κατασκευάζεται (γεννιέται καλύτερα) ένα καταπληκτικό νοσοκομείο που όμοιό του δεν υπήρχε σε ολόκληρη την ελληνική επαρχία. Είναι σημαδιακός και ο χρόνος των εγκαινίων. Γίνονται το 1948. Μόλις έχουν λήξει η Κατοχή και ο φοβερός εμφύλιος πόλεμος που βύθισε τη χώρα στο χάος.
Το παράδειγμα του Αλεξόπουλου το ακολούθησαν πολλοί, αναγνωρίζοντας την τεράστια προσφορά του Νοσοκομείου Κυπαρισσίας στην ευρύτερη περιοχή. Ετσι κατασκευάζονται, με δωρεές, νέα πτέρυγα, Μονάδα Τεχνητού Νεφρού (η πρώτη πιστοποιημένη κατά ISO στη χώρα), νέα χειρουργεία, δωρίζονται νέα ασθενοφόρα, ιατροτεχνολογικός εξοπλισμός, ανακαινίζονται οι κλινικές, τα ιατρεία και άλλα πολλά. Η Δυτική Μεσσηνία αποκτά ένα σύγχρονο νοσοκομείο που εξυπηρετεί τις ανάγκες της περιοχής από την Πυλία έως και τον Νομό Ηλείας, σε ακτίνα τουλάχιστον 150 χλμ.
Αυτό λοιπόν το νοσοκομείο έρχονται σήμερα και το εξαφανίζουν από τον υγειονομικό χάρτη της χώρας. Θέλουν να του αλλάξουν χαρακτήρα. Στην ουσία όμως το κλείνουν, αφού πρώτα του εξαφάνισαν τη νομική του υπόσταση, το απογύμνωσαν από ιατρικό, νοσηλευτικό, διοικητικό προσωπικό, ώστε να μην μπορεί να προσφέρει υπηρεσίες, και ύστερα αποφάνθηκαν ότι δεν καλύπτει τους δείκτες, άρα είναι περιττό. Για έναν ολόκληρο χρόνο δεν έχει διοικητή γιατί, λένε, λησμόνησαν να προκηρύξουν τη θέση!
Αυτό το νοσοκομείο που ελάχιστα έχει επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό, αφού δημιουργήθηκε και εκσυγχρονίστηκε από τις δωρεές των συμπολιτών μας, που διαθέτει μια τεράστια περιουσία η οποία παραμένει ανεκμετάλλευτη, θεωρούν ότι είναι περιττό. Θεωρούν ότι 50 χιλιάδες άνθρωποι, που τους θερινούς μήνες τριπλασιάζονται με τις μεγάλες τουριστικές μονάδες στην περιοχή, δεν δικαιούνται πλέον ιατρική περίθαλψη ή τους αναγκάζουν να προστρέχουν σε άλλα νοσοκομεία που απέχουν 60, 70, 100 χλμ. ή στην Αθήνα!
Ακόμα και στις χειρότερες στιγμές της Ιστορίας των διαφόρων κρατών, οι υπεύθυνες κυβερνήσεις το πρώτο που φρόντιζαν και φροντίζουν είναι η σωτηρία του λαού από τις ασθένειες, τις επιδημίες, φρόντιζαν τον εμβολιασμό των παιδιών, φρόντιζαν την απρόσκοπτη πρόσβαση των γερόντων στις Μονάδες Υγείας και στα φαρμακεία. Στην πατρίδα μας οι πολιτικοί μας εμφανίζονται χωρίς ντροπή και διακηρύττουν με περισσό θράσος ότι «…αν χρειαστεί να κλείσω νοσοκομεία, θα τα κλείσω…» (Αδ. Γεωργιάδης, Ιούλιος 2013).
Ποιος θα αποδείξει την αναγκαιότητα του κλεισίματος; Οι εκθέσεις των ελεγκτών του ΣΕΥΠ μιλούν για την αναγκαιότητα ενίσχυσης της λειτουργίας του νοσοκομείου ώστε να ανταποκριθεί στην αποστολή του. Ποιος θα διαγράψει με μια απόφαση την ιστορία σχεδόν ενός αιώνα του νοσοκομείου; Ποιος θα υπογράψει την καταδίκη μιας ολόκληρης περιοχής; Ο υπουργός Υγείας Βασίλης Κικίλιας; Ο Μεσσήνιος πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς έλεγε: «Οποιος αγγίξει το Νοσοκομείο Κυπαρισσίας θα περάσει από το πτώμα μου…».
Αλήθεια, πόσο χαμηλά έχουμε πέσει... Το 1932, σε μέρες ανάλογες τού σήμερα, ο Αλεξόπουλος προσέφερε την περιουσία του για την ίδρυση νοσοκομείου. Το 2020 ο Μητσοτάκης και ο Κικίλιας το κλείνουν ή καλύτερα το σκοτώνουν! efsyn.gr