Πώς καταλαβαίνεις ότι έχεις κατάθλιψη;

«Είναι μέρες που δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι..» «Η διάθεση μου αλλάζει απότομα» «κάποια πρωινά ξυπνάω μ' ένα τεράστιο βάρος στο στήθος»... Κουβέντες που ακούω καθημερινά από θεραπευόμενους οι οποίες σχεδόν πάντα καταλήγουν στην ίδια ερώτηση: «μήπως έχω κατάθλιψη;» Η απάντηση από την άλλη είναι, σχεδόν πάντα, η ίδια:
Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Το πρώτο που έχουμε να θυμόμαστε είναι ότι η κλινική κατάθλιψη είναι ένα σύνδρομο. Σύνδρομο σημαίνει ότι για να μπορέσει να γίνει η διάγνωση της θα πρέπει να συνυπάρχουν συγκεκριμένα συμπτώματα για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι δεν αρκεί μια πεσμένη διάθεση, ένας σωματικός πόνος, ή μια δυσκολία στον ύπνο για να μιλήσουμε για κατάθλιψη. Κάποια από τα πιο συχνά συμπτώματα, που θα πρέπει να μας ενεργοποιήσουν είναι τα εξής:
Διαταραχή στη διάθεση
Διαταραχή στην όρεξη
Διαταραχή στον ύπνο
Αίσθημα χαμηλής αυτοεκτίμησης και ματαιότητας
Έντονες αρνητικές σκέψεις για τον εαυτό ( αυτοκτονικός ιδεασμός)
Ανηδονία – δυσκολία να πάρω ευχαρίστηση από πράγματα που προηγουμένως μου έδιναν
Σωματική κόπωση
Δυσκολία συγκέντρωσης
Απουσία ερωτικής επιθυμίας
Τα αίτια που μπορεί να κρύβονται από πίσω είναι πολλά και μοναδικά στην κάθε περίπτωση, είναι σημαντικό να αποφεύγουμε τις γενικεύσεις και σίγουρα...να μην πέφτουμε στην παγίδα να μας κάνουμε διάγνωση μέσα επιστημονικά ή μη άρθρα! Η διάγνωση μιας τέτοια ψυχικής νόσου είναι αρκετά περίπλοκη και μπορεί να γίνει μόνο από ειδικό, κλινικό ψυχολόγο ή ψυχίατρο.
Θυμηθείτε ότι όλοι μας έχουμε στιγμές δυσκολίας και παθολογίας, όλοι μπορούμε να «βουλιάξουμε» κάποιες φορές σε στενάχωρες σκέψεις και απογοητεύσεις. Οι στιγμές παθολογίας είναι μέσα στα πλαίσια του φυσιολογικού. Αυτό που θα πρέπει να μας ενεργοποιήσει είναι αν αισθανθούμε ότι δεν καταφέρνουμε να βγάλουμε το κεφάλι ξανά στην επιφάνεια για να πάρουμε ανάσα, ότι οι δύσκολες στιγμές είναι πλέον ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, ότι επηρεάζεται η λειτουργικότητα μας και αισθανόμαστε ότι χάνουμε τον εαυτό μας. Σε αυτή την περίπτωση είναι απαραίτητο να ζητήσουμε βοήθεια . Το πρώτο αλλά και το πιο σημαντικό βήμα είναι η αναγνώριση της δυσκολίας, η φροντίδα στον εαυτό, η απενοχοποίηση του ψυχικού πόνου και τέλος η ανάληψη της προσωπικής μου ευθύνης.
Κρατήστε ότι δε φταίω για το τι μου συμβαίνει, έχω όμως προσωπική ευθύνη και επιλογή για το πως θα το αντιμετωπίσω.   Της Δρ. Άννας Κανδαράκη  enikos