Όταν το σύμπτωμα του παιδιού αποτελεί σημάδι ότι η σχέση των γονιών πάσχει – Μια ψυχολόγος εξηγεί

Συχνά στα ιδιωτικά γραφεία ψυχολόγων απευθύνονται γονείς ωθούμενοι από ένα «σύμπτωμα» που βγάζει το παιδί τους, συνήθως έπειτα από σύσταση του σχολείου ή κάποιου γιατρού. Αρχικά έχουν ως αίτημα να βελτιωθεί η συμπεριφορά ή η κατάσταση του παιδιού. Ωστόσο στην πορεία διαπιστώνουν ότι το «σύμπτωμα» που μπορεί να εκδηλώνει το παιδί είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου και ότι τα αίτια είναι πιο βαθιά. Είναι τότε που το παιδί «πάσχει» για να τους ταρακουνήσει και να τους κάνει το… δώρο να ψάξουν τον εαυτό τους και τη σχέση τους.
Όπως εύστοχα περιγράφεται και στο ποίημα του John Donne «No man is an island», κανένας μας δεν είναι ένα μοναχικό νησί. Κανένας μας δεν είναι ξεκομμένος από το περιβάλλον στο οποίο ζει και λειτουργεί. Το πρόβλημα ενός μέλους της οικογένειας συχνά φανερώνει μια δυσλειτουργία όλου του συστήματος της οικογένειας. Πολλές φορές η δυσφορία ή η δυσλειτουργία που υπάρχει ανάμεσα στα ζευγάρια εκφράζεται μέσα από τα παιδιά, είτε με τη μορφή κάποιου προβλήματος στη συμπεριφορά, είτε μέσω ενός σωματικού συμπτώματος στο οποίο δεν βρίσκεται βιολογικό αίτιο. Δεν πρόκειται πάντοτε για ακραίες καταστάσεις ή για έντονους καβγάδες ανάμεσα στους γονείς, μπορεί να μιλάμε για προβλήματα που δεν έχουν επικοινωνηθεί ή για καταστάσεις που έχουν κουκουλωθεί.
Άλυτες συγκρούσεις ανάμεσα στο ζευγάρι ή στρες των γονέων μπορεί να «φορτωθούν» σε ένα παιδί το οποίο μπορεί να εκφράζει προβληματική συμπεριφορά, κακή επίδοση στο σχολείο ή ακόμα και ψυχοσωματικά προβλήματα. Με αυτό τον τρόπο οι εντάσεις εκτονώνονται μέσω αυτού του παιδιού, το ζευγάρι παραμένει σε συνοχή και η οικογένεια έχει μια σχετική ισορροπία. Το πρόβλημα του παιδιού λειτουργεί κατευναστικά ως προς τις συγκρούσεις που έχουν μεταξύ τους οι γονείς, καθώς τους τραβάει την προσοχή και επίσης συσπειρώνονται για την αντιμετώπισή του.
Έχει φανεί ότι μέσω της ψυχοθεραπείας ζευγαριών οι γονείς μπορούν να στραφούν προς τη σχέση τους και το παιδί απελευθερώνεται από το ρόλο που είχε έως τώρα. Όταν δηλαδή οι γονείς επεξεργαστούν τις προσωπικές τους δυσκολίες αλλά και τις δυσλειτουργίες του ζευγαριού τότε όλα τα μέλη της οικογένειας αναπτύσσονται καλύτερα και εξελίσσονται.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι γονείς είναι οι αρχιτέκτονες της οικογένειας και αν οι ίδιοι δεν βιώνουν ικανοποίηση μέσα στη συντροφική τους σχέση, τότε δεν μπορούν να επιτελέσουν και το γονικό τους ρόλο επιτυχημένα.