Η εξέγερση εξαπλώθηκε γρήγορα σε ολόκληρη την Ινδία και από το Καράτσι μέχρι την Καλκούτα (σήμερα Κολκάτα) αξιωματικοί και ναύτες του Βασιλικού Πολεμικού Ναυτικού υπέβαλλαν 12 αιτήματα προς τους Βρετανούς ανάμεσα στα οποία ξεχώριζαν: η απελευθέρωση όλων των Ινδών πολιτικών κρατουμένων, ισότητα με το Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό όσον αφορά τις αμοιβές, τα οικογενειακά και άλλα επιδόματα, βελτίωση των συνθηκών μεταχείρισης από τους αξιωματικούς προς τους υφισταμένους και έξωση Βρετανών υπηκόων από την Ινδία.
Οι Βρετανοί κινητοποιήθηκαν άμεσα και οι στασιαστές σε λίγες μέρες παραδόθηκαν στις Αρχές. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ινδίας ήταν η μόνη εθνική πολιτική οργάνωση που υποστήριξε την εξέγερση. Οι βρετανικές αρχές είχαν χαρακτηρίσει τη Ναυτική Ανταρσία ως τη «μεγαλύτερη κομμουνιστική συνωμοσία που μαίνεται από τη Μέση Ανατολή έως την Άπω Ανατολή ενάντια στο βρετανικό στέμμα».
Η στάση εκείνη είχε κάποια υποστήριξη από λίγους ινδούς πολίτες και επεκτάθηκε και σε άλλες πόλεις, ενώ προσχώρησαν και στοιχεία της Βασιλικής Ινδικής Αεροπορίας και των τοπικών αστυνομικών δυνάμεων.
Η στάση εξαπλώθηκε γρήγορα.
Ουδείς αποκαταστάθηκε!
Η εξέγερση σταμάτησε μετά μια συνάντηση μεταξύ του Προέδρου της Ναυτικής Κεντρικής Επιτροπής της Απεργίας και του εκπροσώπου του Κογκρέσου που παρείχε εγγυήσεις ότι ουδείς θα διωχτεί. Οι επικεφαλής των στασιαστών συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα όπου έζησαν υπό οδυνηρές συνθήκες τους επόμενους μήνες. Διενεργήθηκαν ανακρίσεις έγιναν συλλήψεις και ακολούθησαν στρατοδικεία και αποτάχθηκαν 476 αξιωματικοί από το Βασιλικό Ινδικό Ναυτικό· ουδείς από αυτούς αποκαταστάθηκε, ούτε στο Ινδικό ούτε στο Πακιστανικό Ναυτικό μετά την ανεξαρτησία.
Οι ινδοί εθνικιστές ηγέτες, κυρίως ο Μαχάτμα Γκάντι και η ηγεσία του Κογκρέσου, προφανώς ανησυχούσαν ότι η εξέγερση θα έθετε σε κίνδυνο τη στρατηγική μιας διαπραγματευτικής διευθέτησης της ανεξαρτησίας της Ινδίας. Το 1967 κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης στο πλαίσιο σεμιναρίου για την 20η επέτειο της Ανεξαρτησίας της Ινδίας αποκαλύφθηκε από τον Βρετανό (τότε) Ύπατο Αρμοστή Τζον Φρίμαν, ότι η Ανταρσία του 1946 είχε προκαλέσει τον φόβο για μεγάλης κλίμακας κινητοποίηση όπως η Εξέγερσης του 1857, από τα 2,5 εκατομμύρια Ινδούς στρατιώτες που είχαν συμμετάσχει στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τελικώς οι Βρετανοί τα διευθέτησαν όλα… λογαριάζοντας χωρίς τον Γκάντι, που «έκλεψε» το Πετράδι του Στέμματος…
Ουδείς αποκαταστάθηκε!
Η εξέγερση σταμάτησε μετά μια συνάντηση μεταξύ του Προέδρου της Ναυτικής Κεντρικής Επιτροπής της Απεργίας και του εκπροσώπου του Κογκρέσου που παρείχε εγγυήσεις ότι ουδείς θα διωχτεί. Οι επικεφαλής των στασιαστών συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα όπου έζησαν υπό οδυνηρές συνθήκες τους επόμενους μήνες. Διενεργήθηκαν ανακρίσεις έγιναν συλλήψεις και ακολούθησαν στρατοδικεία και αποτάχθηκαν 476 αξιωματικοί από το Βασιλικό Ινδικό Ναυτικό· ουδείς από αυτούς αποκαταστάθηκε, ούτε στο Ινδικό ούτε στο Πακιστανικό Ναυτικό μετά την ανεξαρτησία.
Οι ινδοί εθνικιστές ηγέτες, κυρίως ο Μαχάτμα Γκάντι και η ηγεσία του Κογκρέσου, προφανώς ανησυχούσαν ότι η εξέγερση θα έθετε σε κίνδυνο τη στρατηγική μιας διαπραγματευτικής διευθέτησης της ανεξαρτησίας της Ινδίας. Το 1967 κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης στο πλαίσιο σεμιναρίου για την 20η επέτειο της Ανεξαρτησίας της Ινδίας αποκαλύφθηκε από τον Βρετανό (τότε) Ύπατο Αρμοστή Τζον Φρίμαν, ότι η Ανταρσία του 1946 είχε προκαλέσει τον φόβο για μεγάλης κλίμακας κινητοποίηση όπως η Εξέγερσης του 1857, από τα 2,5 εκατομμύρια Ινδούς στρατιώτες που είχαν συμμετάσχει στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τελικώς οι Βρετανοί τα διευθέτησαν όλα… λογαριάζοντας χωρίς τον Γκάντι, που «έκλεψε» το Πετράδι του Στέμματος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια
Δεν βρέθηκαν σχόλια γι'αυτό το άρθρο.
Γίνε ο πρώτος που θα σχολιάσει το άρθρο χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα