Πέθανε ο πάπας Φραγκίσκος

Έφυγε από τη ζωή στα 88 του χρόνια ο πάπας Φραγκίσκος, πριν από λίγο το Βατικανό. Ο θάνατός του ανακοινώθηκε από τον Καρδινάλιο Κέβιν Φαρέλ.
«Στις 7:35 το πρωί σήμερα, ο Επίσκοπος της Ρώμης, Φραγκίσκος, επέστρεψε στην οικία του Πατέρα. Όλη του η ζωή ήταν αφιερωμένη στην υπηρεσία του Κυρίου και της Εκκλησίας Του. Μας δίδαξε να ζούμε τις αξίες του Ευαγγελίου με πίστη, θάρρος και παγκόσμια αγάπη, ιδιαίτερα υπέρ των φτωχότερων και των περιθωριοποιημένων» ανέφερε στη δήλωσή του.
Ο ποντίφικας, ο οποίος ήταν επίσκοπος της Ρώμης και επικεφαλής της Καθολικής Εκκλησίας, έγινε πάπας το 2013 μετά την παράθεση του προκατόχου του Βενέδικτου ΙΣΤ'.Ο πάπας Φραγκίσκος είχε πάρει εξιτήριο από το νοσοκομείο Αγκοστίνο Τζεμέλι της Ρώμης πριν από τέσσερις εβδομάδες. Η κατάσταση της υγείας του ήταν βεβαρημένη και είχε εισαχθεί σ' αυτή την καθολική πολυκλινική (όπου παρέμεινε επί 38 ημέρες) λόγω διπλής πνευμονίας και πολυμικροβιακής λοίμωξης.
Μετά την επιστροφή του στο Βατικανό, στις 23 Μαρτίου, ο Φραγκίσκος έκανε καθημερινές ασκήσεις για την αναπνοή, την ανάκτηση κινητικής ικανότητας, όπως και για την εκφορά του λόγου. Οι γιατροί ήταν αισιόδοξοι, αλλά είχαν συστήσει δύο μήνες ανάρρωσης.
Ο Αργεντινός πάπας, κατά τον τελευταίο μήνα παραμονής του στο Βατικανό, είχε σύντομη συνάντηση με το βασιλικό ζεύγος της Βρετανίας και χθες, Κυριακή του Πάσχα, με τον Αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Τζέι Ντι Μπανς.
Ο Φραγκίσκος θέλησε παράλληλα να επιθεωρήσει τα έργα συντήρησης στο εσωτερικό του Αγίου Πέτρου, να μεταβεί στην καθολική βασιλική εκκλησία Σάντα Μαρία Ματζιόρε, αφιερωμένη στην Παρθένο, ενώ η Μεγάλη Πέμπτη είχε συναντηθεί με εβδομήντα φυλακισμένους στο σωφρονιστικό ίδρυμα της Ρώμης Ρετζίνα Τσέλι.
Κατά την λήξη της χθεσινής λειτουργίας στον Άγιο Πέτρο, ο Φραγκίσκος ευλόγησε τους πιστούς από τον εξώστη της εκκλησίας, ευχήθηκε καλό Πάσχα και στην συνέχεια έκανε τον γύρο της πλατείας με το ανοιχτό τζιπ του, το Papamobile. Πολλοί πιστοί και σχολιαστές είχαν όμως προσέξει ότι ο «πάπας των φτωχών» ήταν πολύ αδύναμος και καταβεβλημένος.
Ποιος ήταν ο Χόρχε Μάριος Μπεργκόλιο
Ο Χόρχε Μάριος Μπεργκόλιο, ο πρώτος πάπας προερχόμενος από τη Λατινική Αμερική, ο θάνατος του οποίου ανακοινώθηκε σήμερα από το Βατικανό, είχε γεννηθεί στις 17 Δεκεμβρίου του 1936 στο Μπουένος 'Αιρες της Αργεντινής. Η οικογένειά του καταγόταν από το Πεδεμόντιο της βόρειας Ιταλίας: λογιστής στους αργεντίνους σιδηρόδρομους ο πατέρας του, νοικοκυρά η μητέρα του.
Αφού πρώτα πήρε απολυτήριο τεχνικού λυκείου, αποφάσισε να μπει σε καθολική ιερατική σχολή. Στη συνέχεια έγινε μέλος του τάγματος των Ιησουιτών και σπούδασε φιλοσοφία. Το 1965 άρχισε να διδάσκει λογοτεχνία και ψυχολογία στο καθολικό κολέγιο της Σάντα Φε και, μετά από ένα χρόνο, σε θρησκευτικό ίδρυμα του Μπουένους 'Αιρες. Το 1969 χειροτονήθηκε ιερέας και έπειτα από ένα χρόνο ολοκλήρωσε και τις σπουδές του στη θεολογία.
Επί δεκαπέντε χρόνια δίδαξε σε καθολικά πανεπιστημιακά ιδρύματα, ενώ το 1986 μετέβη στη Γερμανία, όπου ολοκλήρωσε το διδακτικό του. Το 1992 ορίσθηκε από τον πάπα Ιωάννη Παύλο Β', επίσκοπος της πόλης 'Αούκα και αναπληρωτής επίσκοπος του Μπουένους 'Αιρες. Στις 28 Φεβρουαρίου του 1992 επελέγη ως αρχιεπίσκοπος του Μπουένος 'Αιρες και ολόκληρης της Αργεντινής.
Το 2001 ο Ιωάννης Παύλος ο Β' τον όρισε καρδινάλιο και τον Απρίλιο του 2005 συμμετείχε στην εκλογή του πάπα Βενέδικτου από το Κονκλάβιο.
Ως αρχιεπίσκοπος του Μπουένος 'Αιρες, έδωσε έμφαση στη στήριξη των φτωχών πολιτών, στη διάδοση του λόγου του Θεού σε κάθε γωνιά της πόλης, στο να παραμείνουν «πάντα ανοιχτές» οι πύλες όλων των εκκλησιών και στη στενή συνεργασία κληρικών και λαϊκών.
Ο Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο εξελέγη πάπας στις 13 Μαρτίου 2013. Αποφάσισε να επιλέξει το όνομα Φραγκίσκος -δίνοντας έμφαση, κυρίως, στον τίτλο του επισκόπου Ρώμης- και να φορέσει σιδερένιο και όχι χρυσό σταυρό. «Τα αδέλφια μου, οι καρδινάλιοι, για να διαλέξουν τον νέο πάπα, έφτασαν μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου», είπε στον πρώτο χαιρετισμό του προς τους πιστούς.
Σύμφωνα με όλους τους αναλυτές, αλλά και με τις καρδιές εκατομμυρίων πιστών, «ο πάπας των φτωχών», ο 'Άγιος Πατέρας των Καθολικών που έδωσε έμφαση στη βοήθεια και στην αλληλουχία προς τους μετανάστες, τους «τελευταίους» και τους ξεχασμένους. Έδωσε εντολή στις αρχές του Βατικανού να τους αφήσει άστεγους να κοιμηθούν στους δρόμους γύρω από τον 'Αγιο Πέτρο, αλλά και μέσα στην Πλατεία της βασιλικής εκκλησίας. «Ποιος είμαι εγώ για να κρίνω έναν ομοφυλόφιλο, όταν ο ίδιος αναζητά τον δρόμο του Θεού;», ήταν η απάντηση που έδωσε σε δημοσιογράφο, επιστρέφοντας αεροπορικά από ένα πρώτο ταξίδι του ως ποντίφικα.
Με αναφορά στον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά και στην ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα, ο Φραγκίσκος επανέλαβε αμέτρητες φορές ότι «ο πόλεμος είναι πάντα ήττα και κανείς δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνά». ημέρα μετά την έναρξη της ρωσικής επίθεσης κατά της Ουκρανίας, ο Αργεντινός πάπας πήγε πεζός στην πρεσβεία της Ρωσίας παρά το Βατικανό για να ζητήσει με έμφαση στον διπλωματικό εκπρόσωπο της Μόσχας να σιγήσουν τα όπλα.
Η σχέση του με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο ήταν στενότατη. Τον προσκάλεσε και τον είχε στο πλευρό του σε όλες τις πρωτοβουλίες διαθρησκειακού διαλόγου, αποκαλώντας τον «αγαπητό αδελφό». Εμπνεύστηκε από το έργο του Οικουμενικού Πατριάρχη για το Εγκύκλιο υπέρ της προστασίας του περιβάλλοντος «Laudato sii» και ετοιμαζόταν να τον συναντήσει, τον ερχόμενο Μάιο, στη Μικρά Ασία για τα 1.700 χρόνια από την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας. Η Βαθιά της επιθυμίας, όπως και του Προκαθημένου της Ορθοδοξίας, ήταν να επιστρέψουν σύντομα οι δυο Εκκλησίες σε μόνιμο, κοινός εορτασμός του Πάσχα.
Δεν έλειψαν οι συγκρούσεις και οι επικριτές, εκείνοι που κατηγόρησαν τον λατινοαμερικανό πάπα, ότι δεν έδωσε το αναγκαίο στην ιεραρχία και στην τελετουργία, ότι μιλούσε μια γλώσσα υπερβολικά απλή η οποία θυμίζει, πολλές φορές, απλό ιερέα και όχι τον θρησκευτικό ταγό άνω του ενός δισεκατομμυρίου πιστών. Αυτή, όμως, ήταν η πραγματική δύναμη του Φραγκίσκου: η αναφορά στην ουσία του χριστιανικού μηνύματος, η επίγνωση ότι ένας καλός πιστός και άνθρωπος κρίνεται, πρώτα απ' όλα, από την καθημερινή ζωή και τα έργα του. Μια στροφή προς μια αυθόρμητη, βαθιά ανθρωπιά, που πολύ δύσκολα θα μπορέσει να ξεχαστεί τα επόμενα χρόνια από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.