Η πίκρα της αλήθειας

Και ξαφνικά, εν έτει 2010 η Ελλάς εξανέστη και έστρεψε τα πυρά της εναντίον του διευθυντηρίου των Βρυξελλών και κατά παντός άλλου «μισέλληνα, ανθέλληνα ή κουτόφραγκου».
Η αφορμή για αυτή την «επανάσταση»; Μα, το πληγωμένο φιλότιμο των πολιτικάντηδων ελληναράδων, των οποίων «ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει» ασχέτως αν τη χείρα τους για δανεικά μονίμως την έχουν απλωμένη. Και επειδή κατά πώς φαίνεται οι καλές μας μέρες πέρασαν ανεπιστρεπτί και οι κουτόφραγκοι δεν ανέχονται άλλο τα νάζια και τερτίπια μιας υποτίθεται ευνομούμενης δημοκρατίας, άρχισαν να τραβούν το χαλί κάτω από τα σαθρά θεμέλια της εναπομείνασας επαρχίας της βυζαντινής ή οθωμανικής (διαλέξτε...) αυτοκρατορίας. Τα αίτια βεβαίως για αυτή την έκρηξη φτηνού πατριωτισμού είναι πολλά και πασιφανή και τα γνωρίζει και ο τελευταίος Ευρωπαίος πολίτης. Γενιές και γενιές νεοελλήνων γαλουχήθηκαν με τη λογική της αρπαχτής, της προχειρότητας και της απατεωνιάς. Το δηλητήριο αυτό διαχύθηκε σε όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας και έγινε πολιτικό δόγμα για όλες τις κυβερνήσεις. Μάθαμε να θεωρούμε επιτυχία την αναξιοκρατία, την τεμπελιά, την απάτη, τη δωροδοκία και δωροληψία. Μάθαμε να βλέπουμε το κράτος σαν τον μεγάλο μας εχθρό και βάλθηκε ο καθένας να απομυζεί τους πενιχρούς του χυμούς. Δίνεται η εντύπωση ότι το κράτος αυτό συνετέθη από μια ομοσπονδία επαγγελματικών φατριών που η κάθε μία με απόλυτα εκβιαστικό τρόπο προσπαθεί να επιβληθεί της άλλης. Ο,τι για τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες είναι κανόνας για εμάς έγινε εξαίρεση και αντιστρόφως. Συνέπεια αυτού, η διαρκής λοιδορία και εξευτελισμός μιας χώρας που κάποτε πρόσφερε στον πολιτισμό τόσα όσα ουδείς άλλος... Πάνω σε αυτές τις δάφνες στήθηκε το νεοελληνικό κράτος, αλλά αποδείχτηκε λίγο και ανίκανο να χειριστεί το βάρος αυτής της κληρονομιάς. Ετσι η ξενιτεμένη μας Αφροδίτη πολύ πικρά, μα καθόλου άδικα, υψώνει το μεσαίο της δάχτυλο και μας χαιρετάει ειρωνικά αφού δεν σταθήκαμε ως λαός στο ύψος της Ιστορίας μας. Και εμείς αρκούμαστε να αναγορεύουμε εαυτούς χτίστες Παρθενώνων και συνδημιουργούς χρυσών αιώνων. Και ας ξέρουμε μόνο να ερίζουμε για την «ιδιοκτησία» αυτών (Επικούριος Απόλλων). Αφήσαμε κατά μέρος το «εμείς» του Μακρυγιάννη και οχυρωθήκαμε στο συντεχνιακό και προσωπικό μας «εγώ». Μα ο δρόμος που ακολουθήσαμε ήταν αδιέξοδος και φτάσαμε στο τέρμα. Ανοχές δεν μπορούμε να έχουμε από πουθενά - και πολύ περισσότερο από την επόμενη γενιά. Οφείλουμε όλοι να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να βάλουμε πλάτη για να ορθοποδήσει η πατρίδα.
Να θυμηθούμε τους προγόνους μας, πρόσφατους και απώτερους, που έδιναν και το αίμα τους για την πατρίδα αδιαφορώντας ακόμη και για το μόνο «κεκτημένο δικαίωμα», αυτό της ζωής.
Ας καταλάβουμε ως κοινωνία και ως κράτος τους στίχους του Διονυσίου Σολωμού από τον ύμνο εις την Ελευθερία: «δεν είν‘ εύκολες οι θύρες / εάν η χρεία τες κουρταλεί»... Η οικονομική εξάρτηση μιας χώρας είναι σήμερα η καινούργια μορφή σκλαβιάς και ταπείνωσης. Η κατάσταση που βιώνει σήμερα η Ελλάς είναι παρόμοια με το «δυστυχώς, επτωχεύσαμεν» του Χαριλάου Τρικούπη. Η ομολογία από τα πλέον επίσημα χείλη ότι η χώρα έχασε μέρος της ανεξαρτησίας της είναι τραγική και δηλωτική της σοβαρότητας της κατά-στασης. Κάθε όμως καταστροφή έχει και την ανάτασή της. Και αυτήν την ανάταση πρέπει να αναζητήσουμε στις δικές μας δυνάμεις, όπως πολλές φορές συνέβη στη μακραίωνη ιστορία μας, και να αποδεί-ξουμε εμπράκτως στους κακεντρεχείς κατηγόρους μας πως ο τόπος αυτός δεν κατοικείται μόνο από «λαμόγια» και ελληναράδες πατριδοκάπηλους, αλλά συνεχίζει να παράγει πολίτες.
Στασινός Χρονόπουλος Φιλιατρά Μεσσηνίας
Πηγή:ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ