Κίνδυνος ξαφνικού θανάτου και συναίνεση

Ο χρόνος τελείωσε. Τα λεφτά που έχει το κράτος για να πληρώσει μισθούς, συντάξεις και άλλες τρέχουσες υποχρεώσεις φτάνουν δεν φτάνουν έως τα μέσα Ιουλίου, εφόσον στραγγίξει όλα τα διαθέσιμά του στις τράπεζες και στην Τράπεζα της Ελλάδος - περίπου 10 δισ. ευρώ. Για να καλύψει τις μεσοπρόθεσμες ανάγκες του θα πρέπει να εκδώσει επιπλέον έντοκα γραμμάτια και να τα αγοράσουν οι ελληνικές τράπεζες. Αλλά ο κ. Τρισέ έχει προειδοποιήσει ότι ίσως δεν δεχτεί όλα τα έντοκα ως ενέχυρο για να δίνει ρευστότητα. Με δυο λόγια, αν το κράτος δεν λάβει έγκαιρα τα 12 δισ. της πέμπτης δόσης, ανοίγουν δρόμοι σε απροσδόκητα περίπλοκες καταστάσεις. Δεν μένει έξω από το κάδρο ούτε ο εφιάλτης ξαφνικού θανάτου της χώρας.
Πολλά κρέμονται σε μια κλωστή. Και αν περάσουμε τον κάβο, μένουν όλα τα άλλα, που θα κριθούν στο Eurogroup της 20ής και στη Σύνοδο Κορυφής της 24ης Ιουνίου. Το αποτέλεσμα θα επηρεαστεί
από τις ισορροπίες που θα διαμορφωθούν ανάμεσα στα ισχυρά ευρωπαϊκά κέντρα. Αλλά αυτό που θα βαρύνει καθοριστικά είναι το αποτέλεσμα της δικής μας προσπάθειας - άνευ της οποίας ουδέν. Αν στείλουμε ηχηρό μήνυμα ότι είμαστε αποφασισμένοι να αλλάξουμε, θα διεκδικήσουμε την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη με την υπογραφή νέου Μνημονίου. Αν όχι, παύση πληρωμών. Με όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά. Ακόμα και την έξοδο από το ευρώ.
Η συναίνεση στη βάση ενός προγράμματος σωτηρίας θα έπρεπε να ήταν αυτονόητη. Αλλωστε, ο κ. Σαμαράς, αν παρατραβήξει το σκοινί, θα θέσει σε σκληρή δοκιμασία την ενότητα της Ν. Δ. - αρκετοί δεν θα τον ακολουθήσουν. Ο κ. Παπανδρέου, αν δεν δράσει άμεσα, κινδυνεύει να δει τη χώρα να «σκάει» στα χέρια του. Γιατί, άραγε, οι δύο αρχηγοί δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε μερικά βασικά θέματα; Παραδείγματα: Η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας και η πώληση μονάδων της ΔΕΗ. Η μείωση του κράτους και η επεξεργασία ενός διχτυού ασφαλείας για τους απολυμένους με βάση διαθέσιμα ευρωπαϊκά προγράμματα. Γιατί να «διαφωνούν» και σε όσα συμφωνούν;..
Δεν είμαι οπαδός της συναίνεσης γενικώς. Οξυγόνο της δημοκρατίας είναι οι διαφορετικές απόψεις. Μέσα από συγκρούσεις διαμορφώνονται κάθε φορά οι νέες ισορροπίες και εξελίσσονται τα πράγματα. Αλλά, τώρα, έχουμε πόλεμο! Αν ηττηθούμε, πάμε 10ετίες πίσω. Θα νοσταλγήσουμε το βιοτικό επίπεδο της 10ετίας του 1960, φοβούμαι και τη σημερινή (όσο κι αν είναι αφυδατωμένη…) δημοκρατία. Η ιστορία της Μεγάλης Κρίσης είναι διδακτική. Γι’ αυτό, χρειάζεται η ευρύτερη εθνική συνεννόηση. Ταπεινωτικό δεν είναι ότι μας το συστήνουν οι «ξένοι». Ταπεινωτικό είναι ότι φανήκαμε ανίκανοι να συνεννοηθούμε με δική μας πρωτοβουλία, χωρίς έξωθεν υποδείξεις.
Νωπές οι εμπειρίες άλλων. Της Ιρλανδίας: Δεν εγκρίθηκε το «Μνημόνιο», έπεσε η κυβέρνηση, έγιναν εκλογές και, τώρα, η νέα κυβέρνηση εφαρμόζει αυτά που είχαν συμφωνηθεί, με λίγες ανεπαίσθητες αλλαγές. Και της Πορτογαλίας: Ο κ. Τρισέ απαγόρευσε στις τράπεζες να στηρίζουν το πορτογαλικό χρέος, η κυβέρνηση Σόκρατες εκούσα άκουσα έσπευσε να ζητήσει τη διάσωση της Πορτογαλίας, η αντιπολίτευση εξεγέρθηκε, προκηρύχθηκαν εκλογές, το «Μνημόνιο» εγκρίθηκε μέσα στην προεκλογική περίοδο. Τα τρία μεγάλα κόμματα το συνυπέγραψαν για να σωθεί η χώρα τους. Δίδαγμα: Οταν μια χώρα κινδυνεύει, η μεγάλη εθνική συνεννόηση είναι μονόδρομος. Γιατί, απλά, η καταστροφή δεν συνιστά εναλλακτική.