«Και οι θεοί χρειάζονται βοήθεια…»
Όταν ο ναός του Επικούριου Απόλλωνα «περνούσε» γεωγραφικά από ένα νομό στον άλλο (σ.σ. σύνορα Ηλείας, Μεσσηνίας και Αρκαδίας) ανάλογα με το… κέφι του κάθε υπουργού Πολιτισμού, όταν γίνονταν "ομηρικές" μάχες μεταξύ των παλιών νομαρχών για τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα, εμείς ως εφημερίδα βλέπαμε το θέμα τελείως διαφορετικά.
Με συνεχή ρεπορτάζ σχολιάζαμε ότι δεν έχει σημασία σε ποιον νομό ανήκει, αλλά ότι θα πρέπει να υπάρχει συνεργασία των Νομαρχιών, έτσι ώστε αυτό το μοναδικό αριστούργημα τέχνης να μην κινδυνεύει από την εγκατάλειψη. Η πραγματικότητα, όμως, ήταν τελείως διαφορετική. Όλοι οι αρμόδιοι φορείς ασχολούνταν με την… επιφάνεια του προβλήματος και όχι με την ουσία του. Αποτέλεσμα, αυτό που διαπιστώνουμε όλοι όσοι τον επισκεπτόμαστε, αλλά και οι τουρίστες.
Στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγει και ο Σάκης Ιωαννίδης με εκτενές ρεπορτάζ στην εφημερίδα "Καθημερινή" της Κυριακής.
Ακολουθεί απόσπασμα από ρεπορτάζ.
"Σε μια παλιά φωτογραφία του 1985, η Μαρία Αραμπατζόγλου ποζάρει μαζί με συμφοιτητές της από τη σχολή ξεναγών σε μία από τις μεγάλες πλευρές του ναού Επικούριου Απόλλωνα.
Ο εντυπωσιακός ναός στις αρχαίες Βάσσες της Αρκαδίας ήταν στα «SOS» της σχολής, καθώς συνδυάζει τους τρεις αρχιτεκτονικούς ρυθμούς της αρχαιότητας σε ένα μνημείο με πολλές κατασκευαστικές απαιτήσεις για την εποχή. Η ολοκλήρωση του ναού ήταν έργο του Ικτίνου, σύμφωνα με τον Παυσανία, μας λέει η κα Αραμπατζόγλου, καθώς ανεβαίνουμε το φιδογυριστό δρόμο από την Ανδρίτσαινα, ο οποίος κλήθηκε να δώσει αρχιτεκτονικές λύσεις αντάξιες του Παρθενώνα.
Από την εποχή της σχολής η κ. Αραμπατζόγλου έχει διανύσει πάμπολλες φορές τη δύσκολη διαδρομή, για να οδηγήσει Έλληνες και ξένους τουρίστες στο ναό. Το πρώτο που αντικρίζουν, όπως κι εμείς, είναι το στέγαστρο που αγκαλιάζει ασφυκτικά το μνημείο από το 1987 με σκοπό να φρενάρει τη φθορά του από τα στοιχεία της φύσης. «Καταλαβαίνουν ότι έχει μπει για την προστασία του μνημείου όσο διαρκούν οι εργασίες, αλλά το πρώτο που με ρωτούν είναι πότε θα βγει. Και εγώ χαριτολογώντας τους απαντώ “μόλις μπήκε”», λέει γελώντας η κα Αραμπατζόγλου.
Μια φθαρμένη πινακίδα του υπουργείου Πολιτισμού με τα στάδια αναστήλωσης του μνημείου μάς καλωσορίζει μαζί με ένα σκουριασμένο ηλεκτρικό πίνακα. Οθόνες αφής που δε λειτούργησαν ποτέ σκεπασμένες με μαύρες πλαστικές μεμβράνες και μια πινακίδα απαγόρευσης του καπνίσματος ολοκληρώνουν την εικόνα της υποδοχής. Καθώς προχωρούμε στο εσωτερικό και περιμετρικά της κιονοστοιχίας, βλέπουμε το «προσωρινό» στέγαστρο σκισμένο σε διάφορα σημεία, κομμάτια της συνθετικής μεμβράνης να κρέμονται από την οροφή, μπαλώματα να κλείνουν παλιές τρύπες.
Φυσική φθορά
Το στέγαστρο, μια αντικεραυνική εγκατάσταση και ένα αντισεισμικό ικρίωμα, ειδικά σχεδιασμένο για το ναό, θεωρήθηκαν «άμεσες σωστικές ενέργειες» για την προστασία του μνημείου και σχεδιάστηκαν από τον αρχιτέκτονα Ιάκωβο Ρήγο. Η φθορά του δεν είναι αφύσικη, καθώς έχει περάσει κατά 15 χρόνια την εγγυημένη διάρκεια ζωής του, όπως βεβαιώνει ο κ. Ρήγος σε τηλεφωνική επικοινωνία μας. Η αντικατάσταση της μεμβράνης ζητείται εδώ και χρόνια από τους αρχαιολόγους που κατά καιρούς εργάστηκαν στο μνημείο. Ο σχετικός διαγωνισμός που διενεργήθηκε πριν από μερικά χρόνια οδηγήθηκε σε ματαίωση και χάθηκαν οι πόροι που είχαν εξασφαλιστεί για την αντικατάστασή του.
Το μνημείο, που μετά τον Παυσανία πέρασε στη λήθη και αναφέρεται ξανά από τους περιηγητές του 18ου και 19ου αιώνα, είναι χτισμένο σε ύψος 1.130 μέτρων, στην καρδιά του όρους Κοτύλιον, και εκτεθειμένο σε ακραία καιρικά φαινόμενα. Το νερό της βροχής, το χιόνι και ο παγετός, οι εδαφικές ιδιαιτερότητες, αλλά και η απόσπαση μεταλλικών και μολύβδινων στοιχείων κατά το 19ο αιώνα, που αποτελούσαν τη «συγκολλητική ουσία» ορισμένων αρχιτεκτονικών μελών, συνέβαλαν στους μηχανισμούς φθοράς του μνημείου το οποίο είναι κατά βάση φτιαγμένο από ασβεστόλιθο. Η κα Αραμπατζόγλου μας δείχνει τα προβληματικά μέρη του ναού που είναι ορατά διά γυμνού οφθαλμού, όπως οι αποκλίσεις των κιόνων, τα κιονόκρανα που έχουν αποκτήσει πρασινωπό χρώμα από την υγρασία, το δάπεδο που έχει «κάτσει», τα σπασίματα στις πλάκες των σκαλιών και η διαφορά ύψους στη βάση του ναού από τη δυτική πλευρά του.
Την ύπαρξη ορισμένων προβλημάτων στατικότητας στα σημεία όπου δεν έχουν γίνει εργασίες αποκατάστασης επιβεβαιώνει η προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ηλείας, Ερωφίλη Κόλια, σημειώνοντας ωστόσο ότι «δεν υπάρχουν κίνδυνοι» κατάρρευσης τμημάτων του ναού.
Μια ματιά να ρίξει κανείς στο αποκατεστημένο βόρειο τμήμα του μνημείου, όπου βρίσκεται η κύρια είσοδος του ναού, γίνεται εμφανής η ανάγκη να συνεχιστούν απρόσκοπτα οι εργασίες αναστήλωσης, οι οποίες χρηματοδοτήθηκαν κατά βάση από ευρωπαϊκά προγράμματα.
Μετά τα έργα παθητικής συντήρησης του ’80 (στέγαστρο, ικρίωμα, αντικεραυνική εγκατάσταση) ακολούθησαν οι μελέτες αποκατάστασης που εγκρίθηκαν από το ΚΑΣ στα μέσα του ’90 χωρίζοντας το έργο σε δύο μεγάλα τμήματα: την αποκατάσταση της περίστασης και του σηκού (εσωτερικό δωμάτιο) του ναού. Το έργο της περίστασης, δηλαδή της περιμετρικής κιονοστοιχίας, διαιρέθηκε σε μικρότερα έργα με πρώτο αυτό του βόρειου τμήματος. Οι εργασίες για το βόρειο τμήμα του ναού ξεκίνησαν στις αρχές του 2000 με το Γ΄ ΚΠΣ και ολοκληρώθηκαν με το ΕΣΠΑ 2007-2013.
Όσοι γνωρίζουν και παρακολούθησαν από κοντά τις εργασίες μιλούν για ένα τιτάνιο αλλά αφανές επιστημονικό έργο που γινόταν για πρώτη φορά στον ελλαδικό χώρο, καθώς εκτός από τα ορατά αποκατεστημένα τμήματα του ναού (κίονες, κιονόκρανα), οι αρχαιολόγοι έπρεπε να δουλέψουν στη θεμελίωση του ναού αποκαθιστώντας εκατοντάδες κατακερματισμένους λίθους. Η τεχνογνωσία που έχει αποκτηθεί μπορεί να συντομεύσει το χρόνο εργασιών για τις επόμενες φάσεις του έργου εφόσον δεσμευτούν τα απαραίτητα κονδύλια…».
Επιμέλεια: Αντώνης Πετρόγιαννης πηγή:Το Θάρρος
Όταν ο ναός του Επικούριου Απόλλωνα «περνούσε» γεωγραφικά από ένα νομό στον άλλο (σ.σ. σύνορα Ηλείας, Μεσσηνίας και Αρκαδίας) ανάλογα με το… κέφι του κάθε υπουργού Πολιτισμού, όταν γίνονταν "ομηρικές" μάχες μεταξύ των παλιών νομαρχών για τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα, εμείς ως εφημερίδα βλέπαμε το θέμα τελείως διαφορετικά.
Με συνεχή ρεπορτάζ σχολιάζαμε ότι δεν έχει σημασία σε ποιον νομό ανήκει, αλλά ότι θα πρέπει να υπάρχει συνεργασία των Νομαρχιών, έτσι ώστε αυτό το μοναδικό αριστούργημα τέχνης να μην κινδυνεύει από την εγκατάλειψη. Η πραγματικότητα, όμως, ήταν τελείως διαφορετική. Όλοι οι αρμόδιοι φορείς ασχολούνταν με την… επιφάνεια του προβλήματος και όχι με την ουσία του. Αποτέλεσμα, αυτό που διαπιστώνουμε όλοι όσοι τον επισκεπτόμαστε, αλλά και οι τουρίστες.
Στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγει και ο Σάκης Ιωαννίδης με εκτενές ρεπορτάζ στην εφημερίδα "Καθημερινή" της Κυριακής.
Ακολουθεί απόσπασμα από ρεπορτάζ.
"Σε μια παλιά φωτογραφία του 1985, η Μαρία Αραμπατζόγλου ποζάρει μαζί με συμφοιτητές της από τη σχολή ξεναγών σε μία από τις μεγάλες πλευρές του ναού Επικούριου Απόλλωνα.
Ο εντυπωσιακός ναός στις αρχαίες Βάσσες της Αρκαδίας ήταν στα «SOS» της σχολής, καθώς συνδυάζει τους τρεις αρχιτεκτονικούς ρυθμούς της αρχαιότητας σε ένα μνημείο με πολλές κατασκευαστικές απαιτήσεις για την εποχή. Η ολοκλήρωση του ναού ήταν έργο του Ικτίνου, σύμφωνα με τον Παυσανία, μας λέει η κα Αραμπατζόγλου, καθώς ανεβαίνουμε το φιδογυριστό δρόμο από την Ανδρίτσαινα, ο οποίος κλήθηκε να δώσει αρχιτεκτονικές λύσεις αντάξιες του Παρθενώνα.
Από την εποχή της σχολής η κ. Αραμπατζόγλου έχει διανύσει πάμπολλες φορές τη δύσκολη διαδρομή, για να οδηγήσει Έλληνες και ξένους τουρίστες στο ναό. Το πρώτο που αντικρίζουν, όπως κι εμείς, είναι το στέγαστρο που αγκαλιάζει ασφυκτικά το μνημείο από το 1987 με σκοπό να φρενάρει τη φθορά του από τα στοιχεία της φύσης. «Καταλαβαίνουν ότι έχει μπει για την προστασία του μνημείου όσο διαρκούν οι εργασίες, αλλά το πρώτο που με ρωτούν είναι πότε θα βγει. Και εγώ χαριτολογώντας τους απαντώ “μόλις μπήκε”», λέει γελώντας η κα Αραμπατζόγλου.
Μια φθαρμένη πινακίδα του υπουργείου Πολιτισμού με τα στάδια αναστήλωσης του μνημείου μάς καλωσορίζει μαζί με ένα σκουριασμένο ηλεκτρικό πίνακα. Οθόνες αφής που δε λειτούργησαν ποτέ σκεπασμένες με μαύρες πλαστικές μεμβράνες και μια πινακίδα απαγόρευσης του καπνίσματος ολοκληρώνουν την εικόνα της υποδοχής. Καθώς προχωρούμε στο εσωτερικό και περιμετρικά της κιονοστοιχίας, βλέπουμε το «προσωρινό» στέγαστρο σκισμένο σε διάφορα σημεία, κομμάτια της συνθετικής μεμβράνης να κρέμονται από την οροφή, μπαλώματα να κλείνουν παλιές τρύπες.
Φυσική φθορά
Το στέγαστρο, μια αντικεραυνική εγκατάσταση και ένα αντισεισμικό ικρίωμα, ειδικά σχεδιασμένο για το ναό, θεωρήθηκαν «άμεσες σωστικές ενέργειες» για την προστασία του μνημείου και σχεδιάστηκαν από τον αρχιτέκτονα Ιάκωβο Ρήγο. Η φθορά του δεν είναι αφύσικη, καθώς έχει περάσει κατά 15 χρόνια την εγγυημένη διάρκεια ζωής του, όπως βεβαιώνει ο κ. Ρήγος σε τηλεφωνική επικοινωνία μας. Η αντικατάσταση της μεμβράνης ζητείται εδώ και χρόνια από τους αρχαιολόγους που κατά καιρούς εργάστηκαν στο μνημείο. Ο σχετικός διαγωνισμός που διενεργήθηκε πριν από μερικά χρόνια οδηγήθηκε σε ματαίωση και χάθηκαν οι πόροι που είχαν εξασφαλιστεί για την αντικατάστασή του.
Το μνημείο, που μετά τον Παυσανία πέρασε στη λήθη και αναφέρεται ξανά από τους περιηγητές του 18ου και 19ου αιώνα, είναι χτισμένο σε ύψος 1.130 μέτρων, στην καρδιά του όρους Κοτύλιον, και εκτεθειμένο σε ακραία καιρικά φαινόμενα. Το νερό της βροχής, το χιόνι και ο παγετός, οι εδαφικές ιδιαιτερότητες, αλλά και η απόσπαση μεταλλικών και μολύβδινων στοιχείων κατά το 19ο αιώνα, που αποτελούσαν τη «συγκολλητική ουσία» ορισμένων αρχιτεκτονικών μελών, συνέβαλαν στους μηχανισμούς φθοράς του μνημείου το οποίο είναι κατά βάση φτιαγμένο από ασβεστόλιθο. Η κα Αραμπατζόγλου μας δείχνει τα προβληματικά μέρη του ναού που είναι ορατά διά γυμνού οφθαλμού, όπως οι αποκλίσεις των κιόνων, τα κιονόκρανα που έχουν αποκτήσει πρασινωπό χρώμα από την υγρασία, το δάπεδο που έχει «κάτσει», τα σπασίματα στις πλάκες των σκαλιών και η διαφορά ύψους στη βάση του ναού από τη δυτική πλευρά του.
Την ύπαρξη ορισμένων προβλημάτων στατικότητας στα σημεία όπου δεν έχουν γίνει εργασίες αποκατάστασης επιβεβαιώνει η προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ηλείας, Ερωφίλη Κόλια, σημειώνοντας ωστόσο ότι «δεν υπάρχουν κίνδυνοι» κατάρρευσης τμημάτων του ναού.
Μια ματιά να ρίξει κανείς στο αποκατεστημένο βόρειο τμήμα του μνημείου, όπου βρίσκεται η κύρια είσοδος του ναού, γίνεται εμφανής η ανάγκη να συνεχιστούν απρόσκοπτα οι εργασίες αναστήλωσης, οι οποίες χρηματοδοτήθηκαν κατά βάση από ευρωπαϊκά προγράμματα.
Μετά τα έργα παθητικής συντήρησης του ’80 (στέγαστρο, ικρίωμα, αντικεραυνική εγκατάσταση) ακολούθησαν οι μελέτες αποκατάστασης που εγκρίθηκαν από το ΚΑΣ στα μέσα του ’90 χωρίζοντας το έργο σε δύο μεγάλα τμήματα: την αποκατάσταση της περίστασης και του σηκού (εσωτερικό δωμάτιο) του ναού. Το έργο της περίστασης, δηλαδή της περιμετρικής κιονοστοιχίας, διαιρέθηκε σε μικρότερα έργα με πρώτο αυτό του βόρειου τμήματος. Οι εργασίες για το βόρειο τμήμα του ναού ξεκίνησαν στις αρχές του 2000 με το Γ΄ ΚΠΣ και ολοκληρώθηκαν με το ΕΣΠΑ 2007-2013.
Όσοι γνωρίζουν και παρακολούθησαν από κοντά τις εργασίες μιλούν για ένα τιτάνιο αλλά αφανές επιστημονικό έργο που γινόταν για πρώτη φορά στον ελλαδικό χώρο, καθώς εκτός από τα ορατά αποκατεστημένα τμήματα του ναού (κίονες, κιονόκρανα), οι αρχαιολόγοι έπρεπε να δουλέψουν στη θεμελίωση του ναού αποκαθιστώντας εκατοντάδες κατακερματισμένους λίθους. Η τεχνογνωσία που έχει αποκτηθεί μπορεί να συντομεύσει το χρόνο εργασιών για τις επόμενες φάσεις του έργου εφόσον δεσμευτούν τα απαραίτητα κονδύλια…».
Επιμέλεια: Αντώνης Πετρόγιαννης πηγή:Το Θάρρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια
Δεν βρέθηκαν σχόλια γι'αυτό το άρθρο.
Γίνε ο πρώτος που θα σχολιάσει το άρθρο χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα