100 χρόνια από τη γέννηση του Ανδρέα Παπανδρέου.

• Τι ωραία που είναι η αγάπη μου...

• Λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα...

ΓΙΑΝΝΗΣ
ΜΑΓΚΡΙΩΤΗΣ 

Αυτοί οι στίχοι και η μουσική που τα μετέτρεψε σε τραγούδια, σε όμορφα και δυνατά συναισθήματα, αυτά που καθόρισαν τη ζωή και τις επιλογές μας, άνοιξαν την εκδήλωση -τη δεύτερη ημέρα του 2ου συνεδρίου του Κινήματος Αλλαγής- για τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Οι στιγμές είναι μοναδικές, οι εικόνες των ωραίων αγώνων μας περνούν από μπροστά με νοοσταλγία και συγκίνηση.
Η σκέψη μου, φορτισμένη με τα πιο ισχυρά συναισθήματα, τρέχει στις μεγάλες στιγμές της Μεταπολίτευσης, την καλύτερη περίοδο της πατρίδας μας από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους.
Ένα αίσθημα περηφάνιας με πλημμυρίζει για όλα τα μεγάλα και σημαντικά που πρόσφερε στη χώρα, στους Έλληνες και στον ελληνισμό το Κίνημα που δημιούργησε την 3η του Σεπτέμβρη '74 ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Την ίδια στιγμή όμως και ένα αίσθημα ενοχής ξεπηδά και γκριζάρει την περηφάνια μου μαζί με πολλά γιατί, για τα λάθη και τις παραλείψεις μας, που είναι οι δικές μας ευθύνες για την κρίση που έφερε πόνο και απογοήτευση στους πολίτες και κυρίως στα νέα παιδιά.
Αν το 2ο συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής και κυρίως η δεύτερη ημέρα και ο εορτασμός των 100 χρόνων από τη γέννηση του Ανδρέα Παπανδρέου έχει ένα νόημα, είναι η εσωτερική εξομολόγηση του καθενός και της καθεμιάς που μπορούν να ζήσουν με τις αξίες της αξιοπρέπειας και της δικαιοσύνης και ο δρόμος της ζωής τους είναι διαρκής αγωνία και αγώνας πραγμάτωσής τους.