ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ

Οι παλιοί 'λέγαν, πως στα καμμένα δάση, δεν πλησιάζεις νύχτα ποτέ. Γιατί εκεί ανοίγουν πόρτες, χωρίς τρίξιμο, έτσι ξαφνικά, απ' όπου σε αρπάζει χέρι ατσάλινο. Μόνο που δεν είναι, όπως θα πίστευε κάποιος, χέρι με δαίμονα δάχτυλα, αλλά σκληρές άκρες, κόκκαλα πες, από καμμένο χέρι, ανθρώπινο παλιά, όμορφο, εργατικό χέρι, έμπειρο σε χάδια, που γυμνώθηκε από σάρκες με διαδικασία κουλουριασμένου κορμού, που χαίνει άγρια κι αφύσικα ουρλιαχτά. Προσοχή θέλει. Γιατί φωνή δεν θ' ακούσεις, αλλά δεν χρειάζεσαι αυτήν γιά να τρελλαθείς. Αφού απέναντί σου στέκουν κόκκαλα με ολοστρόγγυλους βολβούς ματιών, π' αντανακλούν ακόμα φλόγες καί σε παραλύει η τόση ένταση φρίκης !

Οι καμμένοι πάνε μόνοι τους στην κόλαση. Κι άλλη έγνοια δεν έχουν, παρά να γραπώνουν τους άστοχους τής νύχτας, γιά να μάθουν νέα τών ανθρώπων τους. Κι όπως δεν έχουν στόμα, παρά κρόταλα σιαγόνων ή άλλο τρόπο έκφρασης, σε καρφώνουν με τα μάτια τού κρανίου τους, αργοσαλεύοντας καί περιμένουν. Μα ο τρόμος σου είναι αφύσικος, κι έτσι δεν είναι σε θέση να βγάλεις ανθρώπινο ήχο, που έχει λείψει σ' αυτά τα πλάσματα, που προβάλλουν απ' το χάος τής κόλασής τους.

Καί πάς καί συ χαμένος...

Στα καμμένα δάση, μη πλησιάζεις νύχτα ποτέ. Κι αν από συμπόνοια θες ν' ανάψεις κερί γιά 'κείνους, που έχουν ξοδέψει καί το τελευταίο μουγκρητό στ' ανήκουστο μαρτύριο, να το κάνεις μ' ένα μικρό δέντρο, έξω απ' το σπίτι σου. Φύτεψέ το καί περίμενε τις νύχτες τής Άνοιξης. Γιατί η Κόλαση δεν έχει πράσινο καί οι εξοδούχοι της, τίποτα δεν λαχταράνε περισσότερο, απ' αυτό.

Τ' ακούς;

Ι.Κ.