Αν ήμουν δημοσιογράφος,

Επειδή είμαι λίγο ρομαντική, αν ήμουν δημοσιογράφος, με την πραγματική έννοια του όρου, και όχι μια χλιαρή, τυπική παρουσία, δε θα άφηνα τον κ. Χαρδαλιά στη συνέντευξη τύπου να φιλολογεί και να δακρύζει, στήνοντας το δικό του, επικοινωνιακό σόου. Θα είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, τα πραγματικά δάκρυα των ανθρώπων, που έχασαν τα πάντα. Θα είχα ζωντανές στη μνήμη μου τις κραυγές απόγνωσης των ζώων, που δεν καταλάβαιναν γιατί πέθαιναν υποφέροντας. Θα αναβίωνα τα σκηνικά θανάτου με τις φλόγες να κατατρώγουν τις πράσινες, ζωογόνες σάρκες του τόπου μου. Δε θα ξεχνούσα τίποτα. Δε θα με συγκινούσε η βραχνή φωνή του, το κατακόκκινο πρόσωπο του (σκηνικό ταλαιπωρίας και αγρύπνιας). Αντίθετα, στο πρόσωπο του θα αντικατόπτριζα τις αγωνίες χιλιάδων ανθρώπων, που πάλευαν με τους χειρότερους εφιάλτες της ζωής τους, τα πεθαμένα, ακόμη όμως καπνίζοντα, κουφάρια των δασών, την καταστροφή και την κούραση, τη γενναιότητα των πυροσβεστών, που δεν ήξεραν οι άνθρωποι τι να πρωτοκάνουν με πενιχρά, απηρχαιωμένα μέσα και με μια εκπαίδευση του περασμένου αιώνα. Αίσχος! Ντροπή! Αν αναλύσει κανείς λέξη προς λέξη το λόγο του, θα τον βρει γεμάτο αντιφάσεις, ανακριβή, μα ταυτόχρονα μία απελπισμένη, αλλά σαφώς θρασύτατη επίθεση προς όλους όσοι τολμούν να μιλήσουν για την τραγωδία μας, ως άμυνα για την κρατική αποτυχία. Θα τον έθετα μπροστά στις πραγματικά ευθύνες του, με ερωτήσεις επίμονες, ουσίας. Είμαι σίγουρη πως θα με πετούσαν έξω σηκωτή και θα έτρωγα και μερικές περιποιημένες, αλλά τουλάχιστον θα είχα ήσυχη τη συνείδηση μου! Στο καλό κ.κ. Χαρδαλιαδες! Σαν και σας είδαμε πολλούς. Για κανέναν καλό ψάχνουμε!
Ι.Κ.