Σαν σήμερα, η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική τραγωδία: 328 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους στο Εστάδιο Νασιονάλ του Περού

Ήταν μια μέρα σαν σήμερα 24 Μαΐου του 1964 και στη Λίμα του Περού συντελείται η πιο πολύνεκρη τραγωδία στην ιστορία του ποδοσφαίρου: Η Ποδοσφαιρική τραγωδία της Λίμα.
Να θυμίσουμε ότι σε αντίστοιχες αιματοβαμμένες περιπτώσεις, είχαμε 39 νεκρούς στο Χέιζελ και 96 στο Χίλσμπορο.
Οι μάχες σώμα με σώμα ανάμεσα σε οπαδούς αστυνομικούς που άρχισαν εντός αγωνιστικού χώρου και στις εξέδρες, συνεχίστηκαν και στους γύρω δρόμους. Η τραγωδία εκτυλίχτηκε λίγο πριν από το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή, στον ποδοσφαιρικό αγώνα ανάμεσα στην Εθνική Περού και την Αργεντινή, αγώνα για τα προκριματικά των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο το 1964.
Η Αργεντινή προηγείτο με 1-0, όταν, δύο λεπτά πριν από τη λήξη του αγώνα, ο Ουρουγουανός διαιτητής ακύρωσε γκολ των γηπεδούχων.

Το εξαγριωμένο πλήθος εισέβαλε στον αγωνιστικό χώρο αναζητώντας τον διαιτητή και η αστυνομία επενέβη. Γρήγορα η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Οι συγκρούσεις γενικεύτηκαν και οι μάχες σώμα με σώμα θύμιζαν εικόνες πολέμου άλλης εποχής. Πολλοί από τους θεατές εγκλωβίστηκαν σε αδιέξοδους διαδρόμους και αρκετοί έχασαν τις αισθήσεις τους. Μέσα σε λιγότερο από μισή ώρα 328 άτομα είχαν χάσει τη ζωή τους από ασφυξία, άλλοι είχαν ποδοπατηθεί, ενώ έξω από το στάδιο, οι εξαγριωμένοι οπαδοί επιδόθηκαν σε όργιο καταστροφών, πυρπολώντας καταστήματα και αυτοκίνητα. Στο Estadio Nacional εκείνο το απόγευμα βρίσκονταν περίπου 53.000 θεατές, αριθμός που ισοδυναμούσε με περίπου 1 στους 20 κατοίκους της χώρας εκείνη την εποχή.
Και κρατούμενοι δραπέτευσαν!
Οι επιζώντες περιγράφουν ιστορίες ότι παγιδεύτηκαν στο κενός για ώρα, με τα πόδια τους να μην αγγίζουν καν το έδαφος. Η συντριπτική πλειοψηφία των νεκρών κατέληξαν από ασφυξία ή εσωτερική αιμορραγία. Ο επίσημος αριθμός θανάτων ήταν 328 - ο υψηλότερος που έχει καταγραφεί μέχρι σήμερα κατά τη διάρκεια ποδοσφαιρικού αγώνα - και περισσότεροι από 500 τραυματίες. Είκοσι ένας κρατούμενοι από φυλακή της Λίμα κατάφεραν να δραπετεύσουν εκμεταλλευόμενοι την ταραχή! Πολλοί μάρτυρες κατέθεσαν ότι είδαν αρκετούς πολίτες να τραυματίζονται ή να σκοτώνονται από πυροβολισμούς αστυνομικών, παρόλο που κάτι τέτοιο δεν αναφέρθηκε στα επίσημα αρχεία.
Οι προσπάθειες των περουβιανών αρχών να ρίξουν φως στη φρικτή τραγωδία αποδείχτηκαν ανόητες. Η δεκαετία του '60 στο Περού - όπως και σε πολλά άλλα κράτη της Νότιας Αμερικής και όχι μόνο - ήταν εποχή πολιτικών και κοινωνικών αναταραχών. Οι θεωρίες συνωμοσίας θέριεψαν και από τις δύο πλευρές ότι το όλο θέμα ήταν είτε μια ενορχηστρωμένη συνωμοσία για επίθεση εκ μέρους του πλήθους, είτε μια προγραμματισμένη υποκίνηση ταραχών εκ μέρους της αστυνομίας και της κυβέρνησης, ώστε να μπορούν να εφαρμόσουν βάναυση καταστολή. Τίποτα δεν επιβεβαιώθηκε.
Μόνο δύο άνθρωποι δικάστηκαν για αυτό που συνέβη: Ο διοικητής της αστυνομίας Jorge Azambuja, που διέταξε «πυρ» στο πλήθος και ο δικαστής Benjamin Castaneda που ηγήθηκε της μετέπειτα έρευνας. Η έκθεση του Castaneda κατατέθηκε έξι μήνες μετά και ο ίδιος - ενώ όφειλε - δεν παρέστη σε όλες τις 328 αυτοψίες των θυμάτων· του επιβλήθηκε διοικητικό πρόστιμο και η έκθεσή του απορρίφθηκε. Ο Azambuja καταδικάστηκε σε φυλάκιση 30 μηνών.