Ποιοι λόγοι «έσπρωξαν» τον Μητσοτάκη στην αλλαγή στρατηγικής για τις εκλογές

Με αμηχανία υποδέχθηκε ο πολιτικός -και δημοσιογραφικός- κόσμος τη ρητή διαβεβαίωση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη για εκλογές στο τέλος της τετραετίας.
Δεν ήταν μόνο η διαβεβαίωση -που έχει δοθεί άλλωστε πολλές φορές- όσο ο κατηγορηματικός τρόπος που αυτή διατυπώθηκε και ο οποίος δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών.
Παρά το ότι στην Ελλάδα, σύμφωνα με το Σύνταγμα, πρόωρες εκλογές γίνονται μόνο για «έκτακτο θέμα εθνικής σημασίας» το οποίο φυσικά δεν προαναγγέλλεται, ωστόσο είναι πλέον προφανές ότι η σχετική συζήτηση κλείνει επί του παρόντος, τελεσίδικα.
Οι λόγοι που ώθησαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη να γείρει υπέρ της διεξαγωγής εκλογών στο τέλος της άνοιξης είναι εθνικοί, εκλογικοί και προσωπικοί.
Οι εθνικοί λόγοι
Στους εθνικούς λόγους περιλαμβάνεται η πιθανότητα πρόκλησης ενός «ατυχήματος» από πλευράς Άγκυρας στον ένα μήνα (περίπου) που μεσολαβεί μεταξύ των πρώτων και των δεύτερων εκλογών (με απλή και με ενισχυμένη αναλογική αντίστοιχα), οπότε κατά το Σύνταγμά μας σχηματίζεται υπηρεσιακή κυβέρνηση με πρωθυπουργό έναν ανώτατο δικαστικό.
Το προφανές είναι ότι ο όποιος πρωθυπουργός εκείνης της περιόδου θα διαθέτει μηδενική πολιτική εμπειρία και συνεπώς θα έχει δομική αδυναμία να αντιληφθεί τις πονηρές κινήσεις της Τουρκίας και να αντιδράσει αποτελεσματικά και υπέρ των εθνικών θέσεων.
Εάν αυτό το «ατύχημα» οδηγήσει σε κάποιου είδους θερμό επεισόδιο ή σε προσβολή της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, ο ιστορικός του μέλλοντος θα αποδώσει τη βαριά ευθύνη στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος γνώριζε την πιθανότητα τέτοιων κινήσεων από την Άγκυρα κι όμως πήρε το «ρίσκο» ενός μηνός (πολιτικής) ακυβερνησίας.
Ήδη υπάρχει μεγάλη ανησυχία από τις φήμες ότι στις 20 Ιουλίου ο Ερντογάν είναι πιθανό να προσαρτήσει τα κατεχόμενα της Κύπρου στην Τουρκία, αν και ο κ. Μητσοτάκης εξέφρασε την εκτίμηση ότι «θα έχουμε ένα ήρεμο καλοκαίρι»…
Κάτι παρόμοιο μπορεί να συμβεί κι εάν η Ρωσία αποφασίσει για τους οποιουσδήποτε λόγους να περιορίσει ή και να κόψει τελείως τη ροή φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Ήδη τα βλέμματα της Δύσης είναι στραμμένα στις 21 Ιουλίου, όταν τελειώνει -τυπικά- η συντήρηση του αγωγού Nord Stream.
Το διακύβευμα εδώ είναι αν θα ξανανοίξει κι αν θα επαναληφθούν οι ροές αερίου προς τη Γερμανία και την άλλη Ευρώπη. Αυτές τις εξελίξεις είναι πολύ δύσκολο να τις χειριστεί αποτελεσματικά μια κυβέρνηση χωρίς πολιτική εμπειρία και πολιτική νομιμοποίηση.
Οι εκλογικοί λόγοι
Υπάρχουν βέβαια κι εκλογικοί λόγοι. Η πρόσφατη αύξηση της έντασης στη σύγκρουση Νέας Δημοκρατίας - ΣΥΡΙΖΑ απέφερε ελάχιστα στα δύο κόμματα (περίπου μία ποσοστιαία μονάδα) στις τελευταίες μετρήσεις της κοινής γνώμης.
Ετσι επικράτησε στο Μαξίμου η άποψη ότι εκλογές τον Σεπτέμβριο, με τον τουρισμό σε πρωτοφανή επίπεδα, τις επιδοτήσεις να «αποκαθιστούν» στον μεγαλύτερο βαθμό τις τιμές στην ενέργεια, κι ένα γενικευμένο αίσθημα ευφορίας που θα προέλθει από τις διακοπές αλλά και τα παραπάνω στοιχεία, δημιουργούν φυγόκεντρες τάσεις σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ενώ υποθάλπουν αντιλήψεις του τύπου «ας στείλω ένα μήνυμα τώρα, την πρώτη Κυριακή που έτσι κι αλλιώς δεν θα προκύψει κυβέρνηση, και βλέπουμε για τις επαναληπτικές».
Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι οι επιδόσεις της ΝΔ θα είναι αρκετά χαμηλές στην πρώτη κάλπη, άρα πολύ πιο δύσκολο το εγχείρημα της αυτοδυναμίας στη δεύτερη. «Αντίθετα», λένε κάποιοι μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου, «όταν ενσκήψει ο άγριος χειμώνας, όταν όλη η Ευρώπη θα δοκιμάζεται πολύ πιο σκληρά από κάθε άλλη φορά, όταν κι η Ελλάδα θα βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο, τότε ο πολίτης θα αντιληφθεί ότι πρέπει στ’ αλήθεια να κάνει μια επιλογή καλύτερου διαχειριστή μεταξύ Μητσοτάκη και Τσίπρα.Χωρίς περιθώρια για "μηνύματα" και εκλογική χαλάρωση. Στα δύσκολα, η ευθύνη πηγαίνει απευθείας στον πολίτη, γιατί κι ο ίδιος καταλαβαίνει ότι κρίνεται η πορεία του και η πορεία της οικογένειάς του, άρα θα πρέπει αν προτιμήσει εξαρχής τον καλύτερο διαχειριστή».
Σαφώς πρόκειται για μια επικίνδυνη στρατηγική, που όμως απέδωσε στο παρελθόν, π.χ. το 2012, όταν οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, μετά το απογοητευτικό 18,8% της Νέας Δημοκρατίας τον Μάιο εκείνης της χρονιάς, κατάλαβαν πόσο κοντά βρίσκονταν στην ακυβερνησία και προτίμησαν ακόμα και την τότε παλαιοδεξιά ηγεσία της, παρά το άγνωστο…
Οι προσωπικοί λόγοι
Τέλος, οι προσωπικοί λόγοι του πρωθυπουργού έχουν να κάνουν, πρώτον, με το κτίσιμο της αξιοπιστίας του («έχω πει τόσες φορές ότι θα πάμε σε εκλογές στο τέλος της τετραετίας» υπενθυμίζει) και συνακόλουθα με την αύξηση της εμπιστοσύνης των πολιτών στο πρόσωπό του, και, δεύτερον, με την αποφυγή του κινδύνου να του χρεωθεί μια εθνική ζημιά στις μέρες της υπηρεσιακής κυβέρνησης, κάτι που θα τον κυνηγά σε όλη του τη ζωή και θα αμαυρώσει την πολιτική του υστεροφημία.