www.filiatrablog.blogspot.com

Οι απεργιες και το DNA μου
24/02/2010
του Άρη Δαβαράκη


Η μητέρα μου η Ιωάννα, Μαργαρίτη το επίθετο και Κερκυραία την καταγωγή, μπορεί να είχε γεννηθεί στα πούπουλα στην Αλεξάνδρεια, πριν παντρευτεί τον έρωτά της όμως δούλευε ιδιαιτέρα γραμματεύς του Αγγελου Κουταρέλη – που ήταν ο ιδιοκτήτης της μεγαλύτερης βιομηχανίας τσιγάρων στη Μέση Ανατολή. Μιλάμε τώρα 1949-1952. Διηγότανε λοιπόν η Ιωάννα με τεράστια υπερηφάνεια πως κάποια στιγμή γίνανε μεγάλες φασαρίες στο εργοστάσιο και οι εργάτες οι Αιγύπτιοι κατεβήκανε σε απεργία. Ο Άγγελος την φώναξε στο γραφείο του και της είπε «δεν θα τους περάσει. Πάρε τηλέφωνο τους τάδε και τους δείνα και τους παραδείνα και πες τους να έρθουν αμέσως εδώ». Όλοι αυτοί ήτανε φίλοι και... γνωστοί που μαζευόντουσαν κυρίως για να χορέψουνε τσα-τσά και μάμπο στα μεγάλα πάρτυ ή για να παίξουνε χαρτιά, οχτώ, δέκα καρέ, τέσσερα πινάκλ οι κυρίες, τέσσερα μπρίτζ οι άντρες, για να μη σας πω και άλλα δυο κανάστα και κουμ-κάν.


Δεν αργήσανε να φτάσουνε όλοι στο εργοστάσιο, λίγο έξω από την Αλεξάνδρεια, με τα αυτοκίνητά τους, οδηγώντας οι ίδιοι ή οι σωφεραίοι τους. Και με το που ξεχύθηκαν στον άδειο χώρο με τα μηχανήματα της παραγωγής, ο Άγγελος και η Ιωάννα, έχοντας κάνει τις απαραίτητες προετοιμασίες, τους εξήγησαν τι θα έπρεπε να κάνουν ο καθένας μόλις, με την εντολή του Κουταρέλλη, η Ιωάννα θα ανέβαζε τον μοχλό που είχαν «κατεβάσει» οι απεργοί – απ΄όπου ξεκινούσε η ηλεκτροδότηση ολόκληρου του μηχανισμού. Όλος ο καλός ο κόσμος ενθουσιάστηκε και, άκου τώρα να δεις, το εργοστάσιο έβαλε μπρος και οι μηχανές δουλέψανε και, τουλάχιστον ο Άγγελος με την μάνα μου και άλλους πέντε-δέκα σκληροπυρηνικούς δεν φύγανε από εκεί για ένα πενταήμερο. Κοιμόντουσαν στους καναπέδες του γραφείου σε βάρδιες και ξαναπιάνανε δουλειά – μέχρι που «έσπασε» η απεργία και επιστρέψανε οι απεργοί, αφού ικανοποιηθήκανε «κάποια από τα λογικά αιτήματά τους» (όπως έλεγε η Ιωάννα πολύ περήφανη για το κατόρθωμά της να σπάσει μια απεργία). «Αλλά όχι και να μας καβαλήσουνε κιόλας! Το πήρανε το μάθημά τους!».


Ήτανε 22-23 χρονών το πολύ τότε (στα 25 με γέννησε και σταμάτησε να δουλεύει) και είχε πολλά γκάζια, καταλάβατε; Αλλά κι εγω, παιδί πράμα, μεγάλωσα με μια μαμά ηρωίδα απεργοσπάστρια. Δεν φταίω. Παρότι φανατική «αντιβασιλική», «κεντρώα και Παπανδρεϊκή» (δεν τον ήθελε τον Καραμανλή και την ΕΡΕ καθόλου), πίστευε ακράδαντα οτι δεν είναι σωστό πράγμα να σταματάς τη δουλειά απο την οποία ζούν εκατοντάδες ή και χιλιάδες οικογένειες γιατί είσαι συνδικαλιστής και ξέρεις να «παρασύρεις αθώους, καλούς ανθρώπους με ψεύτικες υποσχέσεις και κομμουνιστικές κορώνες από τη Σοβιετία». Πέθανε πολύ νέα, το 79, και ίσα που πρόλαβε στην μεταπολίτευση τους πρώτους εργατοπατέρες που, λίγα χρόνια αργότερα γίνανε υπουργοί και λεφτάδες και το ρίξανε στην επιστήμη των political-business, την τόσο προσοδοφόρα.


Όλη αυτή η εισαγωγή είναι για να σας φανεί πιο ανθρώπινη η κόντρα μου με τις απεργίες γενικά (όπως έχουν καταντήσει στην πράξη, όχι με τις απεργίες στον κόσμο των ιδεών βέβαια). Είμαι πολύ εναντίον τους. Ακούω απεργία και μου σηκώνεται η τρίχα. Βλέπω συνδικαλιστή να «ξεσηκώνει τον λαό» και κάνω το μοντάζ με το πλάνο του ίδιου συνδικαλιστή να «διαπραγματεύεται» σκυφτός και γλυκομίλητος με τον Μπόμπολα ή τον Κόκκαλη, τον Υπουργό, τον Πρωθυπουργό – ή τους αρχηγούς των κομμάτων που θέλουνε να τον συμπεριλάβουνε στα ψηφοδέλτιά τους και, πώς να το πω, δεν θέλω. Δεν θέλω καθόλου. Στημένο παιχνίδι, χωρίς κέρδος κέρατα, ταλαιπωρία χωρίς λόγο και χαμένα μεροκάματα. Οι ταξιτζήδες λένε «θα απεργήσουμε, μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς αφού έτσι αποφάσισαν κάποιοι; Αλλά τι θα καταφέρουμε; Μόνο που θα χάσουμε το μεροκάματο».



Και οι δημοσιογράφοι, οι περισσότεροι (απ΄αυτούς που ξέρω εγώ τουλάχιστον) ούτε κρύο ούτε ζέστη για την απεργία – αλλά αφού έτσι θέλει η ΕΣΗΕΑ “let it be” σου λένε, που λέει και το τραγούδι. Διότι, εδώ που τα λέμε, τι θα γίνει δηλαδή που απεργεί η ΓΕΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ; Θα χυθεί ο καφές της Μέρκελ στο τραπεζομάντηλο ή θα απεργήσει και η Κάρλα και δεν θα του κάτσει του Σαρκοζί; Τίποτα δεν θα γίνει. Θα πάμε όλοι κανονικά στη δουλειά μας αύριο και η οικονομική τραγωδία που ζει ο τόπος θα συνεχιστεί κανονικά, επιβαρυμένη απλά με μία ακόμα μέρα αδράνειας. Μέρα τη μέρα θα ξημερώσει και η 16η Μαρτίου και θα μας πουν οι επόπτες μας που είναι ήδη εδώ και έχουν αναλάβει καθήκοντα ότι τα μέτρα που προτείνει η κυβέρνηση είναι της πλάκας και ότι «επιβάλλονται» (και χωρίς να ερωτηθεί πια η Ελληνική κυβέρνηση), αυτά και αυτά και αυτά τα πολύ σκληρότερα (από τα μέχρι σήμερα γνωστά) μέτρα. Και αν συνεχίζουμε να απεργούμε διαμαρτυρόμενοι για την φριχτή αδικία να έχουμε κατασπαράξει τέσσερα κοινοτικά «πακέττα» χωρίς να έχουμε φτιάξει ίχνος υποδομής και παραγωγικών μηχανισμών, θα μας πούνε στο τέλος και το αεισυχτίρ αν θέλουμε να πάμε στο ΔΝΤ μόνοι μας – γιατί οι υπόλοιποι 26 δεν το θέλουνε το ΔΝΤ μέσα στα πόδια τους στην ΕΕ.



Είναι αλήθεια πώς το 'χω στο DNA μου: τις αντιπαθώ αυτές τις δήθεν «απεργίες» που γίνονται μόνο και μόνο για να γίνουν, χωρίς κανέναν απολύτως ουσιαστικό λόγο. Αυτή τη στιγμή εμείς οι Έλληνες θα έπρεπε να ασχολούμαστε με το πώς θα ξαναβάλουμε μπρος τις μηχανές, πώς θα γίνουμε παραγωγικοί για να βγάλουμε λεφτά να ζούμε καλά χωρίς να δανειζόμαστε με τεράστιο τόκο (και τεράστια ξεφτίλα πια), να χαμηλώσουμε και το χρέος μας, να ξαναγίνουμε σοβαροί. Αντ΄αυτού «διαφωνούμε με τα μέτρα». Τι μου λέτε κύριε εργατοπατέρα; Διαφωνείτε, ε; Και τι έχετε να προτείνετε για να βρεθούνε χρήματα να αυξηθούν οι συντάξεις και τα επιδόματα, να μειωθεί το ΦΠΑ, να πέσουν οι συντελεστές φορολόγησης, να φτηνύνει το σούπερ-μάρκετ, να αξίζει περισσότερο το χρήμα, να ανέβουν οι μισθοί, να κινηθεί η αγορά; Έχετε καμιά πρόταση; Αφού σας λέμε «δεν υπάρχει σάλιο» τι την θέλετε την απεργία; Τι θέλετε να κάνει η κυβέρνηση, να τυπώσει πλαστά;



Τίποτα. Κουβέντα να γίνεται. Μόνο που αυτή τη φορά ούτε κουβέντα δεν γίνετε κ.κ. συνδικαλιστές. Γιατί οι επόπτες είναι Γερμανογαλλοαγγλόφωνοι, δεν είναι πια τα δικά μας τα παιδιά. Οπότε παράλληλα με τις υπόλοιπες συνδικαλιστικές σας δραστηριότητες ασκηθείτε και στον «σπρέχεν» ξένες γλώσσες διότι, αν θέλετε να συνεχίσετε να κάνετε «πολτική» (γιατί αυτό νομίζετε ότι κάνετε), ένα lower στα Αγγλικά δεν σας φτάνει. Και με μεταφραστή δεν θα βγαίνει πια στο budget. Και, άσχετο θα μου πείτε εσείς, αλλά διάβασα στο site της Ναυτεμπορικής την Τρίτη το απόγευμα ότι



«Η Fitch υποβάθμισε την αξιολόγησή της για την μακροπρόθεσμη πιστοληπτική ικανότητα της Εθνικής, τηςAlpha Bank , της EFG Eurobank και της Πειραιώς σε 'BBB' από 'BBB+', με αρνητικές προοπτικές». Σας λένε τίποτα αυτές οι «ειδησούλες» στα ψιλά που όλο και πολλαπλασιάζονται ή έχετε άλλα σχέδια κατά νουν, πολυπλοκώτερα;