H «Nέμεσις» της κοινωνίας...

Η αντίδραση της κοινωνίας φαίνεται να περιφρονεί εκείνους που την εξαπάτησαν. Οταν ο πολιτικός λόγος εξαπατά δεν είναι δυνατόν να παραγνωρισθεί. Θα έλθει η στιγμή που η κοινωνία θα σε τιμωρήσει. H κυβέρνηση Παπανδρέου κληροδοτεί βαθιές ρωγμές στην κοινωνία και την «υποθηκευμένη» οικονομία. Το οικονομικό μέλλον της χώρας έχει διαβρωθεί από το εφιαλτικό χρέος που έχει επιδεινωθεί από τη συνταγή του Μνημονίου. Η τελευταία δημοσκόπηση της Public Issue και του σπουδαίου αναλυτή Γιάννη Μαυρή, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης ενός χρόνου από την υπογραφή του Μνημονίου, είναι αρκούντως αποκαλυπτική. Αρκεί... να τη διαβάσει κανείς σωστά και να μην επιχειρήσει να «καλύψει» τα δικά του λάθη.
Οπως προκύπτει από δημοσκόπηση της Public Issue για τον ΣΚΑΪ, με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από το επαχθές Μνημόνιο, το 62% των πολιτών θεωρεί ότι έβλαψε τη χώρα, ενώ μόλις το 17% (!) πιστεύει ότι πρέπει να συνεχιστεί η εφαρμογή του. Επίσης αυξάνεται στο 53% το ποσοστό όσων
θεωρούν ότι η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει σε αναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους και αποπληρωμή μόνον ενός μέρους του. Παράλληλα, από τη δημοσκόπηση προκύπτει δυσπιστία τόσο έναντι του πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, όσο και του υπουργού Οικονομικών, Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Οκτώ στους δέκα πολίτες (77% και 80%, αντίστοιχα) δηλώνουν ότι «δεν τους εμπιστεύονται» για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης.
Ας μην ξεχνάμε ότι το μέλλον είναι μεγαλύτερο από το παρόν και ότι η αποπληρωμή των χρεών έχει βαρύτατο κόστος. Πρέπει να κερδηθεί μέσω σκληρών δημοσιονομικών και εργασιακών πολιτικών, από τις οποίες υποφέρουν πρωτίστως τα αδύναμα νοικοκυριά. Η ελληνική κοινωνία έχει ήδη πικρά αντιληφθεί ότι δεν αρκεί η λογική των θυσιών για την αντιμετώπιση της κρίσης. H δυσαρέσκεια που εκτρέφεται από τη δομική απορρύθμιση της ελληνική οικονομίας, που υπαγορεύει το Μνημόνιο, είναι τεράστια. H εκτίμηση αυτή αποτελεί ένα (χονδροειδές ίσως) παράδειγμα με γνώμονα όχι ακριβώς ιδεολογικό.
H Eλλάς των εκατομμυρίων ανέργων ασφυκτιά. Kαι η κρίση της ανεργίας δεν έχει ούτε ιδεολογική ταυτότητα ούτε σύνορα. Oι οικονομίες, με μεγαλύτερο πραγματισμό από τους θεωρητικούς τους με τις περίφημες συνταγές, επηρεάζονται πρωτίστως από την ανεργία. Προσπαθώντας να μειωθούν με στυγερό τρόπο τα δημοσιονομικά ελλείμματα και το δημόσιο χρέος σε αδύναμες οικονομίες όπως της Eλλάδος, παράλληλα συνθλίβεται ολόκληρη η κοινωνία. Kατά τα άλλα, δεν υπάρχουν πλέον «μεζούρες» για να μετρηθεί η ιδεολογία και η εντιμότητα ενός εκάστου από τους υμνητές ή τους κατακριτές του Μνημονίου.
H Eλλάς του Μνημονίου είναι βυθισμένη στην παράλυση και στη διαφθορά. H στήλη επιβεβαιώθηκε όταν άρχισε πρώτη να «ξεφτίζει» την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου. Kαι τα θύματα είναι πολλά με την «ψευδή» απεικόνιση της ελληνικής οικονομίας.
Οι κρίσεις εμφανίζονται πάντα απρόσκλητες και σε «ακατάλληλες στιγμές». Μέχρις εδώ, όλα είναι εν μέρει τουλάχιστον εύλογα, αναμενόμενα, ίσως και αναπόφευκτα. Μπροστά όμως στο διάχυτο πλέον «πλεόνασμα ψεύδους», οι πολιτικοί αναγκάζονται να επιχειρήσουν ένα πρόσθετο και ψευδεπίγραφο πήδημα στο κενό.
Τώρα η ευθύνη για την αποτροπή της καταστροφής επιμερίζεται και στα δύο κόμματα! Το μεγαλύτερο «έσοδο» του κράτους ήταν ο ξένος δανεισμός. Παράγουμε τα μισά απ’ όσα καταναλώνουμε και τα υπόλοιπα μισά τα δανειζόμαστε. Με συνέπεια να οδηγήσουν την Ελλάδα στο σημερινό σημείο όπου αρχίζει να μοιάζει με εκείνο που απέφυγε να γίνει πριν από 60 χρόνια, δηλαδή με χώρα του (πρώην) ανατολικού μπλοκ. «Φάγανε» το μέλλον της χώρας!
Σε κάθε περίπτωση, η ανάγκη να μειωθούν τα ελλείμματα και να μπουν οι βάσεις για να αρχίσει να μειώνεται το χρέος είναι επιτακτική αλλά σε λάθος βάση, αν θέλουμε να περισσέψουν πόροι για δημόσιες πολιτικές, κοινωνικές, αναπτυξιακές, περιβαλλοντικές. Αν δανεισμός σήμαινε να ξοδεύουμε σήμερα αυριανό εισόδημα, μείωση του χρέους σημαίνει, αντίστροφα, ότι για να το αποπληρώνουμε αφαιρούμε ένα μέρος από το σημερινό μας εισόδημα. Ο δανεισμός, σωστή πρακτική όταν διοχετεύεται σε επενδύσεις που βελτιώνουν την παραγωγική ικανότητα της οικονομίας, αυξάνουν την απασχόληση και το παραγόμενο εισόδημα από το οποίο αποπληρώνεται, δεκαετίες τώρα σ’ εμάς μάλλον καταναλωτικές ανάγκες κάλυπτε και σωρευόταν.
ZEZA ZHKOY