Το “δάσος - Λαγκάρντ” και το “δέντρο - Παπακωνσταντίνου”

Με αφορμή την παραπομπή του πρώην υπουργού Γιώργου Παπακωνσταντίνου στο Ειδικό Δικαστήριο, και πέρα από την υπόθεση αυτή καθ’ αυτή, ορισμένες γενικότερες παρατηρήσεις:

Πρώτη παρατήρηση: Το Κολοσσαίο δεν παύει να είναι Κολοσσαίο ακόμα κι όταν στην αρένα του ρίχνονται οι μέχρι χτες πραιτοριανοί του. Μάλιστα, όσο λιγότερος είναι ο «άρτος» για το λαό, τόσο περισσότερο έχουν ανάγκη οι άρχοντες του Κολοσσαίου να καταφεύγουν στα θεάματα για τον εξευμενισμό του πλήθους. Και τι πιο «καθαρτήριο» θέαμα, τι πιο «εξαγνιστική» παράσταση για τους δήμιους και τους πραίτορες, από την εικόνα ενός πραιτοριανού - δήμιου που τον ρίχνουν στα θηρία οι ίδιοι οι πραίτορες, οι ίδιοι οι δήμιοι.

    Αιώνες τώρα, αυτός είναι ένας από τους τρόπους για να αναπαράγεται το Κολοσσαίο. Αν χρειαστεί και όποτε χρειαστεί «τρώει» και κάποιους από τους δικούς του. Γιατί το θέμα, τελικά, είναι να βγαίνουν «καθαροί» οι άρχοντες του Κολοσσαίου. Να μπορούν να παριστάνουν τους «άτεγκτους». Κάποιες φορές η θυσία ενός πραιτοριανού καθίσταται αναγκαία προϋπόθεση ώστε να συνεχιστεί ο κανιβαλισμός. Η απανθρωπιά. Η σφαγή και η βαρβαρότητα. Και μάλιστα στο όνομα της δικαιοσύνης και της κάθαρσης...

    Δεύτερη παρατήρηση: Η σαπίλα του Κολοσσαίου αναγκάζει τα προπαγανδιστικά του
θεωρεία να αναπροσαρμόζουν την τακτική τους. Άλλοτε η προπαγάνδα τους ισχυρίζεται πως όποιος μιλά για την «Κόπρο» που βασιλεύει στα υπόγεια και στα σαλόνια του Κολοσσαίου, τότε επιδίδεται στο αδίκημα της «ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής». Ως εκ τούτου υποκρίνονται τους «θιγμένους». Μιλούν για «λαϊκισμό». Ενίοτε μοιράζουν και εξυπνάδες του τύπου«όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα»...

Άλλες φορές, όταν η πολιτική δυσωδία δεν κρύβεται με τίποτα, τα ίδια προπαγανδιστικά μαγειρεία μετατρέπουν την ανάγκη σε φιλοτιμία. Δηλαδή, αναγνωρίζουν την ύπαρξή της.

    Όμως, ταυτόχρονα, πασχίζουν να προωθήσουν τη θεωρία της «αποπολιτικοποίησης» αυτής της πολιτικής βρωμιάς. Θέλουν να λένε ότι η πολιτική της αρπαγής, η πολιτική της λοβιτούρας δεν έχει πολιτική αναφορά και προέλευση. Την υποβαθμίζουν. Την παρουσιάζουν σαν μια «ποινικού τύπου παραβατικότητα», με αυστηρά, μάλιστα, εξατομικευμένα χαρακτηριστικά. Θέλουν να κουκουλώνουν την πολιτική βρωμιά, λέγοντας ότι δεν προκύπτει, ούτε καν σχετίζεται με την πολιτική υπόσταση του δράστη, αλλά το πολύ - πολύ με τα ατομικά του χαρακτηριστικά, και τούτο ανεξαρτήτως της βρώμικης πολιτικής που αυτός υπηρετεί!

    Τρίτη παρατήρηση: Μας είπαν ότι η υπόθεση Τσουκάτου - Χριστοφοράκου αφορούσε τον Τσουκάτο ως άτομο και όχι ως δεξί χέρι ενός πρωθυπουργού και εκπρόσωπο ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος. Ότι η υπόθεση Μαντέλη - «Ζήμενς» αφορούσε τον Μαντέλη ως άτομο και όχι ως πρώην υπουργό και γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου. Η υπόθεσηΤσοχατζόπουλου – μίζες αφορά τον Τσοχατζόπουλο ως άτομο και όχι ως αστικό πολιτικό οικοδόμημα. Τα «έκανε ένα δωράκι στον εαυτό του», οι «κουμπάροι», τα «δομημένα ομόλογα», τα «αναψυκτήρια», τα Βατοπέδια, τα Χρηματιστήρια αφορούν, μας λένε, κάποια πρόσωπα, αλλά - προς Θεού - δεν αφορούν την πολιτική που προωθούν αυτά τα πρόσωπα… Παρομοίως, ακούμε ότι η υπόθεση Παπακωνσταντίνου τελειώνει στον Παπακωνσταντίνου και ότι ουδεμία σχέση έχει με την πολιτική των «Παπακωνσταντίνου». Αμ δε...

    Άλλωστε, οι κατηγορίες κατά Παπακωνσταντίνου για απόπειρα απιστίας και νόθευση εγγράφου, δείχνει ότι το πολιτικό θέμα δεν εξαντλείται στην ηθική του διάσταση όσον αφορά τις εξαδέλφες» του κυρίου Παπακωνσταντίνου (απόδειξη μάλιστα ότι τα συγγενικά του πρόσωπα απηλλάγησαν κάθε κατηγορίας). Διότι αν υπάρχει ηθικό ζήτημα με τις ενέργειες του πρώην υπουργού αυτό κι αν είναι πολιτικό. Οποιος, εντούτοις, επιλέξει να συνεχίσει να «ηθικολογεί» άνευ πολιτικού νοήματος περί των «εξαδέλφων» του Παπακωνσταντίνου, δεν έχει παρά να αναμετρηθεί με τον Μπαλζάκ. Ας ξεκινήσει μάλιστα το διάβασμα από το«Η εξαδέλφη Μπέττυ». Κι ας έρθει μετά να μιλήσουμε για το πόσο («μη»!) πολιτικό είναι το ζήτημα των ηθών της καλής αστικής μας κοινωνίας...

    Τέταρτη παρατήρηση: Σύμφωνα με τους αρχαγγέλους της «κάθαρσης» τρία είναι τα πιθανά ενδεχόμενα για την υπόθεση της «λίστας Λαγκάρντ»: Είτε ότι πρόκειται για έκφραση αλαζονείας του Παπακωνσταντίνου («έκανε ό,τι έκανε εφαρμόζοντας την τακτική του δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν»), είτε για ανοησία («έκανε ό,τι έκανε νομίζοντας ότι δε θα βγουν στη φόρα»), είτε για προβοκάτσια («δεν έκανα τίποτα, είναι όλα στημένα», όπως λέει ο ίδιος).

    Μόνο που υπάρχει και ένα τέταρτο ενδεχόμενο, για το οποίο δεν μιλούν καθόλου. Και δεν το αναφέρουν διότι δεν πρόκειται για ενδεχόμενο, αλλά για βεβαιότητα: Και η βεβαιότητα είναι πως η υπόθεση της «λίστας Λαγκάρντ»,ανεξαρτήτως των πολιτικών προσώπων που εμπλέκονται και του τρόπου που εμπλέκονται σε αυτήν, συνιστά εκδήλωση και έκφραση κατάχρησης εξουσίας στο πλαίσιο μιας κτηνωδώς αντιλαϊκής και ανάλγητης εξουσίας!

    Εξηγούμαστε:

    α) Είναι αυτή η εξουσία που εξασφαλίζει σε μια χούφτα πλουτοκράτες να διακινούν δισεκατομμύρια σε τράπεζες και φορολογικούς παραδείσους, τα οποία είτε «νόμιμα και ηθικά» είτε παράνομα, είναι βγαλμένα από τον ιδρώτα και τους κόπους ενός λαού που λιμοκτονεί και που βλέπει τον πλούτο που παράγει να τον σφετερίζονται οι άρχοντες του καπιταλιστικού Κολοσσαίου.

    β) Αυτή η εξουσία, που χειρίστηκε όπως χειρίστηκε τη «λίστα Λαγκάρντ», την ίδια ώρα που από τη μια δίνει εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ «ενισχύσεις» στους τραπεζίτες, από την άλλη ρίχνει τα 9/10 του λαού στη φτώχεια.

    γ) Είναι αυτή η εξουσία, που χειρίστηκε όπως χειρίστηκε τη «λίστα Λαγκάρντ», που την ίδια ώρα από τη μια παρέχει αφορολόγητο πετρέλαιο στους εφοπλιστές και από την άλλη έχει ρίξει τα 8/10 του πληθυσμού στην παγωνιά και στην αιθαλομίχλη.

    δ) Αυτή η εξουσία, που χειρίστηκε όπως χειρίστηκε τη «λίστα Λαγκάρντ», από τη μια μειώνει στους κεφαλαιοκράτες τη φορολογία και από την άλλη στέλνει στο φορολογικό απόσπασμα το σύνολο του λαού.

    ε) Είναι αυτή η εξουσία, που χειρίστηκε όπως χειρίστηκε τη λίστα Λαγκάρντ, που από τη μια παρέχει φοροασυλία σε μεγαλοφοροφυγάδες,σε  «οφ σορ» και σε πολυεθνικές που φοροαποφεύγουν μέσω Λουξεμβούργου, και την ίδια ώρα «κουρεύει» μισθούς, συντάξεις, Ταμεία, ζωές!

    στ) Η εξουσία που χειρίστηκε όπως χειρίστηκε και χειρίζεται τη λίστα Λαγκάρντ» είναι που «κατσαδιάζει» το λαό για τη φορολογική του «ασυνειδησία» (!) και τον έχει μετατρέψει σε συλλέκτη αποδείξεων από τα... ψιλικατζίδικα.  

    Ανεξαρτήτως, λοιπόν, της υπόθεσης του κ.Παπακωνσταντίνου και της έκβασής της (ο οποίος είναι αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου και ο οποίος σε ατομικό επίπεδο πρέπει να κριθεί όπως του πρέπει και να του καταλογιστεί ότι του αξίζει): 

    1^ο) Παιδιά αυτού του Κολοσσαίου (του καπιταλιστικού και ληστρικού) είναι και τα πάσης φύσεως «τρωκτικά», αλαζόνες, καταχραστές, που το υπηρετούν.

    2^ο) Στο ερώτημα «πόση επιείκεια αρμόζει» σε όλους αυτούς, υπάρχει μια και μοναδική αρμόζουσα απάντηση: Όση ακριβώς και στον πατροκτόνο που ζητά την επιείκεια του δικαστηρίου με την αιτιολογία ότι έμεινε... ορφανός.

    3^ο) Όλοι αυτοί όχι μόνο δεν είναι αθώοι... λόγω καπιταλισμού, αλλά είναι δυο φορές ένοχοι γιατί ως πολιτικοί εκπρόσωποι του καπιταλισμού γνωρίζουν πολύ καλά ποια είναι η «Κόπρος» που διαχειρίζονται, ακόμα κι όταν δεν είναι βουτηγμένοι οι ίδιοι στις λάσπες της μέχρι το λαιμό.

    4^ο) Το γεγονός ότι το καθεστώς της διαφθοράς, της αρπαχτής, της πολιτικής δεσποτείας είναι σύμφυτο με τον καπιταλισμό, αυτό ουδόλως μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως υπερασπιστικό άλλοθι από πραιτοριανών του ενάντια στην «κακούργα καπιταλιστική κοινωνία».

    5^ο) Εφόσον οι πραιτοριανοί αποδειχτεί ότι είναι και λαμόγια, και αρπακτικά, και τρωκτικά, και κοινοί (εκτός από πολιτικοί) απατεώνες, τους αρμόζει σε προσωπικό – δικαστικό - κοινωνικό επίπεδο η ποινή, η τιμωρία και η καταισχύνη.

    6^ο - και εξόχως σημαντικό) Το εύλογο και απολύτως δικαιολογημένο αίτημα της τιμωρίας των ενόχων για τα σκάνδαλα δεν πρέπει να συσκοτίζει και να θολώνει την κριτική ικανότητα εντοπισμού της πηγής των σκανδάλων, της δυσωδίας και της πολιτικής σατραπείας που περιβάλλει τους φορείς τους. Και η πηγή των σκανδάλων ξεκινάει από τη βάση, από την ταξική βάση, του Κολοσσαίου.

    Εν κατακλείδι: Το «δάσος» της υπόθεσης της «λίστας Λαγκάρντ» είναι μια ακόμα απόδειξη ότι το ταξικό Κολοσσαίο δεν «καθαρίζεται». Δεν «ξεβρωμίζεται». Η βρωμιά του μπορεί να εξαλειφθεί μόνο εκ βάθρων. Μόνο με την εκθεμελίωση του Κολοσσαίου. Μόνο με την ανατροπή του και με τη συντριβή του από την ίδια του τη βάση.

    Το επαναλαμβάνουμε: Το «δάσος» της υπόθεσης της «λίστας Λαγκάρντ», που συνιστά εκδήλωση και έκφραση κατάχρησης εξουσίας στο πλαίσιο μιας κτηνωδώς αντιλαϊκής και ανάλγητης εξουσίας, δεν πρέπει να κρυφτεί πίσω από το «δέντρο» -Παπακωνσταντίνου.