Grexit;

Φθάνει ο κόμπος στο χτένι με το ελληνικό ζήτημα. Στο έδαφος της οικονομικής της ισχύος, σε σχέση με τις ΗΠΑ, η ΕΕ πραγματοποιεί πλεόνασμα 150 δισ. τον χρόνο. Έχει ισχυρότερη οικονομία από την Αμερική.

Το Grexit μόνο ο Σόιμπλε το ανακινεί, και κανείς άλλος. Καταρχάς, να σημειώσω πως δεν έχει ξανασυμβεί στην ιστορία, από την εποχή της αρχαίας Βαβυλωνίας και Αιθιοπίας μέχρι σήμερα, να επισείεται από το δανειστή η απειλή της χρεοκοπίας, ότι δηλαδή θα σε κάνω να μην μπορείς να με ξεπληρώσεις! 
Αυτό που παίζει ρόλο για μια υπερχρεωμένη χώρα δεν είναι το συνολικό χρέος, αλλά το βάρος της ετήσιας εξυπηρέτησής του 
Οι δανειστές, η Ευρώπη, δεν θέλουν να επιλύσουν το κύριο πρόβλημα, αυτό της σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας, καθυστερούν συζητώντας για δευτερεύοντα ζητήματα. 
Το δεύτερο καλύτερο είναι να μετατεθούν οι ημερομηνίες πληρωμών και να δοθεί μια γενναία περίοδος χάριτος, να εφαρμοστούν δηλαδή τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος.
Αλλά ο πρώτος στόχος πρέπει να είναι η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, ώστε να μπορεί να πληρώνει τα χρέη της. Η παραγωγή νέου εισοδήματος. 
Όπως υποστηρίζουν ο Σόιμπλε, ο οποίος δεν είναι οικονομολόγος, αλλά νομικός, και ο Γενς Βάιντμαν, πρόεδρος της Μπούντεσμπανκ, η Ευρώπη δεν πρέπει να είναι ενιαία περιοχή, αλλά πρόσθεση χωρών, η κάθε μία από τις οποίες οφείλει να διασφαλίζει την εθνική εξισορρόπησή της, χωρίς να χρειάζεται μεταφορά πόρων από τη μια στην άλλη! Αλλά αυτό βρίσκεται σε αντίφαση με όλες τις οικονομικές θεωρίες και εμπειρίες. Γιατί άραγε η Ευρώπη θα πρέπει να έχει ενιαίο νόμισμα, αφού δεν θα είναι ενιαία οικονομική περιοχή, αλλά απλή συνάθροιση εθνικών

>> Τόσο ο Αμόν όσο και ο Μελανσόν δεν θέλουν την έξοδο από την Ευρώπη, αλλά θέτουν ζήτημα αναθεώρησης των Συνθηκών και του τρόπου λειτουργίας τους. Στη Γαλλία, γενικώς, διαμορφώνεται η αντίληψη ότι πρέπει ν’ αλλάξουν οι Συνθήκες. Άλλωστε το λέει —και το πράττει— και ο Ντράγκι. «Η ΕΚΤ παραδέχεται, και δεν το κρύβει και ο ίδιος, ότι καταφεύγει σε εξωσυμβατικές πολιτικές, δηλαδή εκτός ή αντίθετα από τις Συνθήκες, αλλά δεν θα ολοκληρωθεί το έργο μου αν δεν αλλάξουν και οι κυβερνήσεις την πολιτική τους», υπογραμμίζει, εννοώντας την δημοσιονομική πολιτική.οικονομιών; Επομένως, πιθανότατα ο Αμόν θα βρεθεί στο δεύτερο γύρο, για αυτό και βρίσκεται ήδη σε διάλογο με το Μέτωπο της Αριστεράς και τους Οικολόγους
Ο Σουλτς έχει μια δυναμική προς τα πάνω. Για πρώτη φορά τα τρία κόμματα οι Κόκκινοι (Die Linke), οι Πράσινοι και το SPD συγκεντρώνουν την πλειοψηφία στις δημοσκοπήσεις, και ίσως θα μπορούσαν να κυβερνήσουν. Τώρα, πλέον, τίθεται το θέμα πολύ σοβαρά και από τους τρεις αυτούς χώρους, ως ευκαιρία για να απαλλαγούν από τους Χριστιανοδημοκράτες.
Ο Τραμπ είναι οπωσδήποτε απρόβλεπτος. Οι αμερικανικές υπηρεσίες βεβαίως γνωρίζουν πολύ καλά ότι η ύπαρξη της ΕΕ ωφελεί τις ΗΠΑ και γι’ αυτο δεν θα ήθελαν να τη διαλύσουν. Χρειάζονται οπωσδήποτε τον ευρωπαίο παρτενέρ. Με τον Τραμπ, δεν ξέρουμε. Αυτό που πρέπει να καταλάβει η Ευρώπη είναι ο κίνδυνος που προκύπτει από το γεγονός ότι ο Τραμπ είναι απρόβλεπτος. Αυτό η Ευρώπη οφείλει και μπορεί να το κάνει, αλλά δεν υπάρχει και εγγύηση ότι θα το κάνει. Στο έδαφος της οικονομικής της ισχύος, σε σχέση με τις ΗΠΑ, η ΕΕ πραγματοποιεί πλεόνασμα 150 δισ. τον χρόνο. Έχει ισχυρότερη οικονομία από την Αμερική. Το ευρωπαϊκό πρότυπο ασκεί γοητεία στον υπόλοιπο κόσμο. Έχει λοιπόν τη δυνατότητα να αντισταθεί, αλλά για να το επιτύχει χρειάζεται οπωσδήποτε αλλαγή πορείας και πολιτικής. Δεν αντιστέκεσαι στην υπερδύναμη με συρρικνωτικές επιλογές λιτότητας που μοιραία οδηγούν στην ευρωπαϊκή αυτο-υπονόμευση.