Τραγικές ιστορίες καταγράφουν οι κοινωνικοί λειτουργοί: Παραμέληση ηλικιωμένων από παιδιά και Πολιτεία

Χαρακτηριστικές είναι οι μαρτυρίες κοινωνικών λειτουργών που μέσα από τη δουλειά τους έχουν να διηγηθούν ιστορίες για ηλικιωμένους που πέφτουν θύματα κακομεταχείρισης από τα ίδια τους τα παιδιά, ενώ μιλούν και για την παραμέληση των ηλικιωμένων από την Πολιτεία.
Υπάρχουν δε και περιπτώσεις που τα παιδιά πηγαίνουν τους γέρους γονείς τους στο άσυλο όχι τόσο γιατί δεν έχουν να πληρώσουν τους γιατρούς ή μια γυναίκα για να τους φροντίζει, αλλά περισσότερο επειδή ένας ανήμπορος γονιός τούς είναι... βάρος. Ετσι, αρκετοί ηλικιωμένοι βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό και οι συγγενείς τούς εγκαταλείπουν αβοήθητους στο έλεος του Θεού.
Κοινωνικοί λειτουργοί στο “Βοήθεια στο Σπίτι” επισημαίνουν ότι οι οικονομικές δυσκολίες και τα πολλά προβλήματα κάνουν κάποια παιδιά να ξεσπούν στους γονείς τους, και δυστυχώς με τα χρόνια παρατηρείται μια ανησυχητική αύξηση της βίας εναντίον των ηλικιωμένων. Και το ξύλο δεν είναι η μόνη μορφή βίας. Οι προσβολές, οι φωνές και η απαίτηση να τους παίρνουν τη σύνταξη είναι μερικές μόνο από τις συμπεριφορές που αντιμετωπίζουν κάποιοι ηλικιωμένοι.
Ο διευθυντής του Ασύλου Ανιάτων Καλαμάτας, πρωτοπρεσβύτερος Ευστάθιος Μπαρούτσος, έχει αντιμετωπίσει και περιπτώσεις που τα παιδιά διώχνουν τους γέρους γονείς από το σπίτι και τους πηγαίνουν στα ιδρύματα γιατί δεν... προλαβαίνουν, ενώ πριν τους φρόντιζαν.
ΠΑΡΑΜΕΛΗΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ
Η παραμέληση δεν είναι μόνο από την πλευρά της οικογένειας, είναι και από την πλευρά της Πολιτείας, αν σκεφτεί κανείς ότι δεν έχει αρκετές δομές φιλοξενίας μοναχικών ηλικιωμένων ή δεν φροντίζει να ξεπεραστούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα προγράμματα όπως το “Βοήθεια στο Σπίτι”, που είναι και το μόνο πρόγραμμα που παρέχει ουσιαστική και συνεχόμενη φροντίδα.
Επιπρόσθετα και η κοινωνία γίνεται ενίοτε κακοποιητική, αφού μπορεί να γνωρίζει ότι στο διπλανό σπίτι βρίσκεται ένας ηλικιωμένος αφρόντιστος αλλά δεν τον επισκέπτεται. Ακόμη και η οικογένεια γίνεται κακοποιητική όταν εγκαταλείπει τον ηλικιωμένο μόνο του χωρίς να φροντίζει τη σωματική του υγεία ή να κατανοεί τα συναισθήματά του. Και όπως μας επισημαίνουν οι ίδιοι άνθρωποι “η αίσθηση απόρριψης και εγκατάλειψης είναι μια από τις πιο άσχημες μορφές κακοποίησης, με χειρότερη όλων τη σωματική βία εναντίον του ηλικιωμένου”.
ΜΟΝΗ “ΔΙΕΞΟΔΟΣ” ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ
Βέβαια υπάρχουν και παιδιά που έχουν τακτική επαφή με τους γονείς τους και παρόλο που ζουν μακριά συνεργάζονται με τις κοινωνικές λειτουργούς του προγράμματος, κι αυτό, μας λένε, εξαρτάται από τη σχέση που είχαν από μικροί με τους γονείς τους. Δυστυχώς, όμως, μέσα από τη δουλειά τους βλέπουν ότι όλο και περισσότεροι ηλικιωμένοι παραμελούνται από τα παιδιά τους και μένουν μόνοι, και οι κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων αναγκάζονται να στέλνουν αιτήματα για να μεσολαβήσει κοινωνική λειτουργός και να τους πάνε στο άσυλο. Επιπλέον, οι ηλικιωμένοι στα χωριά δεν έχουν τους γιατρούς που χρειάζονται, και αν δεν υπάρχει κάποιος συγγενής να τους πάει, θα το κάνουν από το “Βοήθεια στο Σπίτι”.
ΛΙΣΤΑ ΑΝΑΜΟΝΗΣ ΣΤΟ ΑΣΥΛΟ
Ο διευθυντής του Ασύλου, π. Ευστάθιος Μπαρούτσος, επισημαίνει ότι τα αιτήματα για να φιλοξενήσουν περισσότερους ηλικιωμένους στο ίδρυμα έχουν αυξηθεί και οι αιτήσεις συνεχώς πληθαίνουν. Επισημαίνει μάλιστα ότι “δεν είναι μεμονωμένα ή εγκαταλελειμμένα άτομα, προέρχονται από συγκροτημένες οικογένειες”. Και όπως λέει δεν είναι μόνο οι οικονομικές δυσκολίες, καθώς σε μεγάλο μέρος μπορούν να καλύψουν άνετα και την ιατρική φροντίδα των γονιών τους, αλλά οι ίδιοι αδυνατούν να διαχειριστούν την κατάσταση και “το θέτουν γενικώς ότι δεν μπορούν να είναι συνέχεια εκεί και να φροντίζουν τους γονείς τους, γιατί δουλεύουν και δεν έχουν τον χρόνο”. Λέει ακόμα ότι πέρα από την ίδια την οικογένεια, δέχονται 4 - 5 αιτήσεις την εβδομάδα από τις κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων και την κοινωνική υπηρεσία του Νοσοκομείου, αλλά ήδη φιλοξενούνται στο Ασυλο περίπου 90 άνθρωποι, πολλοί από τους οποίους είναι ηλικιωμένοι που τα παιδιά τους δεν μπορούν να τους φροντίσουν. “Είμαστε το μόνο ίδρυμα· υπάρχει και το Γηροκομείο αλλά δέχεται με άλλους όρους, ενώ αντίστοιχα ιδρύματα στην Σπάρτη και τον Πύργο αντιμετωπίζουν θέμα χώρου”, αναφέρει. Και προσθέτει ότι έρχονται αιτήματα ακόμα και από την Πάτρα, την Αθήνα και πανελλαδικά, κι έτσι η λίστα αναμονής δεν αδειάζει ποτέ, αλλά “αυξομειώνεται και πότε έχει 17, πότε έχει 9 άτομα που περιμένουν τη σειρά τους”. eleftheriaonline