Κοινωνώ τη Μνήμη σου Άγιε Νικήτα Σταματελόπουλε.

 Αυτός, που στη μάχη στα Δερβενάκια έσπασε 3 σπαθιά, πολεμώνταs, και το τέταρτο δεν μπορούσαν να το ξεκολήσουν απο το χέρι του -καθώs είχε πάθει αγκίλωση-.

Αυτόs, που αρνήθηκε να του προσφερθούν μέροs των λαφύρων (απο τη μάχη τηs Τρίποληs) και μετά απο πιέσειs δέχτηκε μόνο ένα σπαθί, το οποίο και πρόσφερε για τον έρανο στη πολιορκία του Μεσολογγίου

Αυτόs, που σαν τον ρωτάγανε τι θέλει να του προσφέρουν για τουs αγώνεs του ''αξιώματα, λάφυρα, χρήματα", απαντούσε ''τίποτα, μόνο να δω την πατρίδα μου λεύτερη''.
Αυτόs, που το 1839 μπήκε στη φυλακή -κατηγορούμενοs ωs αντιπολιτευόμενοs τον Όθωνα (ωs πρόεδροs τηs φιλορωσικήs Φιλορθοδόξου Εταιρείαs)-,αθωώθηκε το 1840, αλλά παρέμεινε στην ανήλιαγη και υγρή φυλακή τηs Αίγιναs για άλλο ένα χρόνο, χωρίs κατηγορίεs, αλλά για να εξασφαλιστεί η Βαυαρική μαs ευωχία.
Αυτόs, που σαν βγήκε απο τη φυλακή και τον είδε η κόρη του μέσα στη ''κόκκινη ενδυμασία του'' -απο τα βασανιστήρια των δεσμοφυλάκων του-, τηs σάλεψε το μυαλό και αποτρελάθηκε.
Αυτόs, που τυφλωμένοs απο διαβήτη και έχονταs χάσει τη περιουσία του (ένα κτήμα στο Άργοs), πένηs και δυστυχήs, σαν πήρε χάρη απο το βασιλιά, με παρέμβαση του Μακρυγιάννη του εξασφάλίστηκε ''μία άδεια επαιτείαs'' για να ελεημονείται κάθε Παρασκευή και μόνο -και όχι σε τόσο ''προσοδοφόρο '' θέση.
Αυτόs, που την μέρα της κηδείας του και σαν το λείψανο του έβγαινε από τη φτωχοκαλύβα στον Πειραιά, οι συμπολεμιστές του, που τον κρατούσαν, δεν το εναπόθεσαν στο κάρο, αλλά
προσφέρθηκαν όλοι οι Έλληνες και από χέρι σε χέρι το Άγιο λείψανο του αγωνιστή έφτασε στον τάφο του.Και σαν ο νεκροθάφτηs στη πρώτη φτυαριά καταλάβε για ποιού το ''σκήνωμα'' φτυάριζε, λιποθυμούσε.
Ο Νικήτας Σταματελόπουλος (Νικηταράς), μία τέτοια μέρα, πεθαίνει στον Πειραιά στις 6 το πρωί της 25ης Σεπτεμβρίου του 1849, σε ηλικία 68 ετών, πάμφτωχος.
Τυφλός, σχεδόν ''φρενοβλαβήs''΄.
Aπο την ''περιποίηση'' που έτυχε ,απο την ''επίσημη Ελλάδα''.
Ο Νικηταράς πέθανε εγκαταλελειμμένος - όχι μονο- από το νεοσύστατο ελληνικό κράτος υπό την Βαυαρικη εποπτεία, αλλά και από το σύγχρονο, καθώς τα "άγια "οστά του χάθηκαν από το ταφικό του μνημείο στο νεκροταφείο( από αμέλεια του Δήμου ).
Ο εξαιρετικόs ρέκτηs τηs ιστορίαs Στεφανοs Μιλεσιs γράφει...
Στην μεγάλη νίκη των Ελλήνων στα Δερβενάκια τον Ιούλιο του 1822, οι Οθωμανοί έτρεξαν να γλιτώσουν προς την Κόρινθο.
Ο Νικηταράς τους κυνήγησε μέχρι ένα σημείο και ύστερα κουρασμένος από τη μάχη επέστρεψε πίσω στο ταμπούρι του. Εκεί άκουσε βογγητά.
Πλησίασε και είδε έναν Αλβανό, που είχε πολεμήσει με την πλευρά των Τούρκων.
Ένα βόλι τον είχε βρει στη μέση και ήταν σχεδόν παράλυτος. Μόλις αυτός είδε τον Νικηταρά να τον πλησιάζει, του ζήτησε να του πάρει το κεφάλι για να γλιτώσει από τους αφόρητους πόνους.
Ο Νικηταράς τότε του απάντησε «Ορέ είμαι πολεμιστής και όχι δήμιος» και αφού τον σήκωσε στους ώμους, κίνησε για το ελληνικό στρατόπεδο, όπου θα μπορούσε να του δοθεί κάποια βοήθεια.
Ο Αλβανός φυσικά δεν γνώριζε ποιος ήταν εκείνος που τον βοηθούσε.
Στον δρόμο όμως, καθώς ο Νικηταράς προχωρούσε, πολλοί σταματούσαν και εξέφραζαν τον θαυμασμό τους, καθώς τον αναγνώριζαν.
Τότε ο Αλβανός κατάλαβε ότι βρισκόταν στους ώμους του Νικηταρά του Τουρκοφάγου, του οποίου η φήμη είχε απλωθεί σε όλα τα στρατόπεδα των Οθωμανών.
Πέρασε λίγη ώρα και ο Νικηταράς ένιωσε στο σβέρκο του την κρυάδα από τη λάμα ενός μαχαιριού.
Τότε έκανε μια ξαφνική κίνηση και πέταξε τον Αλβανό από πάνω του.
Τον είδε καταγής με το μαχαίρι στο χέρι.
«Ορέ δεν είσαι μπεσαλής» του λέει «εγώ θέλω να σε γλιτώσω και εσύ τυράς να με σκοτώσεις;».
Όχι του λέει ο Αλβανός.
Δεν ήθελα να σε σκοτώσω αλλά έκοψα μια τούφα από τα μαλλιά σου για να έχω να λέω ότι με έσωσε ο τρομερός Νικηταράς.
Και σηκώνοντας το άλλο του χέρι του έδειξε μια τούφα μαλλιά που πραγματικά είχε κόψει.
Ο Αλβανός, ύστερα από λίγες ώρες πέθανε, αλλά πριν ξεψυχήσει έδωσε την τούφα από τα μαλλιά του Νικηταρά στον Γιατράκο, ο οποίος με τη σειρά του αργότερα την έδωσε στον Ελβετό Μπετάν.
Οι αδελφοί Φυτάλη εντυπωσιασμένοι από αυτήν την ιστορία την αναπαράστησαν σε γλυπτό.
Το φιλοτέχνησαν σε μάρμαρο και το παρουσίασαν στην έκθεση του Αγώνα του 1884.
-Η ''απόδοση'' αδειών ''επαιτείαs, τότε απο Βαυαρούs, ενίοτε απο Άγγλουs, Αντάτ, Αμερικάνουs και λογήs λογήs ''συμμάχουs, κρατεί 200 χρόνια τώρα σε τούτο τον τόπο.
Μα σαν πρέπει οι ''επαίτεs ''να ξεσηκωθούν κατά αυτών που ορίζουν ''τιs άδειεs επαιτείαs και ζωών τουs'' ,αλλά και κατά των ιθαγενών ''επαιτών'', που πάντα δέσμευαν τιs πλέον προσοδοφόρεs θέσειs -πάντα,με τη συναίνεση των ''σωτήρων μαs''-, κατορθώνουν να ''σκοτώνονται '' μεταξύ τουs ...προs τέρψη και ικανοποιηση περισσή, ''συμμαχικών'' μεγαλοσχημόνων και εντοπίων λακέδων τουs.
''Τυφλοί'',σαλεμένοι,''πένητεs'' στην ''υγρή και ανήλιαγη'' φυλακή μαs, θαρρούμε πωs μαs αναλογεί κάτι διαφορετικό απο τη μοίρα του Ήρωα Νικηταρά?
Ένδεια, λήθη, καταφρόνια...
Κοινωνώ τη Μνήμη σου Άγιε Νικήτα Σταματελόπουλε.

I.K.