Σαν σήμερα, ένα χρόνο χωρίς τον Μίκη και ο μόνος αξιόπιστος μάρτυς ότι έζησε και μεγαλούργησε είναι η απουσία του

Ήταν μια μέρα σαν σήμερα, 2 Σεπτεμβρίου του 2021, όταν οι νότες του πενταγράμμου εναρμονίστηκαν με ένα βαρύ πένθιμο εμβατήριο, που έκανε την Ελλάδα να αφουγκραστεί παρελθόν και μέλλον: Ο Μίκης Θεοδωράκης είχε αφήσει την τελευταία του πνοή.
Ακόμα ζεστός ήταν ο Μίκης όταν προέκυψε το θέμα με το πού θα ήταν η τελευταία κατοικία του. Πέντε μέρες μετά την εκδημία του δημιουργού του Άξιον Εστί, το δικαστήριο «έδειξε» Γαλατά Χανίων και απαγόρευσε στους ευρύτερους συγγενείς του, δηλαδή στην κόρη του στο γιο και τη χήρα του να έχουν οποιαδήποτε ανάμειξη με την διοργάνωση της κηδείας του!
Από τότε και ένα χρόνο τώρα, οι ειδήσεις γύρω από τον οικουμενικό μουσικοσυνθέτη περιστράφηκαν και περιστρέφονται στα της διαθήκης του, σε δηλώσεις της θυγατέρας του, στις δύσκολες τελευταίες μέρες του, στον «γιό» του Νίκο Κουρή, με το ποιοι είναι κληρονόμοι και ποιοι κληροδόχοι και η ουσία του σπουδαίου δημιουργού χάνεται στην κίτρινη σκόνη - σαν το θειάφι - των πιασάρικων θεμάτων που αποπνέουν οσμή περίεργη και απωθητική.
Και έπειτα ήρθαν τα περιττά να αφηγηθούν σκόρπιες λεπτομέρειες μιας βαριάς εξόδου για ελαφρά μυαλά.
Κι ο Μίκης είχε φύγει πριν εγκλωβιστεί στην άγρια ζούγκλα της θνητότητας.
Και μέσα σε ένα χρόνο τι έμεινε από την άμπωτη μιας παγκόσμιας προσωπικότητας στην ακτή την λερή την αγκαλιασμένη από τα βράχια της ανοησίας; Η προσφορά, το πνεύμα, η τιτάνια παρουσία, το έργο, η ογκώδης έμπνευση, η πολιτική καταιγίδα, οι κεραυνοί και οι μπουνάτσες;
Και σ΄όλο αυτόν τον χρόνο ο Μίκης ταξιδεύει στη συνείδηση κάποιων - πολλών με τις ειδήσεις των περιττών κι ανούσιων.
Να ξεχάστηκε το Κάντο Χενεράλ, ο Επιτάφιος, Τα Τραγούδια του Αγώνα, το Μαουτχάουζεν, και για τη μνήμη του Μέγα Μίκη να αναμασόνται τα της διαθήκης και δηλώσεις περιφερόμενων επαιτών δημοσιότητας;
Ο Μίκης ήταν κάτι πιο μεγάλο από τα παρεπόμενα της «φυγής» του. Ο Μίκης ήταν ένας γίγαντας που προσπάθησαν να τον κοντύνουν οι ακριτομυθίες του κιτρίνου Τύπου.
Μνήμες και παρόν αποπροσανατολισμένες στην ομίχλη κάποιων κακόφωνων διαβρωμένων αργυρών σνικ-ασμένων, και μίσθαρνων η-ρέμων…
Ένα χρόνο χωρίς τον Μίκη Θεοδωράκη και οι νότες μετρούνται και ξαναμετρούνται και βρίσκονται λειψές…
Ένα χρόνο χωρίς τον Μίκη και αραιά και πού καμιά τουφεκιά – μαρτυρία υπέρ του. Μνήμες και παρόν ψάχνουν να κρυφτούν…
Τελικά τα περιττά είναι αυτά που ζουν στον κόσμο αιώνια!
Ένα χρόνο χωρίς τον Μίκη και ο μόνος αξιόπιστος μάρτυς ότι έζησε και μεγαλούργησε είναι η απουσία του!