Ο Ντοστογιέφσκι ήταν έγκλειστος στη φυλακή, περιμένοντας την εκτέλεση του. Είχε καταδικαστεί σε θάνατο επειδή γιατί συμμετείχε σε μια λογοτεχνική λέσχη, την επονομαζόμενη Πετρασέφσκι, όπου συζητούσαν και ανέλυαν απαγορευμένα βιβλία, που ασκούσαν κριτική στις Αρχές. Θεωρήθηκε συνωμότης!
Στο άκουσμα της ποινής του θανάτου, ο Ντοστογιέφσκι, προσευχήθηκε για πρώτη του φορά στο Θεό παρακαλώντας κάτι να συμβεί και να μην φθάσει μπροστά από τις κάννες των όπλων. Όσο περνούσε ο καιρός αποδεχόταν τη μοίρα του. Στο τέλος ευχόταν ό,τι ήταν να γίνει, να γίνει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Η αναμονή του τέλους ήταν χειρότερη και από αυτόν ακόμη τον θάνατο. Κι όλα αυτά κράτησαν μέχρι το ξημέρωμα του Δεκέμβρη του 1849, όταν ο Ντοστογιέφσκι και οι συγκρατούμενοί του θανατοποινίτες, οδηγήθηκαν σιδηροδέσμιοι στην πλατεία Σεμενόβσκ στις όχθες του ποταμού Νέβα.
Τότε ακούστηκε η προσταγή και το πρώτο παράγγελμα ήταν οι στρατιώτες να δέσουν τα μάτια των μελλοθανάτων. Το δεύτερο παράγγελμα πρόσταζε να γεμίσουν τα τουφέκια τους: ακούστηκε το παγωμένο κλικ κλακ των όπλων που δέχονταν τις σφαίρες στο ατσάλινο κορμί τους. Το τρίτο παράγγελμα, ήταν η προτελευταία λέξη που ακούει ένας καταδικασμένος στο να μην ακούσει πια τίποτε άλλο στον κόσμο του φωτός εκτός από «πυρ»: Σημαδέψατε!
Εκείνη τη στιγμή κάποιοι λύγισαν, κάποιοι παρακάλεσαν κι άλλοι έκλαψαν συγκρατημένα και κάποιοι γοερά. Και μετά έγινε σιωπή. Εκείνη η σιωπή που κι ο θάνατος ακόμη την τρομάζει… Και περάσαν αιώνες πολλοί μέσα σε λίγα λεπτά. Και κάποια στιγμή η σιωπή κόπηκε σαν βράχος, που τον σχίζει ο δυναμίτης: Τότε ήταν που ακούστηκε η φωνή του αξιωματικού του εκτελεστικού αποσπάσματος που εξήγγειλε πως ο Τσάρος σε ένδειξη μεγαλοψυχίας είχε δώσει χάρη στους θανατοποινίτες. Και τότε ήταν που ο Ντοστογιέφσκι γεννήθηκε για δεύτερη φορά! Πηγή: Eduardo Galeano: Los Hijos De Los Dias
Στο άκουσμα της ποινής του θανάτου, ο Ντοστογιέφσκι, προσευχήθηκε για πρώτη του φορά στο Θεό παρακαλώντας κάτι να συμβεί και να μην φθάσει μπροστά από τις κάννες των όπλων. Όσο περνούσε ο καιρός αποδεχόταν τη μοίρα του. Στο τέλος ευχόταν ό,τι ήταν να γίνει, να γίνει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Η αναμονή του τέλους ήταν χειρότερη και από αυτόν ακόμη τον θάνατο. Κι όλα αυτά κράτησαν μέχρι το ξημέρωμα του Δεκέμβρη του 1849, όταν ο Ντοστογιέφσκι και οι συγκρατούμενοί του θανατοποινίτες, οδηγήθηκαν σιδηροδέσμιοι στην πλατεία Σεμενόβσκ στις όχθες του ποταμού Νέβα.
Τότε ακούστηκε η προσταγή και το πρώτο παράγγελμα ήταν οι στρατιώτες να δέσουν τα μάτια των μελλοθανάτων. Το δεύτερο παράγγελμα πρόσταζε να γεμίσουν τα τουφέκια τους: ακούστηκε το παγωμένο κλικ κλακ των όπλων που δέχονταν τις σφαίρες στο ατσάλινο κορμί τους. Το τρίτο παράγγελμα, ήταν η προτελευταία λέξη που ακούει ένας καταδικασμένος στο να μην ακούσει πια τίποτε άλλο στον κόσμο του φωτός εκτός από «πυρ»: Σημαδέψατε!
Εκείνη τη στιγμή κάποιοι λύγισαν, κάποιοι παρακάλεσαν κι άλλοι έκλαψαν συγκρατημένα και κάποιοι γοερά. Και μετά έγινε σιωπή. Εκείνη η σιωπή που κι ο θάνατος ακόμη την τρομάζει… Και περάσαν αιώνες πολλοί μέσα σε λίγα λεπτά. Και κάποια στιγμή η σιωπή κόπηκε σαν βράχος, που τον σχίζει ο δυναμίτης: Τότε ήταν που ακούστηκε η φωνή του αξιωματικού του εκτελεστικού αποσπάσματος που εξήγγειλε πως ο Τσάρος σε ένδειξη μεγαλοψυχίας είχε δώσει χάρη στους θανατοποινίτες. Και τότε ήταν που ο Ντοστογιέφσκι γεννήθηκε για δεύτερη φορά! Πηγή: Eduardo Galeano: Los Hijos De Los Dias
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια
Δεν βρέθηκαν σχόλια γι'αυτό το άρθρο.
Γίνε ο πρώτος που θα σχολιάσει το άρθρο χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα