Κριτική σε όσους βρίσκονται εκτός του κόμματος και επιτίθενται στη σημερινή ηγεσία του άσκησε ο πρώην πρόεδρος της Βουλής ο οποίος μίλησε υποτιμητικά για τον πρώην υπουργό Γιάννη Ραγκούση και χωρίς να τον κατονομάσει τον αποκάλεσε «φιρφιρίκο που βγαίνει στα κανάλια και λέει ότι το 2011 όλα πήγαιναν καλά».
Το λόγο στην ΚΟ πήρε και ο Κώστας Σκανδαλίδης ο οποίος συμφώνησε με την επιλογή του Ευάγγελου Βενιζέλου να παραμείνει στην κυβέρνηση μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ και είπε χαρακτηριστικά για τον πρωθυπουργό: «Δεν εμπιστεύομαι τον Σαμαρά ότι θα κρατήσει το λόγο του για όσα συμφωνήσαμε» [iefimerida]...
Epikairo: Το πολιτικό έργο του Ραγκούση σε μία διετία [Καλλικράτης, Δι@ύγεια, Νόμος για την ιθαγένεια, αξιοκρατικές μετακινήσεις στελεχών των ενόπλων δυνάμεων αλλά και έτοιμα νομοσχέδια για νέο εκλογικό νόμο, τα οικονομικά των κομμάτων] δεν θα μπορούσε να το επιτύχει ο Κακλαμάνης, όχι στα 40 ρημάδια χρόνια που είναι στα έδρανα της βουλής αλλά ούτε και σε 400 χρόνια. Ο φόρος τιμής για το πολιτικό έργο του Κακλαμάνη του απεδόθη στη χθεσινή ομιλία Βενιζέλου που του ευχήθηκε ελαφρώς αργοπορημένα για την ονομαστική του εορτή!
Και αντί ο ίδιος να ντρέπεται που οι δημοκρατικοί του αγώνες συγκλίνουν με αυτούς των ΕΠΕΝιτών και των κυνηγών μεταναστών, τον ενοχλούν οι προοδευτικές φωνές που λένε την αλήθεια ότι το σημερινό ΠΑΣΟΚ βαδίζει δίχως όραμα, σχέδιο, πολιτικό στίγμα. Προφανώς, στα ίδια χνάρια και ο ιδεολόγος Σκανδαλίδης ο οποίος στηρίζει τον Σαμαρά αλλά φοβάται ότι δε θα κρατήσει το λόγο του. Και ξέρετε, δεν είναι τα διφορούμενα λόγια το πρόβλημα. Είναι η αιτία της αμφισημίας, που δεν είναι άλλη από την κωλοκαρέκλα, αυτή που τον έσυρε σε επανεγγραφή σε μία οργάνωση του ΠΑΣΟΚ και επανένταξη αλά Μαρκόπουλου, στο κάλεσμα Βενιζέλου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η κατάντια των ιστορικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ έχει πιάσει πάτο. Δισκάκια και αυτοί στο τζουκ μποξ του Βενιζέλου, τους ρίχνεις κέρμα και παίζουν την κοινωνική δικαιοσύνη στα αράβικα.
Σας θυμίζω, ένα χρόνο πριν, τη θεωρία των ανίκητων προεκλογικών μηχανισμών των κομμάτων εξουσίας να καταρρέει, με πρώτο παράδειγμα αυτό του ΠΑΣΟΚ να χάνει 30 ολόκληρες μονάδες. Από μικρός ενθυμούμαι τα κομματικά στελέχη του διπόλου να μιλούν με θαυμασμό για την αύξηση της συσπείρωσης του κόμματός τους τις τελευταίες ημέρες, περιγράφοντάς το με έπαρση ως ''άνοιγμα των φτερών''. Αυτό που πραγματικά συνέβαινε, ήταν η πίεση -μέσω ανάκλησης μνήμης- που ασκούσαν τα κομματικά στελέχη στους πολίτες να τους επιστρέψουν με την ψήφο τους το ρουσφέτι που τους είχαν κάνει, την πράξη εξυπηρέτησης. Έβγαζαν τα μπλοκάκια με τα ονόματα, έπιαναν τα τηλέφωνα ή έστελναν υπενθυμίσεις μέσω συγγενών και φίλων. Μα αυτό δεν ήταν αρκετό. Επιπρόσθετα, το μηχανισμό τούτο ενδυνάμωνε η προοπτική μελλοντικών εξυπηρετήσεων, η ασφάλεια τού να έχει ο πολίτης τον *άνθρωπό* του στην εξουσία, το τάξιμο που σπίτι δε χαλάει.
Δυστυχώς, για το ΠΑΣΟΚ της προηγούμενης γενιάς, αυτό άλλαξε με την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και κάτι φιρφιρίκους σαν τον Ραγκούση. Ο εκπαδευτικός έπαψε να εκλιπαρεί τον βουλευτή για απόσπαση, ο αστυνομικός σταμάτησε να κυνηγά τον πολιτευτή για μετάθεση, ο στρατιωτικός έπαψε να παρακαλά τον στρατηγό για μετακίνηση, ο γιος απομυθοποίησε τη θεωρία του πατέρα του για ψήφο που ισοδυναμεί με σίγουρο διορισμό στο δημόσιο. Η πλήρης διαφάνεια σε πολλούς τομείς του δημόσιου τομέα στοίχισε στο ΠΑΣΟΚ, καθώς απώλεσε τον λεγόμενο προεκλογικό μηχανισμό εν είδει ανοίγματος φτερών και την υφαρπαγή μη ιδεολογικών ψήφων. Το ΠΑΣΟΚ έχασε τη δύναμή του κάτω από το τραπέζι μα νίκησε πολιτικά, δρομολόγησε την μεταμόρφωσή του σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό δημοκρατικό κόμμα και απέρριψε τα οθωμανικά κατάλοιπα του φεσιού και του παζαριού. Κι όμως· σήμερα, το ίδιο το ΠΑΣΟΚ παλεύει να γυρίζει πίσω, θεωρώντας πως ο πελατειασμός θα του επιστρέψει το 44%.
Θα προτιμούσα να ακούσω από τη σημερινή κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ έναν αληθινό ριζοσπαστισμό που θα οδηγεί στο νέο. Αν πρέπει το ΠΑΣΟΚ να θυσιαστεί για ιδανικά, ας το κάνει. Πολιτικά άστεγοι επί μακρόν δεν υφίστανται. Τα αντανακλαστικά των πολιτών του χώρου είναι τέτοια που θα βρουν το μέσο και τον τρόπο να εκφραστούν. Και ας είναι δύσκολος ο αποχωρισμός της καρέκλας. Είναι εξίσου ηθική υποχρέωση η παράδοση της σκυτάλης στην επόμενη γενιά. Και όχι οι κακεντρεχείς χαρακτηρισμοί, οι οποιοι δεν αφορούν πια τον κάθε Ραγκούση αλλά αυτό που ο κάθε Ραγκούσης εκφράζει. Αν είναι φιρφιρίκος ο Ραγκούσης, είμαι και γω και προφανώς όλοι όσοι θέλουμε μία Ελλάδα πολύ διαφορετική από αυτή που μας παρέδωσε η γενιά της μεταπολίτευσης, η οποία ακόμη και τώρα, θέλει να καθορίζει τις εξελίξεις, το δικό μας μέλλον -Φτάνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια
Δεν βρέθηκαν σχόλια γι'αυτό το άρθρο.
Γίνε ο πρώτος που θα σχολιάσει το άρθρο χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα