ΕΝΑ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ...

ΓΙΑΝΝΗΣ
ΜΑΓΚΡΙΩΤΗΣ

Πρώτα καλημέρα, καλό μήνα και όλα καλά!
Είναι πολλές φορές που οι προσδοκίες σου από ένα προγραμματισμένο γεγονός είναι περιορισμένες, ενίοτε όμως όλα συμβαίνουν διαφορετικά, όλα έρχονται έξω από τις προβλέψεις.
Κάθε αιτιοκρατία παραμερίζεται, μικρά και ασήμαντα πράγματα αλλάζουν το αναμενόμενο αιτιατό.
Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στα μυστήρια της κβαντικής φυσικής ούτε στο «Πέταγμα της πεταλούδας πάνω από τον Κόλπο του Μεξικού» για να καταλάβουμε αυτά

που μας συμβαίνουν.
Ένα τριήμερο στην Αθήνα για το 2ο συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής δεν με προδιέθετε για κάτι πέραν του συμβολικού - και όμως κάποιες μικρές λεπτομέρειες το έκαναν ξεχωριστό.
Δύο βιβλία κλασικά -το ένα μάλιστα παιδικής λογοτεχνίας- που έχω διαβάσει πολλές φορές στο παρελθόν, τραγούδια που χρωμάτισαν τα νεανικά μου χρόνια και έπλασαν σε σημαντικό βαθμό το «είναι» μου, και λίγες κουβέντες το φώτισαν, το έκαναν σπουδαίο.
«Ο ξένος» του Αλμπέρ Καμύ με τον άνθρωπο του απόλυτου και της αλήθειας και η «Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά» της Χάριετ Μπίτσερ Στόου, στην οποία ο Αβραάμ Λίνκολν γι’ αυτό το έργο, όταν τη συνάντησε, είπε «αυτή είναι, λοιπόν, η μικρή κυρία που έκανε αυτόν τον μεγάλο πόλεμο στην Αμερική;», τα τραγούδια από την «Μπαλάντα του Μαουτχάουζεν» των Ιάκωβου Καμπανέλη και Μίκη Θεοδωράκη στη γιορτή για τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν αρκετά για να ξεπηδήσουν όμορφες αναμνήσεις και έντονα συναισθήματα.
Οι λίγες κουβέντες και τα πολλά χαμόγελα, προγραμματισμένων και τυχαίων συναντήσεων, με φίλους και γνωστούς, ταξίδεψαν τον νου στο παρελθόν αναζητώντας το μέλλον.
Και ξαφνικά, σαν αποκάλυψη, μου ήρθαν οι απαντήσεις σε βασανιστικά πολλές φορές ερωτήματα των τελευταίων χρόνων για το χθες, το τώρα και το μετά.
Απαντήσεις που διαφέρουν, μερικές φορές πολύ, από αυτά που έβλεπα χθες ή νόμιζα ότι έβλεπα.
Ναι, τώρα για μένα είναι πιο καθαρές οι εικόνες, τα λόγια και τα γεγονότα γιατί εγώ ήρθα πιο κοντά στον εαυτό μου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΓΚΡΙΩΤΗΣ