Όταν όμως έρχονται οι λογαριασμοί...

Ασχολείσαι με την πολιτική, τις παρατάξεις, τον πολιτικό λόγο, που αρθρώνεται, συμμετέχεις σε παραταξιακές εκλογές, υποστηρίζεις υποψηφίους, σηκώνεις σημαίες, παρακολουθείς τα διαγγέλματα του Πρωθυπουργού! Ελπίζεις! 

Εύχεσαι πως το καλύτερο, επιτέλους, θα χτυπήσει την πόρτα σου! Όταν όμως έρχονται οι λογαριασμοί, όταν σου τηλεφωνούν οι εισπρακτικές εταιρείες, όταν σε πιέζουν

 από παντού να βρεις λεφτά από λεφτόδενδρα, που δεν υπάρχουν, για να πληρώσεις αυτά, που δεν ήξερες πως χρωστούσες όταν σου επισημαίνουν και απαιτούν το χρέος, που υπερβαίνει το εισόδημα σου, μόνος σου είσαι! Ολομόναχος! Ανυπεράσπιστος!

Διερωτάσαι! Εσύ, που μου τηλεφωνείς, δεν ανήκεις στην ελληνική πραγματικότητα; Δεν είσαι Έλλην πολίτης; Που απευθύνεσαι; Με ποιον συνομιλείς; Με την οικογένεια Λάτση, με την οικογένεια των Βαρδινογαινναίων;
Με έναν μέτριο αστό συνομιλείς, που με το ζόρι τα βγάζει πέρα! Και τον κάνεις να χάνει την αξιοπρέπεια του, τον αυτοσεβασμό του, όταν προσπαθεί να δικαιολογήσει την οικονομική του ανεπάρκεια. Θυμάσαι τις πολιτικές διακηρύξεις για την οικονομική ανάκαμψη, για την προστασία του μεσαίου εισοδήματος και νιώθεις γελασμένος, ένα ρεντίκολο!
Δεν ξέρω ποιοι ταξιδεύουν σε δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς, δεν ξέρω ποιοι κλείνουν δωμάτια σε ξενοδοχεία πολλών αστέρων. Ξέρω όμως πολλούς, που αναστενάζουν όταν πλησιάζουν τα γραμματοκιβώτια τους και ανοίγουν επιστολές που ζητούν εξοφλήσεις λογαριασμών, χρεών δυσθεώρητων, αναντίστοιχων του βαλαντίου τους και φυσικά, πολλοί εξ αυτών στερήθηκαν πολλά, ακόμη και τα αυτονόητα για την ποιότητα της ζωής τους!

Ι.Κ.