Σε προβληματίζει η γραφή τους και οι επιλογές τους. Οι πραγματικοί επαναστάτες πιο εύκολα σκοτώνονται παρά σκοτώνουν, αλλά κι αν ποτέ συμβεί το αντίθετο, απολογούνται για την πράξη τους και δεν εξιστορούν τον τρόπο και τη διαδικασία που ακολούθησαν. Γι αυτό και η 17 Νοέμβρη ουδόλως άγγιξε τις ευαίσθητες χορδές των δημοκρατικών πολιτών αυτής της χώρας. Αν είναι
δυνατόν, μια οργάνωση τέτοιας εμβέλειας σε μυστικά του κράτους, να την κατηύθυναν οι Ξηροί, οι Κουφοντίνες και οι Τζωρτζάτοι.
Ουδέποτε θα μάθουμε ποιοι αποτελούσαν το καθοδηγητικό τους κέντρο, όπως επίσης, ποτέ δεν θα μάθουμε ποιοι σκότωσαν το δημοσιογράφο Σωκράτη Γκιόλια, τον
οποίον βέβαια, ούτε αγιοποιούμε ούτε επικρίνουμε, γιατί μετά θάνατον, κατήγοροι και συνήγοροι απλώς περιττεύουν. Αυτά αποτελούν επιλογές άγνωστων συμφερόντων και εντάσσονται σε δραστηριότητες κύκλων, που για τους «κοινούς θνητούς» είναι αδύνατη κάθε πληροφόρηση. Επιπλέον, αξίζει να αναφερθεί πως, κανείς δεν εκτελείται επειδή γνωρίζει πολλά. Σήμερα ζουν
εκατομμύρια άνθρωποι που ξέρουν μυστικά που θα μπορούσαν να κλονίσουν συστήματα ολόκληρα. Παρά ταύτα επιβιώνουν μια χαρά και μάλιστα δίχως φουσκωτούς. Συνήθως εκτελούνται εκείνοι που μιλούν ενοχλητικά ή πρόκειται να μιλήσουν. Γι αυτό και οι πρώτοι διδάξαντες την ομερτά, οι μαφιό-ζοι, πυροβολούσαν εκείνον που την έσπαγε. Ιδια συνταγή ακολουθούν και οι φυλακισμένοι: «Ο,τι και να συμβεί, δεν είδες, δεν άκουσες, δεν ξέρεις». Πότε όμως και πού ευδοκιμούν τέτοιου είδους φαι-
νόμενα; Η απάντηση είναι μία και αταλάντευτη: Οταν εκλείπει η δημοκρατία και σε χώρες που έχει διαρραγεί παντελώς ο κοινωνικός τους ιστός. Αυτό συμβαίνει σήμερα και στην Ελλάδα. Διαθέτουμε μια κυβέρνηση η οποία ενέπαιξε τον ελληνικό λαό παρέχοντάς του ψεύτικες υποσχέσεις, συνεπώς η
λαϊκή ετυμηγορία κατέστη κόλαφος και μπούμερανγκ για τον πολίτη, γεγονός που καθιστά προσβολή του Συντάγματος, καθώς οι κυβερνώντες γνώριζαν την οικονομική κατάσταση της χώρας και την απέκρυψαν, ενώ το κυριότερο, άφησαν ανενόχλητους τους απατεώνες, όπως επί παραδείγματι
τους προμηθευτές των φαρμακευτικών εταιρειών που αποθησαύρισαν σε βάρος καρκινοπαθών και άλλων νοσούντων πολιτών, περικόπτοντας απ‘ την άλλη, τους μισθούς και τις συντάξεις των αποδυναμωμένων ούτως ή άλλως μισθωτών. Δηλαδή μιλάμε για κυβερνήτες μαριονέτες που το γνωρίζει όλος ο κόσμος, καθώς και οι ίδιοι το ομολογούν: «Τις εντολές, μας τις δίνει η τρόικα». Συνεπώς αφού δεν έχουμε οικονομική ανεξαρτησία, δεν έχουμε και εδαφική. Αλλωστε δεν είναι τυχαία η αφαίρεση του επιθέτου, «Εθνικής», από τα διάφορα υπουργεία, όπως Παιδείας, Αμυνας, Οικονομίας. Οχι πως είχαμε άγχος περί της ονομασίας του κάθε υπουργείου, αλλά όπως φαίνεται
είχε άγχος και μάλιστα μεγάλο η οικογένεια Παπανδρέου. Ο λόγος προφανής: Τίποτε να μην υποδαυ-λίζει εθνική συνείδηση, ώστε εύκολα να περαστεί η θηλιά του σχεδίου Ανάν, του Μακεδονικού και αργότερα του Θρακικού. Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Με ολίγιστους πρωθυπουργούς, όπως γράφει ο κύριος Γιανναράς, πού οδηγούμαστε; Ο απελθών, προφανώς όμηρος κάποιων συμφερόντων “ποιεί τη νήσσαν“, παρότι είναι ένας από τους βασικότερους υπαίτιους αυτής της καταστροφής. Ο
εν ενεργεία, ασχολείται με την πράσινη ανάπτυξη και το γυμναστήριό του, οι δε συνεργάτες του κομπορρημονούν που το ΔΝΤ θα μας χορηγήσει τη δόση που μας αναλογεί απ‘ το δάνειο της ντροπής που μας ενέκρινε. Οταν οι Τούρκοι διαθέτουν Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής και λύνουν τα
προβλήματά τους με ομόφωνη θέση και άποψη, στην Ελλάδα ακόμα δεν έχουμε απαιτήσει ούτε τα ελληνικά κατασχεμένα πλοία του Στολίσκου της Ελευθερίας. Γιατί άραγε ένας ευαίσθητος και αντιδραστικός λαός, όπως ο ελληνικός, να φθάνει στο σημείο να εκλιπαρεί έλεος απ‘ τους θύτες του; Να ικετεύει τη Μέρκελ για οικονομική αλληλεγγύη, όταν είμαστε το μοναδικό έθνος της Ευρώπης που δεν έχει ακόμα εισπράξει την πολεμική αποζημίωση από τα δάνεια και τις καταστροφές των ναζί; Ποια μοίρα κακιά ορίζει τις τύχες αυτού του λαού να τρώει τις ίδιες του τις σάρκες; Να επιτρέπει έξω απ‘ το Αρχαιολογικό Μουσείο της Πατησίων, να ουρούν και να αφοδεύουν οι ναρκομανείς, με τα βαποράκια ανενόχλητα να πουλούν την πραμάτεια τους στα σκαλιά της Τοσίτσα και το υπουργείο Πο-
λιτισμού να βρίσκεται είκοσι μέτρα απόσταση; Την πλατεία Ομονοίας να την έχουμε μετατρέψει σε οίκο ανοχής, πρέζας και τσαντάκηδων; Το ιστορικό κέντρο παραδομένο σε χέρια νταβατζήδων, παπατζήδων και εκπορνευμένων γυναικών; Φαντάζεσθε έξω από το Λούβρο των Παρισίων μια τέτοια κατάσταση; Πώς μπορεί λοιπόν αυτή η κυβέρνηση των μαριονετών να προσελκύσει τουρίστες, όταν ο κάθε τουρίστας για να νιώθει ασφαλής χρειάζεται κι έναν μπράβο; Αλλά και τον εγχώριο πληθυσμό
πώς μπορεί να δελεάσει με τιμές βενζίνης σε επίπεδα πολέμου και ακτοπλοϊκά εισιτήρια απλησίαστα για τις τσέπες των σύγχρονων δούλων; Ναι ο πολίτης που θα έπρεπε να ορίζει τη ζωή του και να ελέγχει την κυβέρνηση που εκλέγει, καθότι οι εκπρόσωποί του στις δημοκρατίες αποτελούν υπηρέτες
του, έχει σήμερα καταστεί ο ίδιος δούλος και τα δημοκρατικά συστήματα κοινοβουλευτικές δικτα-τορίες. Οταν ακούς τον πρωθυπουργό να λέει «τα μέτρα αυτά είναι έξω απ‘ τη σοσιαλιστική ιδεολογία μας», τι σημαίνει αυτό; Είναι μια ευθεία παραδοχή ότι δεν είμαστε σοσιαλιστές, τουλάχιστον στην πράξη, ναι ή όχι; Οταν ισχύει ακόμα ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, ενώ ο οιοσδήποτε πολίτης
σύρεται στα αστυνομικά τμήματα και τα δικαστήρια ακόμα και για ένα κλεμμένο σάντουιτς, τότε τι σόι δημοκρατία είναι αυτή που διατείνονται οι κρατούντες πως έχουμε; Ποιος είναι ο κ. Λοβέρδος που απαιτεί να «στοιχηθούμε» πίσω από αντισυνταγματικά τερτίπια; Τον ψήφισε ο λαός για να
παγώσει τους μισθούς και να περικόψει τα δώρα ή για να του δώσει αυξήσεις, τις οποίες είχε αρνηθεί ο Καραμανλής; Το έχουμε ξαναγράψει σε προηγούμενο άρθρο. Ο διαμελισμός του πετρελαϊκού
Αιγαίου, απαιτεί απ‘ τη χώρα που το κατέχει, εξαθλιωμένους πολίτες και τη μέγιστη διαφθορά. Η κολομβιανή αντίληψη εμφιλοχωρεί σε κοινωνίες που η κατάπτωση αποτελεί βασικό τους χαρακτηρι-στικό. Δεν είναι τυχαίο που ουδείς πολιτικός τιμωρείται στην Ελλάδα. Αυτό συμβαίνει όχι λόγω γονιδιακού ταμπεραμέντου, αλλά γιατί έτσι συνηθίζουμε περισσότερο το φιλοτομαρισμό που οδηγεί στην πλήρη απαξία της πολιτικής, κοινωνικής και εθνικής συνείδησης. Είναι όλα προγραμματισμένα και μελετημένα. Καθότι άνθρωπος που μισώ και απεχθάνομαι τη βία, απ‘ όπου κι αν προέρχεται, σε όποιον κι αν αποδίδεται, θεωρώ ότι η μόνη σωτηρία του σύγχρονου Ελληνα είναι η προσωπική του εσωτερική καλλιέργεια και η ενασχόλησή του με τα κοινά δίχως παρωπίδες και κομματικές ταυτότη-τες. Οι Τσουκάτοι και οι Μαντέληδες διέλυσαν τη χώρα αυτή, με τον τελευταίο να ομολογεί ανερυθρίαστα: «Ναι τα πήρα ως χορηγία». Ο “Καλλικράτης“ που εκ των πραγμάτων θα αποτελέσει την ταφή της ευρύτερης κοινωνικής συμμετοχής, θα οδηγήσει τα πράγματα και τις εξελίξεις σε απρόσωπα περιφερειακά γραφεία, των οποίων η πόρτα θα ανοίγει με χίλια ζόρια. Ο άνθρωπος ως «συλλογικό ον» τείνει να κλείψει. Μπορεί όμως και όλα αυτά να αποτελούν μια καινούργια αρχή για έναν διαφορετικό κόσμο. Η ευρωπαϊκή ευδαιμονία τόσων ετών που τώρα δοκιμάζεται, ίσως να αποτελέσει ερέθισμα προβληματισμού για μια δικαιότερη κοινωνία που σίγουρα θα προέλθει μέσα από κοινωνικές εξεγέρσεις, αναταραχές και τραυματικές εμπειρίες. Τίποτε δε γεννιέται δίχως πόνο και κραυγή. Οι Ελληνες αποτελούμε ιδιόμορφο λαό. Είμαστε οι μοναδικοί που μετά τον Β΄ Παγκό-σμιο Πόλεμο κρεμάσαμε τους αγωνιστές που πολέμησαν το Χίτλερ και κάναμε υπουργούς τους κατα
δότες. Οχι όμως απόλυτα με δική μας ευθύνη, αλλά και των Αγγλων που μας επιβλήθηκαν πριν ακόμα πέσει το Βερολίνο. Πάντα οι σύμμαχοι, μας αποτελείωναν στις δύσκολες στιγμές και πάντα
εμείς το αποδεχόμασταν μέσα απ τον αναλφαβητισμό, την άγνοια και την ιδιοτέλεια ορισμένων.
Ομως οι άθλιοι αυτού του λαού είναι μειοψηφία, απλώς κάνουν θόρυβο όπως όλα τα αποβράσματα που είναι άδεια μέσα τους. Οι υπόλοιποι, η συντριπτική πλειοψηφία, έχουμε την ευθύνη να μιλήσου-με, να διαφωνήσουμε, να αντισταθούμε. Μπορεί να μας άγχει ο φόβος, αλλά ανήθικοι δεν είμαστε. Ας αντιπαλέψουμε, όχι με μολότοφ, ούτε με αίμα. Με γνώση και αποδοκιμασία. Ας γυρίσουμε την
πλάτη στον υπουργό που μας ενέπαιξε. Ας στρέψουμε την κεφαλή στον αξιωματούχο που κομπάζει για τις κομματικές του επωμίδες. Ας μηνύσουμε τον κάθε δημόσιο λειτουργό που προφυλάσσει
τους ισχυρούς και φτύνει τους γέροντες γονείς μας. Και ας ξεκαθαρίσουμε μια και καλή κάτι. Μπάτσοι δεν είναι οι αστυνόμοι που σέβονται και τιμούν τη δουλειά τους. Μπάτσος είναι ο κάθε
ένας από εμάς, που σιωπά στο δράμα του άλλου και κρατά αποστάσεις από την αδικία που πνίγει το διπλανό του. Εκείνο που λείπει από την Ελλάδα είναι η πνευματική καλλιέργεια. Αν φοβάμαι για το μέλλον μας ως χώρα, αυτό συνίσταται στο γεγονός ότι τα σπουδαιότερα μυαλά των νέων μας θα τα ρουφήξει η Εσπερία κι εδώ θα μείνουν οι προύχοντες, οι άνεργοι και οι «Σέχτες του Τρόμου» να μας
νουθετούν με τα επαναστατικά τους σενάρια. Ο Μαρξ κάποτε είπε το εξής : «Οι φιλόσοφοι ερμηνεύουν τον κόσμο, εμείς όμως πρέπει να τον φτιάξουμε». Είναι τόσο επίκαιρος, αλλά και τόσο
ανέφικτος σήμερα. Αλλά κι ο Λούντβιχ Βιτγκενστάιν, του λογικού θετικισμού, το περιέγραψε ωραία με το δικό του φιλοσοφικό τρόπο: «Η εκ μέρους μας κατανόηση του κόσμου πρέπει να αναλύεται μέχρι να πιάσει πάτο, να συναντήσει δηλαδή τα γεγονότα, και να μην μπορεί να προχωρήσει παραπέρα». Ισως όμως το καλύτερο να το έχει πει ο Αλντους Χάξλεϊ: «Υπάρχει ένα πολύ μικρό κομμάτι στο σύμπαν που μπορείς να αλλάξεις, κι αυτό δεν είναι άλλο από τον εαυτό σου ».
ΜΠΡΑΒΟ ΦΙΛΕ ΓΡΗΓΟΡΗ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ!!
ΑπάντησηΔιαγραφή