Τι κι αν γίναμε φοιτητές; Κάποιες παιδικές συνήθειες δεν τις αλλάζουμε με τίποτα!

Τα 18 τα κλείσαμε, στο Πανεπιστήμιο περάσαμε, ενήλικους μας φωνάζουν, ωστόσο όλα αυτά... στα χαρτιά! Γιατί στην πράξη δύσκολα μας λες υπεύθυνα, σοβαρά και πάνω απ' όλα ώριμα άτομα!
Από την άλλη, λένε πως όλοι κρύβουν ένα μικρό παιδί μέσα τους. Απλά στη δική μας περίπτωση, δε βρέθηκε καλή κρυψώνα και το παιδί αυτό ζει και βασιλεύει στα φανερά. Που σημαίνει πως όσο μεγάλοι κι αν δείχνουμε (στα χαρτιά), υπάρχουν ορισμένα πράγματα που όπως ακριβώς λατρεύαμε στα παιδικά μας χρόνια, έτσι και τώρα συνεχίζουμε να τους έχουμε μια αδυναμία παραπάνω. 

Και δε βρίσκω κανένα λόγο να ντρεπόμαστε γι' αυτό! Εξάλλου, είναι γνωστό πως δύσκολα κόβονται οι συνήθειες, πόσο μάλλον οι παρακάτω που μας «έθρεψαν»:
1. (Τους) ανάβουμε τα λαμπάκια

Αν δεν υπάρχει έστω μία πηγή φωτός κάπου γύρω μας, για ύπνο δεν πέφτουμε! Μπορεί να χρησιμοποιούμε σαν πρόφαση το φόβο μην σκοντάψουμε την στιγμή που θα μας καλεί η βιολογική μας ανάγκη μέσα στην άγρια νύχτα, ωστόσο καταβάθος ξέρουμε πως ο λόγος είναι διαφορετικός. Και λίίίγο πιο ντροπιαστικός. Το να σου μπλοκάρουν βέβαια εντελώς τις αισθήσεις σου και δη την όραση, σε κάνει να νιώθεις ευάλωτος, άρα δεν είναι απαραίτητα θέμα φόβου (γκούχου-γκούχου). Από την άλλη, έτσι μάθαμε να κοιμόμαστε, έτσι θα κοιμόμαστε! Φαντάζομαι δεν ενόχλησε ποτέ κανέναν ένα τόσο δα λαμπάκι...

2. Doctor Mum

Τον γιατρό τον φοβόμαστε, τις εξετάσεις τις αποφεύγουμε, τις σύριγγες τις τρέμουμε, τη μανούλα όμως... τη λατρεύουμε! Μάντεψε λοιπόν, ποιον επιλέγουμε να μας νταντέψει στις
τελευταίες δύσκολες ώρες μας... Τη multitasker μαμά, φυσικά! Και τριάντα χρονών να φτάσουμε, καλύτερη φροντίδα από τη δική της όταν είμαστε άρρωστοι, δε θα βρούμε. Ή για να το θέσω πιο σωστά, και να βρούμε δε θα τη δεχτούμε. Το θερμόμετρο, την αντιβίωση και τη σουπίτσα, τα θέλουμε από τα χεράκια της και μόνο. Τους υπόλοιπους τους ευχαριστούμε, αλλά δε θα πάρουμε. Περίεργοι; Ίσως...

3. Λίγο ντουζάκι, λίγο βιβλιαράκι και το ΗΕΜΟ μας

Αυτή είναι η φυσική σειρά των πραγμάτων και δεν αλλάζει ό,τι και να λένε οι άλλοι. Τι κι αν μας πειράζουν «Το ήπιες το γαλατάκι σου;», εμείς ξέρουμε πως σε όποια ηλικία και να φτάσουμε, το ασβέστιο θα το χρειαζόμαστε κι ας μη βρισκόμαστε πια στην ανάπτυξη. Πόσο μάλλον οι 11 βιταμίνες, τα 4 μεταλλικά στοιχεία και η βύνη που περιέχει το HEMO, δε μας χαλάνε καθόλου μπορώ να πω! Άσε την τέλεια γεύση που μας έχει μείνει αξέχαστη από τα παιδικά μας χρόνια! Ας αλητεύουν όλοι οι υπόλοιποι εξυπνάκηδες με μπύρες και με ποτά κι ας αφήσουν εμάς, που ξέρουμε καλύτερα τι εστί υγεία, να πιούμε το ΗΕΜΟ μας. Στην τελική, έχουμε κι ένα μυαλό να θρέψουμε. Εξεταστική είναι αυτή άλλωστε... Στην υγειά μας λοιπόν!

4. «Με πονάει το στομάχι, το δόντι, το μάτι και μάλλον μου μουδιάζει και το πόδι!»

Δικαιολογίες πολλές, πάρα πολλές, μα ποτέ, ποτέ δεν είναι αρκετές. Όπα, κάπως αλλιώς το έλεγε το τραγουδάκι, αλλά για κάποιο λόγο ταίριαζε πολύ στη συγκεκριμένη περίπτωση και σκέφτηκα να το προσαρμόσω. Φαντάζομαι όλοι καταλάβατε σε τι αναφέρομαι. Στις δικαιολογίες που αραδιάζουμε κάθε φορά για να μην πάμε στη σχολή προφανώς, οι οποίες παρεμπιπτόντως όλο και στερεύουν, με τόσες φορές που χρειάστηκε να τις χρησιμοποιήσουμε. Κι ας μην ξεχνάμε φυσικά, από πού το πήραμε αυτό το «κακό συνήθειο». Από τον 8άχρονο εαυτό μας το πήραμε (νωρίς την πιάσαμε την τέχνη), τότε που δεν είχαμε διαβάσει τις λέξεις της καρτέλας... Και φαίνεται μας βόλεψε καλά, γι' αυτό και δεν το παρατήσαμε ποτέ.

5. Δώστε μας παιδικά και πάρτε μας την ψυχή

Μπορεί οι περισσότεροι να συνδέουν τα φοιτητικά τα χρόνια με τρελές νυχτερινές εξόδους και hangover μέχρι το απόγευμα της επόμενης ημέρας, ωστόσο ένα πράγμα θα πω: Πρωινά Σαββατοκύριακου με παιδικά στην τηλεόραση και η ευτυχία χτυπάει κόκκινο! Κανένα ξενύχτι και καμία νύστα δε θα μας εμποδίσει από το να σηκωθούμε το... χάραμα, να φτιάξουμε το πρωινό μας και να παρακολουθήσουμε το αγαπημένο μας Scooby Doo ή ό,τι άλλο αγαπά κανείς. Μάλιστα είναι μία από τις κρυφές μας απολαύσεις, η οποία δε θα έπρεπε να είναι και τόσο κρυφή, αφού πλεόν είμαστε τόσοι πολλοί εκείνοι που δεν μπορούμε να αντισταθούμε στην αδυναμία μας για τα καρτούν, που κανονικά περίεργοι και στρυφνοί θα έπρεπε να θεωρούνται οι... «άλλοι».

6. Ένα ζόρι θα τραβάει μια ζωή η μάνα μας...

Και δεν είναι άλλο από τους τσακωμούς με τα αδέρφια μας! Μια συνήθεια, γιατί περί συνήθειας πρόκειται, που τραβάει χρόνια τώρα και μάλλον δεν έχει σκοπό να μας παρατήσει και να βρει επιτέλους λίγη ησυχία το σπίτι. Λατρεύουμε να τσιγκλάμε τα αδέρφια μας, να τα φτάνουμε στα όριά τους και (γιατί όχι;) να εκτονωνόμαστε πάνω τους όταν έχουμε τις μαύρες μας. Από τη μία κουράσαμε πια (!), από την άλλη όμως, δεν μπορούμε να φανταστούμε πώς θα ήταν να συνυπάρχουμε ήρεμα και φιλικά με τα συγκεκριμένα άτομα. Μια ζωή στην ένταση, τώρα θα το αλλάξουμε;

7. Πλάτσα πλούτσα και «το δικό μου κάστρο είναι καλύτερο από το δικό σου!»

Μιας και το καλοκαίρι έφτασε, ας μιλήσουμε λίγο για τα παιχνίδια στην άμμο, το ανταγωνιστικό πνεύμα και τα φουσκωτά στη θάλασσα. Όχι, δε θέλω να πιάσουμε κουβέντα για το πώς περνούν την ώρα τους τα παιδάκια στις παραλίες, αλλά για το πώς την περνάς εσύ κι εγώ. Ο ενθουσιασμός μας όταν το στρώμα πια φουσκώσει και είναι έτοιμο (αχ, αυτή η αναμονή σκοτώνει) είναι αξιοζήλευτος. Ο ζήλος μας από την άλλη, με τον οποίο φτιάχνουμε τα κάστρα στην αμμουδιά και τα οποία πρέπει όπως και δήποτε να είναι καλύτερα από του διπλανού 5χρονου, είναι βέβαιο πως θα μας είχε πάει πολύ μπροστά, αν ξέραμε να τον εκμεταλλευτούμε πιο σωστά... Με λίγα λόγια συνεχίζουμε να περνάμε αξέχαστες στιγμές στην παραλία, χωρίς να χρειαζόμαστε πολλά. Τα κουβαδάκια μας, τα φουσκωτά μας, το καπελάκι μας και είμαστε έτοιμοι για περιπέτειες!

 Αλεξάνδρα Κουτσούκου

πηγή:neopolis