Το κείμενο αποτελεί μία καταγραφή των σκέψεων και των συναισθημάτων τους κατά τη διάρκεια της καραντίνας.
"Και η καραντίνα τέλειωσε(;)κι όλοι επανήλθαμε στην κανονικότητα(;)" αναρωτιέται η ειδική παιδαγωγός Χρύσα Μπόσινα, στο εισαγωγικό του κειμένου, στο οποίο αναφέρει:
"Βιώσαμε μία συνθήκη όπου βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τον ίδιο μας τον εαυτό, κληθήκαμε να επιδείξουμε, υπευθυνότητα, ωριμότητα, υπακοή, συμμόρφωση, να διαχειριστούμε τους φόβους μας, τις αγωνίες μας… για τους ενήλικες ήταν δεδομένη η επίδειξη αυτών των συμπεριφορών (ήταν άραγε;). Για τους νέους; Τους έφηβους; Τα παιδιά; Πώς ήταν άραγε; Τι ένιωσαν; Τι σκέφτηκαν;Αυτός ήταν ο στόχος της πρώτης μας εξ αποστάσεως συνάντησης της ψυχοπαιδαγωγικής ομάδας εφήβων των Παιδικών Χωριών SOS Ελλάδος στην Καλαμάτα. Μιας ομάδας που στοχεύει στην εκπαίδευση πάνω στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις. Μιας ομάδας που οι σχέσεις χτίζονται φορά τη φορά, αναθεωρούνται, τοποθετούνται σε καινούριες βάσεις, μέσα από τον αναστοχασμό, τον προβληματισμό, την κατανόηση και την αποδοχή, το μοίρασμα, τη διαχείριση στάσεων και συμπεριφορών.
Συναντηθήκαμε μέσα σε μια ατμόσφαιρα αμηχανίας, αυτής που δημιουργεί η απόσταση, προσπαθώντας να ανασυνταχθούμε να συζητήσουμε, να αφουγκραστούμε τις φωνές, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας που ήταν κι αυτά σε κατάσταση καραντίνας. Πάντα κάτι έχουμε να μάθουμε ακούγοντάς τους, χωρίς φίλτρα, χωρίς στρογγυλέματα, χωρίς νουθεσίες, χωρίς τη διάθεση να αντιπαραθέσουμε τη σοφία των ενηλίκων απέναντι στη δική τους ακατέργαστη αντίληψη της κατάστασης. Εχοντας ακούσει και κατανοήσει το αίτημα τους, που συχνά ακούγεται σε αυτή την ηλικία, «θέλω απλώς να με ακούσεις!». Κι αυτό έγινε! Με σεβασμό στην ανάγκη τους αυτή, με αποδοχή σε ό, τι είπαν, εκτιμώντας και δίνοντας αξία στη σκέψη και στο συναίσθημά τους. Με σεβασμό στο δικαίωμά τους να εκφράζονται , να ακούγονται…".
Κι αυτή είναι μια καταγραφή των σκέψεων των παιδιών- μελών της Ψυχοπαιδαγωγικής Ομάδας του Κέντρου Στήριξης Παιδιού και Οικογένειας Καλαμάτας. Η συνάντηση έγινε διαδικτυακά στις 29 Μαΐου και ήταν η πρώτη όπου συζητήθηκε η εμπειρία τους από το lockdown λόγω του Covid-19. Τα ονόματα δεν είναι τα πραγματικά.
«Είμαστε μαθητές του Γυμνασίου και προσπαθούμε να εκφράσουμε πώς νιώθουμε…».
(Αννα 14 ετών)
«Τους τελευταίους δυόμιση μήνες μπήκαμε σε καραντίνα που μερικούς δεν τους ενόχλησε αλλά για άλλους ήταν πρόβλημα…».
(Γιώργος 14 ετών)
«Δοκίμασα τα όριά μου για το πώς μπορώ ν’ αντέξω στο σπίτι μέσα με την οικογένειά μου και χωρίς τους φίλους μου».
(Κατερίνα 15 ετών)
«Τις πρώτες μέρες νόμιζα ότι ήταν κάτι απλό, αλλά σιγά σιγά άρχισα να βαριέμαι αρκετά χωρίς να βλέπω τους φίλους μου».
(Κώστας 14 ετών)
«Περνούσαν οι μέρες χωρίς να ξέρω πότε θα λήξει αυτό. Απλώς καθόμουν και περίμενα αν θα δω σύντομα τα πρόσωπα του οικογενειακού μου περιβάλλοντος. Δεν μπορούσα να βγω έξω λόγω της καραντίνας, με αποτέλεσμα να απομονωθώ στο σπίτι και να μη νιώθω τόσο καλά με τον εαυτό μου».
(Γιώτα 15 ετών)
«Βέβαια η καραντίνα είχε κι ένα πλεονέκτημα. Μου έδωσε το χρόνο να κάνω πράγματα που δεν είχα κάνει ποτέ και να τα κάνω πρώτη φορά, όπως να βλέπω πολλές ταινίες, να επικοινωνώ με τους φίλους μου μέσω διαδικτύου».
(Βάσω 15 ετών)
«Στην αρχή ένιωθα χαρά γιατί δεν θα είχαμε σχολείο, από τη μέση της καραντίνας και μετά άρχισα να βαριέμαι γιατί δεν μπορούσα να δω τους φίλους μου, να παίξω ποδόσφαιρο, μπάσκετ και γενικά να διασκεδάσω μαζί τους».
(Πέτρος 14 ετών)
«Ωστόσο, όλα τα μαθήματα μέσω ίντερνετ μου φάνηκαν παράξενα και δεν ήξερα πώς να τα διαχειριστώ. Ηταν κάτι καινούριο. Ενα άλλο πρόβλημα που με απασχολούσε ήταν η κατάσταση μέσα στο σπίτι. Προβληματιζόμουν πώς θα συμπεριφερθώ κάτω από πίεση. Πρώτα μπορούσα να είμαι έξω και να αποφεύγω την πίεση».
(Αννα 14 ετών)
«Μέσα σε αυτή την καραντίνα είχαμε το ΠΣΔ που μας στήριξε να μην ξεχάσουμε ό,τι είχαμε μάθει. Η πρωτοβουλία των καθηγητών να μας κάνουν μάθημα, μου προξένησε ευχαρίστηση γιατί θα ήταν κρίμα κι άδικο να αποκοπούμε τελείως από τη μάθηση».
(Βάσω 15 ετών)
«Πεινούσα συνέχεια και θύμωνα με τον εαυτό μου, γιατί έτρωγα συνέχεια, αφού δεν είχα τι άλλο να κάνω».
(Κατερίνα 15 ετών)
«Ημουν σχεδόν πάντα θυμωμένος γιατί δεν μπορούσα να δω τους φίλους μου και έτρωγα σχεδόν κάθε πέντε λεπτά».
(Γιώργος 14 ετών)
«Είχα θυμό με το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι ήταν έξω στη διάρκεια της καραντίνας, ενώ κάναμε έναν μεγάλο αγώνα για να ξεπεράσουμε αυτή την πανδημία. Επίσης έβγαιναν χωρίς να παίρνουν τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης».
(Γιώτα 15 ετών)
«Εχω άγχος για το πώς θα διαμορφωθεί η πορεία των μαθημάτων από δω και πέρα».
(Πέτρος 14 ετών)
«Τα μέτρα τήρησης της απόστασης μεταξύ μας κανένας δεν τα τηρεί. Αφού κανείς δεν τα εφαρμόζει γιατί να το κάνω εγώ; Τι πρέπει να κάνω; Δεν χρειάζεται να το κάνω ούτε εγώ».
(Αλέξης 14 ετών)
«Αν δεν το κάνουν οι άλλοι δεν το κάνω κι εγώ. Βλέπω μεγάλους να κάνουν παρέα συνεχώς χωρίς να κρατούν τις αποστάσεις. Μ’ ενοχλεί να κρατάω αποστάσεις απ’ τους φίλους μου».
(Γιώργος 14 ετών)
«Ελπίζω να βρουν το φάρμακο ή κάποιο εμβόλιο να προστατευτούμε από αυτόν τον ιό, για να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης».
(Βάσω 15 ετών)
«Ελπίζω να βρεθεί κάτι και να μην ξαναχρειαστεί να κλειστούμε στο σπίτι μας και να μην μπορούμε να δούμε τους φίλους μας».
(Αλέξης 14 ετών)
«Μακάρι να τελειώσει γρήγορα η πανδημία και να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε τις επιθυμίες μας, ν’ αγκαλιαστούμε, να χαιρετηθούμε, να αθληθούμε και να επικοινωνούμε ελεύθερα χωρίς αποστάσεις».
(Κώστας 14 ετών).
eleftheriaonline
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια
Δεν βρέθηκαν σχόλια γι'αυτό το άρθρο.
Γίνε ο πρώτος που θα σχολιάσει το άρθρο χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα