ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΒΟΛΕΜΑ ΤΟΥ ΝΕΟΚΟΠΟΥ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΥ

Η δημοσκοπική άνοδος που φαίνεται να καρπώνεται τελευταία το Κίνημα Αλλαγής μπορεί να οφείλεται σε δύο και μόνους παράγοντες. Πρώτον, στην - έστω και μετά θάνατον- καθολική αναγνώριση της προσωπικότητας και της πολιτικής προσφοράς της Φώφης Γεννηματά. Δεύτερον, στην απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να διεκδικήσει εκ νέου την αρχηγία του κόμματος. Αυτό υπαγορεύει η κοινή λογική: κανένα άλλο κρίσιμο στοιχείο που να αφορά το Κίνημα Αλλαγής ή την εσωκομματική διαδικασία δεν έχει μεταβληθεί το τελευταίο διάστημα.
Έτσι, με τις δύο αυτές εξελίξεις - η μία πικρή, συντριπτική, η άλλη ελπιδοφόρα - φαίνεται πως επιτέλους κάτι κινείται στο πολιτικό σύστημα. Μια δημιουργική αναστάτωση, ένα ξεβόλεμα, μια προοπτική που αχνοφαίνεται.
Φαίνεται πως το ξεβόλεμα αυτό το νιώθουν και στην κυβέρνηση και στην αξιωματική αντιπολίτευση. Είναι λογικό: Ο νεοπαγής δικομματισμός της τελευταίας δεκαετίας είχε λίγο ως πολύ βολευτεί με την μέχρι πρότινος βαλτωμένη πολιτική ισορροπία. Η Νέα Δημοκρατία, απολύτως κυρίαρχη μετά τις τριπλές εκλογές του 2019, μπορούσε να εφαρμόζει την πολιτική της σχεδόν ανενόχλητη. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, ηττημένος εκλογικά αλλά και πολιτικά, μπορούσε απλώς να περιμένει να γευτεί τους καρπούς της εξουσίας όταν πλέον ο κόσμος θα είχε κουραστεί με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Στο μεσοδιάστημα επεφύλασσαν και οι δύο ειρωνεία και απαξίωση στις θέσεις του Κινήματος Αλλαγής, επιμένοντας πάντοτε να προβάλλουν το διχαστικό αξίωμα «όποιος δεν είναι με εμάς είναι με τους άλλους».
Από τη μέγγενη αυτή του ετεροκαθορισμού, το Κίνημα Αλλαγής κατόρθωσε και βγήκε αλώβητο. Δεν έκανε τη χάρη στη Νέα Δημοκρατία να «γίνει η πέμπτη φάλαγγα» της επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, όπως φωνασκούσαν εκ δεξιών τις ζυγές ημέρες. Δεν έκανε τη χάρη ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ να γίνει «δεκανίκι της δεξιάς», όπως ακούγαμε εξ ευωνύμων τις μονές ημέρες. Το οφείλουμε αυτό στην αταλάντευτη στάση της Φώφης Γεννηματά. Αντίθετα, στο μέτρο των δυνάμεων που μας έδωσε ο ελληνικός λαός στις εκλογές του 2019, προσπαθήσαμε να ασκήσουμε αντιπολίτευση βασισμένη σε θέσεις και προτάσεις, αγκυροβολημένοι στη σοσιαλδημοκρατία, με πλήρη επίγνωση ότι τα μεγάλα προβλήματα που απασχολούν τη χώρα μας και τον κόσμο σήμερα δεν επιδέχονται απλοϊκές, μανιχαϊστικές αναλύσεις επιπέδου άσπρο-μαύρο.
Τώρα λοιπόν που βγήκαμε από αυτή τη στενωπό, είναι ώρα να κοιτάξουμε μπροστά. Είναι δεδομένο πως οι «βολεμένοι» πολιτικοί μας αντίπαλοι θα προσπαθήσουν να υπονομεύσουν, όσο μπορούν, την ανοιχτή δημοκρατική διαδικασία που έχουμε μπροστά μας, αλλά και την επόμενη ημέρα, που μοιάζει για πρώτη φορά μετά από χρόνια αισιόδοξη. Θα εκμεταλλευτούν κυνικά όποια εσωτερική μας διαφωνία, απολύτως αναμενόμενη σε μία εσωκομματική διαδικασία, ασχέτως αν οι δικές τους εσωτερικές αντιφάσεις είναι δυσθεώρητες ή μάλλον λόγω και αυτών. Δεν θα διστάσουν να επαναφέρουν την νοσηρή συνομωσιολογία της προηγούμενης δεκαετίας, ασπαζόμενοι τον κάθε ένα από τους πολυάριθμους μύθους της κρίσης για να μας πλήξουν - το βλέπουμε ήδη σε σειρά παρεμβάσεων που προκαλούν πλέον θυμηδία, όπως του Δημάρχου Βόλου ή του πρώην Υπουργού Οικονομικών που ατένιζε αμέριμνος το δημόσιο χρέος να ανεβαίνει και τα ελλείμματα να διογκώνονται καθημερινά επί των ημερών του.
Ο κόσμος όμως που συνεχίζει να στηρίζει το Κίνημα Αλλαγής, ή βρίσκεται στις παρυφές του εδώ και χρόνια, είναι πλέον ώριμος και υποψιασμένος. Εκείνος θα πάρει την παράταξη από το χέρι, εκείνος θα συμμετάσχει ενεργά και με ενθουσιασμό στις εσωκομματικές διαδικασίες και εκείνος είναι που θα μας δώσει τη δύναμη να ξεκινήσουμε να σχεδιάζουμε την επόμενη ημέρα που υπόσχεται πως δεν θα είναι βολική ούτε για την κυβέρνηση ούτε για την αξιωματική αντιπολίτευση.

TA NEA