Οδυσσέας Βουδούρης: Ο δωδεκάλογος της κυβερνητικής προπαγάνδας

Οδυσσέας
 Βουδούρης

1. Επανάληψη: όταν δυσκολεύεσαι να πείσεις με τα επιχειρήματά σου, να επαναλαμβάνεις αδιάκοπα το ίδιο σλόγκαν, π.χ. «successstory». Η διαφημιστική επιστήμη έχει αποδείξει ότι η συστηματική επανάληψη παρακάμπτει το φίλτρο της λογικής κρίσης (λειτουργεί καλύτερα όταν ελέγχεις τα ΜΜΕ).
2. Επίκληση αυθεντιών: όσο πιο φτωχά είναι τα επιχειρήματά σου, τόσο περισσότερο να επικαλείσαι διάφορους πρόθυμους «ειδικούς», τους οποίους και θα προβάλεις συστηματικά στα ΜΜΕ που ελέγχεις.
3. Προσωπική επίθεση: όταν δεν μπορείς να αντικρούσεις τα επιχειρήματα του αντιπάλου σου, να επιτίθεσαι προσωπικά στον άνθρωπο που τα υποστηρίζει.
4. Εκφοβισμός: όταν δυσκολεύεσαι να επιβάλεις τη θέση σου, να ασκείς ψυχολογικό εκφοβισμό στην κοινή γνώμη με τη μεγιστοποίηση ενός υπαρκτού κινδύνου ή ακόμη και την εφεύρεση ενός ανύπαρκτου. Π.χ.: «αν δεν ψηφίσετε τα μέτρα σήμερα το βράδυ, αύριο το πρωί δεν θα έχει γάλα το παιδί σας και δεν θα έχουν φάρμακα οι γονείς σας». Και να θυμάσαι πάντα ότι το μεγάλο ψέμα λειτουργεί καλύτερα από το μικρό.
5. Μονοδρόμιση: όταν δεν μπορείς να δικαιολογήσεις τη θέση σου, να την προβάλεις ως μονόδρομο. Π.χ.: «αυτό που κάνουμε είναι δυσάρεστο αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση για το καλό αυτών που δυσαρεστούμε».

6. Δαιμονοποίηση: να αποφεύγεις κατά κανόνα τον ουσιαστικό διάλογο, που μπορεί να σε φέρει σε δύσκολη θέση, να απλουστεύεις το διακύβευμα και να δαιμονοποιείς την άλλη άποψη. Π.χ.: «όποιος αντιπαρατίθεται στην πολιτική μας, είναι εχθρός της χώρας και οι έχοντες άλλη άποψη είναι παράλογοι ή κακών προθέσεων».
7. Νεολογισμοί: να αποφεύγεις τη χρήση λέξεων με κακούς συνειρμούς και να εφευρίσκεις θετικές λέξεις προς αντικατάσταση. Π.χ.: τις απολύσεις να τις αποκαλείς «κινητικότητα» ή «υποχρεωτική αποχώρηση», τις ιδιωτικοποιήσεις να τις λες «αποκρατικοποιήσεις», την διάλυση του κοινωνικού κράτους να την αποκαλείς «μεταρρύθμιση» και να μην μιλάς για Μνημόνιο αλλά για «Πρόγραμμα».
8. Παραπλανητική στοχοθέτηση: όταν δεν επιτυγχάνεις το στόχο σου, να τον αντικαθιστάς με έναν άλλο, τον οποίο θα ανάγεις ως υπέρτατο αυτοσκοπό. Π.χ.: αν η κοινή γνώμη θέλει το ευρώ ως μέσο κοινωνικής ευημερίας, μετέτρεψε την παραμονή στο ευρώ σε αυτοσκοπό, για τον οποίο πρέπει να θυσιαστεί η κοινωνική ευημερία.
9. Λογική πλάνη: όταν θέλεις να δικαιολογήσεις μια καταχρηστική πράξη, επικαλέσου μια προφανή αλήθεια, προβαίνοντας στην καταχρηστική γενίκευσή της. Π.χ.: για να καταργήσεις κοινωνικές υπηρεσίες, επικαλέσου υπαρκτές σπατάλες ορισμένων μονάδων για να τις καταργήσεις όλες, αντί να διορθώσεις τις σπατάλες.
10. Η εξαίρεση ως κανόνας: αν δεν μπορείς να δικαιολογήσεις τη διαχρονική σου ανικανότητα, πρόβαλλε μια εξαίρεση σε αυτή την ανικανότητα ως κανόνα. Π.χ.: αν αδυνατείς επί χρόνια να αναδιοργανώσεις τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό, φέρε πρώτο θέμα στις ειδήσεις, τουλάχιστον επί 3 μέρες, το κλείσιμο κάθε σκυλάδικου για μη έκδοση αποδείξεων.
11. Ο κανόνας ως εξαίρεση: όταν επιβάλεις επαναληπτικά μέτρα, που αποδεδειγμένα οδηγούν κάθε φορά σε αδιέξοδο, ισχυρίσου ότι αυτός ο κανόνας είναι μια εξαίρεση. Π.χ.: να μην διστάζεις στην ψήφιση κάθε νέου μνημονίου, να επαναλαμβάνεις με πειθώ την τελετουργική φράση: «αυτά τα μέτρα είναι τα τελευταία, η κοινωνία δεν αντέχει άλλα!».
12. Ακρωτηριασμός της αλήθειας: όταν θέλεις να προβάλεις έργο, χωρίς να υπάρχει πραγματικά, πρόβαλε επιλεκτικά το μέρος της αλήθειας που σε εξυπηρετεί, αγνοώντας το υπόλοιπο. Π.χ.: όταν δεν καταφέρνεις να βελτιώσεις τα δημόσια έσοδα αλλά μόνο να κόψεις, σε μεγαλύτερο ποσοστό, μισθούς, συντάξεις και δημόσιες επενδύσεις, να μιλάς για τη βελτίωση του ελλείμματος και την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος.
* Βουλευτής Β’ Αθήνας. Μέλος του Συντονιστικού της πολιτικής κίνησης «Κοινωνία Πρώτα». Επικοινωνία: libertad@otenet.gr και facebook




http://www.radio.readyo.gr/ 22/9/2013