Αποχαιρετώντας τον Πέτρο Κατσιλιέρη

Δημήτρης Α. Δριμής
Γνώρισα τον Πέτρο το καλοκαίρι του 1989 στο Κοπανάκι. Στους ίσκιους των δέντρων, στο καφενείο του Σταθμού. Διατηρήσαμε ζωντανή επικοινωνία, κάναμε στενή παρέα, γίναμε φίλοι.
Η Μεσσηνία και η Αθήνα ήταν οι τόποι μας. Άνθρωπος ανοιχτός, γελαστός, ζωντανός, φιλομαθής. Με σεβασμό στο ανθρώπινο πνεύμα και τη διαφορετική άποψη. Καλός συζητητής, βαθιά ανθρώπινος, με υψηλή αίσθηση του χιούμορ.
Φύσει αισιόδοξος, πάντα έβλεπε μισογεμάτο το ποτήρι. Σπουδαίος εκπαιδευτικός. Μαθηματικός και φροντιστής. Με αγάπη για τον αθλητισμό και τον πολιτισμό.
Άνθρωπος της αυτοδιοίκησης, δημοτικός σύμβουλος και αντιδήμαρχος Καλαμάτας, σε μια περίοδο που η πόλη ήταν αυτοδιοικητικό πρότυπο.
Βουλευτής Μεσσηνίας, για πολλά χρόνια. Έζησε την εποχή των μεγάλων πολιτικών μεγεθών, σεβόταν τους πολιτικούς του αντιπάλους, προσέφερε στο νομό. Είχε υψηλή την αίσθηση του δημοσίου καθήκοντος. “Στην πολιτική κάνουμε πάντα καλό”, έλεγε.
Άνοιξαν, με τον Παύλο, το μικρό φοιτητικό τους διαμέρισμα της οδού Ελπίδος, στην πλατεία Βικτωρίας, όταν τα σπίτια έκλεινε ο φόβος.
Φιλοξένησαν και προσέφεραν κάλυψη σε διωκόμενους από τη δικτατορία ανθρώπους.
Αγωνιστής. Έδωσε πολύχρονη μάχη με το μελάνωμα, που δεν τον κατέβαλε. Ρούφαγε τη ζωή μέχρι την τελευταία στιγμή. Έζησε με αρχές και αξιοπρέπεια.
Έφυγε ήρεμα, έχοντας δίπλα του τη Γωγώ, το Γιάννη, τη Δέσποινα, τον Παύλο, την Αλέκα. Συνομιλώντας μαζί τους μέχρι το τέλος.
Αποτελεί, πλέον, μέρος και της τοπικής ιστορίας της περιοχής της Δ.Ε. Αετού.
Τον αποχαιρετώ με μερικές φωτογραφίες, από το προσωπικό μου αρχείο και την ιδιαίτερη πατρίδα μου, με τους ανθρώπους της οποίας είχε αναπτύξει στενούς ανθρώπινους δεσμούς, καθώς ο Πέτρος δεν υπήρξε περιχαρακωμένος.
Καλό ταξίδι, Πέτρο! Καλό ταξίδι, φίλε!