Δυο σημαντικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν σε γήπεδα ποδοσφαίρου και προκάλεσαν αίσθηση

Η 21η Νοεμβρίου έχει σημαδευτεί από δυο γεγονότα ξεχωριστής σημασίας, που και τα δυο εκτυλίχτηκαν μέσα σε ποδοσφαιρικά γήπεδα! Το πρώτο είναι καταγεγραμμένο στους «θανάτους» της Ιστορίας. Το δεύτερο, αν και ο θάνατος ήταν παρών σε ολόκληρο το γήπεδο, έχει καταγραφεί στις «πράξεις διαμαρτυρίας». Ας τα πιάσουμε με τη σειρά:
21η Νοεμβρίου  του 1920 ήταν ημέρα Κυριακή. Στην Ιρλανδία έμεινε στην Ιστορία ως Ματωμένη Κυριακή - μία ημερομηνία που μνημονεύεται ακόμα ως αποφασιστική για τον αγώνα της ανεξαρτησίας των Ιρλανδών από τη Βρετανία. Ο IRA είχε εκτελέσει το πρωί 14 βρετανούς, τους οποίους είχε χαρακτηρίσει κατασκόπους. Ως αντίποινα, μία ομάδα παραστρατιωτικών πυροβόλησε αδιακρίτως κατά θεατών σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου ανάμεσα στην Τιπερέρι και το Δουβλίνου στο Croke Park του Δουβλίνου. Δώδεκα άνθρωποι σκοτώθηκαν και πάνω από 50 τραυματίστηκαν. Οι στρατιώτες ήταν μέλη της οργάνωσης «Black and Tans», δηλαδή «μαύροι και καφέ», όνομα που είχαν πάρει από τις αυτοσχέδιες στολές που φορούσαν. Οι περισσότεροι ήταν άνεργοι, απόστρατοι του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και εξοικειωμένοι όλοι τους με τη βία.
Εκείνη τη Ματωμένη Κυριακή παρά την ανησυχία που επικρατούσε από τη στιγμή που είχαν ακουστεί οι φήμες για τους φόνους του IRA, ο κόσμος δεν δίστασε να συγκεντρωθεί στο Croke Park για τον αγώνα. Οι παραστρατιωτικοί πέρασαν εύκολα τα όπλα τους μέσα στο γήπεδο και αναίτια κάποια στιγμή άρχισαν να πυροβολούν προς τους θεατές! Στον πανικό που ακολούθησε σκοτώθηκαν μία γυναίκα και δύο μικρά παιδιά. Ο συνολικός απολογισμός της Ματωμένης Κυριακής του 1920 ήταν 32 νεκροί. Στους επόμενους 7 μήνες σκοτώθηκαν περισσότεροι από 1.000 άνθρωποι, μέχρι που κηρύχθηκε ανακωχή τον Ιούλιο του 1921.
Να σημειώσουμε ότι ως Ματωμένη Κυριακή έχουν καταγραφεί τέσσερα αιματηρά γεγονότα, που έλαβαν χώρα από το 1887 έως το 1972, και συνδέονται με τις αγγλοϊρλανδικές σχέσεις.
Η Χιλή χωρίς αντίπαλο!
Κι αφήνουμε την Ιρλανδία του 1920 και πάμε στη Χιλή του 1973. Τότε η χώρα της Νότιας Αμερικής ήταν μία «φυλακισμένη χώρα» από τη σκληρή στρατιωτική δικτατορία και το Εθνικό Στάδιο του Σαντιάγκο, είχε μετατραπεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και τόπος βασανιστηρίων. Η εθνική ομάδα της Χιλής θα αντιμετώπιζε τη Σοβιετική Ένωση σε έναν αγώνα που θα κρινόταν η πρόκριση για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Το πρώτο ματς στη Μόσχα είχε λήξει 0-0 και η Χιλή είχε πολλές ελπίδες να πάρει του «εισιτήριο» για τα γήπεδα της Δυτικής Γερμανίας. Η δικτατορία του Πινοτσέτ αποφάσισε ότι ο αγώνας έπρεπε να γίνει στο Εθνικό Στάδιο και πουθενά αλλού.

 

 Οι φυλακισμένοι του Σταδίου στοιβάχτηκαν σε καμιόνια και μεταφέρθηκαν βιαστικά. Η ανώτατη αρχή του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, η FIFA δηλαδή, αφού επιθεώρησε το γήπεδο με τον εξαίρετο χλοοτάπητα, έδωσε την ευλογία της. Λέγεται ότι, ακόμα οι κρατούμενοι δεν είχαν απομακρυνθεί και οι κραυγές τους ακούγονταν μέχρι τις εξέδρες. Η FIFA όμως έχει εκπαιδευμένα αφτιά και μάτια ώστε να αντιδρούν μόνο στην εικόνα και τον ήχο του χρήματος…
Η Σοβιετική ομάδα, αρνήθηκε να ταξιδέψει στο Σαντιάγκο! Τον αγώνα παρακολούθησαν 18.000 ενθουσιώδεις οπαδοί, που πλήρωσαν είσοδο και ζητωκραύγαζαν το γκολ που έβαλε ο Φρανσίσκο Βαλντές στο άδειο τέρμα. Η ομάδα της Χιλής έπαιζε εκείνη την ημέρα χωρίς αντίπαλο…