Η αποτρόπαια σφαγή του «Zong» - Ο καπετάνιος πέταξε το φορτίο των σκλάβων στη θάλασσα

Η σφαγή του «Zong» είναι μια παλιά πονεμένη ιστορία που έχει στιγματίσει τον «πολιτισμένο κόσμο». Διαβάστε πώς έχει: Ο πλοίαρχος Λουκ Κόλινγουντ ήταν συνηθισμένος σε δύσκολα υπερατλαντικά ταξίδια, εκείνο όμως, το τελευταίο του, ήταν το χειρότερο από όσα θυμόταν. H δυσεντερία, η διάρροια και η ευλογιά είχαν ήδη στοιχίσει τη ζωή σε επτά μέλη του πληρώματος του δουλεμπορικού «Zong».
Το «φορτίο» είχε υποστεί ακόμη μεγαλύτερες απώλειες. Πάνω από 60 σκλάβοι είχαν πεθάνει από τότε που απέπλευσαν από τις ακτές της Αφρικής. 

29 Νοεμβρίου του 1781 πολλοί από τους σκλάβους, που ήταν φορτωμένοι στο πλοίο θα βρίσκονταν στη θάλασσα να παλεύουν μάταια για τη ζωή τους!
Καθώς ο καπετάνιος αναζητούσε με αγωνία την ακτή της Τζαμάικας ήξερε πως η Ασφαλιστική Εταιρεία δεν θα κάλυπτε το κόστος των χαμένων ανθρώπινων ζώων. Δεδομένου ότι κάθε σκλάβος άξιζε περίπου 30 λίρες κινδύνευε να χάσει μία περιουσία. Έτσι του ήρθε μία μακάβρια ιδέα, μία ιδέα που θα μετέτρεπε τη ζημιά σε κέρδος.
Κάλεσε τους αξιωματικούς του πλοίου και πρότεινε να ρίξουν τους δούλους στη θάλασσα. Υπήρχε μία διεστραμμένη λογική πίσω από το σκεπτικό του: Αν οι σκλάβοι του πέθαιναν από ασθένειες, τότε θα έχαναν και την ασφαλιστική τους αξία. Αν όμως τους έριχνε στη θάλασσα, με το πρόσχημα να διατηρηθούν τα λιγοστά αποθέματα νερού του πλοίου σώζοντας τη ζωή των υπολοίπων, τότε θα ήταν απολύτως έγκυρη η διεκδίκηση ασφαλιστικής αποζημίωσης σύμφωνα με τη νομική αρχή της λεγόμενης «γενικής αβαρίας».

Το 2007 ένα αντίγραφο του «Zong», με αφορμή τα 200 χρόνια 

από την κατάργηση του δουλεμπορίου, έπλευσε με φόντο τη Γέφυρα του Πύργου του Λονδίνου

Η απόφαση είχε παρθεί παρά τις χλιαρές ενστάσεις μελών των αξιωματικών του πλοίου. Ο καπετάνιος κατέβηκε στα αμπάρια για να επιλέξει το πρώτο «πακέτο» των θυμάτων του. Αποφάσισε να επικεντρωθεί στα γυναικόπαιδα, μάλλον επειδή γνώριζε πως θα προέβαλαν τη μικρότερη αντίσταση. Συνολικά 54 άνθρωποι πετάχτηκαν από το πλοίο και έμειναν να παραδεχτούν τα νερά μέχρι που εξαντλήθηκαν και πνίγηκαν.
Δύο μέρες μετά επιλέχθηκε το δεύτερο «πακέτο». Αυτή τη φορά τα 42 θύματα ήταν όλοι οι άντρες. Πνίγηκαν τόσο γρήγορα και με τόσο ελάχιστη προσπάθεια ώστε ο καπετάνιος αποφάσισε να πετάξει κι άλλους σκλάβους από το καράβι. Ήταν αποφασισμένος να εισπράξει τη μεγαλύτερη δυνατή αποζημίωση από την ασφαλιστική εταιρεία του πλοίου. Διέταξε λοιπόν να ριχτούν στη θάλασσα ακόμα 36 άνθρωποι! Οι τελευταίοι όμως αυτοί ήταν - όπως αποδείχθηκε - πολύ σκληροί για να πεθάνουν αδιαμαρτύρητα. Οι άντρες του Κόλινγουντ αναγκάστηκαν να τους περάσουν στον αστράγαλο αλυσίδες με βαριές σιδερένιες μπάλες που θα τους έστελναν κατευθείαν στο βυθό.
Ο θάνατος τον περίμενε στη Τζαμάικα
Τρεις εβδομάδες μετά τις τελευταίες δολοφονίες, το πλοίο έφτασε τελικά στην Τζαμάικα με 208 εναπομείναντες σκλάβους. O Κόλινγουντ είχε πετάξει στη θάλασσα 133 σκλάβους! Όσοι απόμειναν πουλήθηκαν για 36 λίρες ο καθένας, αποφέροντας στον πλοίαρχο σημαντικό κέρδος, πριν καν καταθέσει την ασφαλιστική του απαίτηση. Δεν ήταν όμως γραφτό του να απολαύσει τα χρήματα, αφού τρεις μέρες μετά πέθανε! Κι αν ο θάνατος του έκλεισε την υπόθεση της ρίψης του φορτίου στη θάλασσα για τον καπετάνιο, δεν έγινε το ίδιο με την πλοιοκτήτρια εταιρεία. Οι ιδιοκτήτες του πλοίου εξέφρασαν την πλήρη υποστήριξη τους σε όσα έκανε ο καπετάνιος και κατέθεσαν αίτηση ασφαλιστικής αποζημίωσης για τους σκλάβους που είχαν πεταχτεί στη θάλασσα.

Μνημείο στον βυθό της Γρενάδα για τη Σφαγή του «Zong»

Στη διάρκεια της δίκης ήρθε στο φως το γεγονός ότι η απόφαση να πεταχτούν σκλάβοι στη θάλασσα ελήφθη επειδή τα αποθέματα νερού τελείωναν κάτι εντελώς αναληθές Αφού όταν το πλοίο έφτασε στην Τζαμάικα βρέθηκε να έχει πάνω του περισσότερα από 600 λίτρα νερό. Το στοιχείο κρίθηκε άνευ σημασίας και οι πλοιοκτήτες του «Zong» κέρδισαν την υπόθεση. Η ασφαλιστική εταιρεία έπρεπε να αποζημιώσει τον πλοιοκτήτη για το φορτίο που ρίχτηκε στη θάλασσα! Το σκεπτικό ήταν ότι «δεν στέκει ο ισχυρισμός ότι στη θάλασσα πετάχτηκαν άνθρωποι. Επρόκειτο απλώς για εμπορεύματα». Για την Ιστορία αναφέρουμε ότι το δουλεμπόριο απαγορεύτηκε το 1807.