Το «plan B» στα... ελληνικά!

Πριν από λίγες εβδομάδες μια Ελληνίδα δημοσιογράφος, η κ. Ελένη Βαρβιτσιώτη, έγινε κάτι σαν λαϊκός ήρωας στην Αργεντινή. Μη φανταστείτε ότι έκανε κάτι το πολύ ηρωικό. Είχε απλώς τη δημοσιογραφική εντιμότητα να ρωτήσει τον Αργεντινό υπουργό Οικονομικών ποιο είναι το μέγεθος του πληθωρισμού στην Αργεντινή και να επιμένει να ζητά ένα συγκεκριμένο ποσοστό πληθωρισμού, όταν ο υπουργός άρχισε να μασάει τα λόγια του.

Η σχετική σκηνή στο βίντεο είναι ξεκαρδιστική. Η δημοσιογράφος κάνει την ερώτηση, ο υπουργός αρχίζει να λέει κάποιες δήθεν τεχνοκρατικές αρλούμπες, η δημοσιογράφος επιμένει και κάποια στιγμή, σε κατάσταση πλήρους απόγνωσης, λέει «με συγχωρείτε έχω μια δουλειά» και αποχωρεί στη μέση της συνέντευξης. Τέτοιο ρεζιλίκι.

Λίγο αργότερα, χωρίς να γνωρίζει ότι η κάμερα εξακολουθεί να γράφει, έρχεται μια σύμβουλος του υπουργού και λίγο επιθετικά, λίγο απολογητικά εξηγεί στη δημοσιογράφο ότι δεν μπορούν να της πουν το ύψος του πληθωρισμού όταν δεν τον λένε στα δικά τους μέσα ενημέρωσης. Ψέμα στο ψέμα δηλαδή. Γιατί αυτό που συμβαίνει στην Αργεντινή είναι ότι έχει ξεφύγει ο πληθωρισμός και αρνούνται να το παραδεχθούν - ακόμα και στους διεθνείς οργανισμούς.

Θυμήθηκα το περιστατικό με αφορμή τις τελευταίες συνεντεύξεις του κ. Αλαβάνου για την ανάγκη επιστροφής στη δραχμή προκειμένου να ξεπεράσουμε την κρίση. Μην παρεξηγηθώ: θεωρώ την παρέμβασή του εξαιρετικά χρήσιμη γιατί επιτρέπει τουλάχιστον μια ειλικρινή συζήτηση. Αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ -μέσα στο ευρώ χωρίς Μνημόνιο και με μονομερή διαγραφή του χρέους- είναι, με το συμπάθιο, στάχτη στα μάτια του κόσμου.

Με τη δραχμή λοιπόν προκειμένου να προχωρήσουμε σε υποτίμηση -το λέει ανοικτά ο κ. Αλαβάνος- κι έτσι να γίνουμε ανταγωνιστικοί και να ανακάμψουμε. Να το πούμε διαφορετικά: σήμερα αυτό προσπαθούμε να το επιτύχουμε με «εσωτερική υποτίμηση» μειώνοντας τους μισθούς. Με τη δραχμή η μείωση των μισθών θα είναι πολύ μεγαλύτερη, αλλά θα γίνει αυτόματα για όλους κι έτσι δεν θα υπάρξουν αντιδράσεις.

Ο κ. Αλαβάνος, προς τιμήν του, αναγνωρίζει ότι θα έρθουν κάποιοι δύσκολοι μήνες -ξέρετε ελλείψεις σε βασικά προϊόντα, πανικός στις τράπεζες και απώλεια των αποταμιεύσεων-, καταστάσεις δηλαδή που μπορεί να προκαλέσουν χάος. Να μείνουμε ωστόσο στο κεντρικό του επιχείρημα ότι αν ξεπεράσουμε αυτές τις δυσκολίες (μεγάλο αν βέβαια) τότε θα μπούμε σε τροχιά ανάπτυξης. Αλήθεια;

Ολος ο συλλογισμός στηρίζεται σε μια βασική προϋπόθεση. Οτι ο πληθωρισμός δεν θα εξανεμίσει το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που θα δώσει η υποτίμηση. Αυτό ως ένα βαθμό είναι πρακτικά αδύνατο, μια και αυτομάτως θα ακριβύνουν οι εισαγόμενες πρώτες ύλες και το κόστος αυτό, π.χ. στο πετρέλαιο, θα περάσει στις τιμές.

Ετσι, βασική προϋπόθεση για να έχει στοιχειώδεις πιθανότητες επιτυχίας η επιστροφή στη δραχμή -αν αγνοήσουμε δηλαδή τα διαρθρωτικά ζητήματα που θέτει το Μνημόνιο και εμποδίζουν την ανάπτυξη- είναι οι εργαζόμενοι να αποδεχθούν τη δραστική μείωση των εισοδημάτων τους.

Να το πούμε πάλι διαφορετικά: μια κυβέρνηση που θα έχει εκλεγεί με σύνθημα «κάτω η λιτότητα», θα πρέπει να επιβάλει νέες πραγματικές μειώσεις μισθών και συντάξεων της τάξης του 50%. Σας φαίνεται πιθανό; Φυσικά όχι. Με άλλα λόγια Αργεντινή και πληθωρισμός.

Στις περιπτώσεις αυτές τα αριστερά κόμματα ανακαλύπτουν τον εσωτερικό εχθρό, δηλαδή τους κερδοσκόπους, πιέζουν για πάγωμα των τιμών και το σπιράλ της αυτοκαταστροφής μπαίνει σε κίνηση. Οι επιχειρήσεις δεν βγαίνουν, οι καταναλωτές γκρινιάζουν, η Λατινική Αμερική τού χθες μας χτυπάει την πόρτα. Χρειαζόμαστε στ' αλήθεια κι άλλες περιπέτειες;