του Αριστοτέλη Βασιλάκη
Ο φρικτός θάνατος του Τάκη Μαυρίκου, έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά δολοφονιών ανθρώπων των ΜΜΕ, κατ’ επέκταση και την πολιτικής, οι οποίες άλλαξαν μια για πάντα τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στην χώρα μας. Δολοφονίες που μεγαλώνουν με τον πλέον τραγικό τρόπο τον κύκλο του αίματος για τη δημοσιογραφία.Θα θυμίσω απλά τις φρικτές δολοφονίες των Παύλου Μπακογιάννη, Τζώρτζη Αθανασιάδη, Νίκου Μομφεράτου από την 17Ν και εσχάτως του Σωκράτη Γκιόλια από την ΣΕΧΤΑ…
Ο δημοσιογράφος ο κανονικός και όχι το Γραφείο Τύπου συμφερόντων, είναι ταγμένος να βρίσκεται απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας… Δημοσιογραφία σημαίνει να γράφεις κάτι που κάποιος άλλος δεν θέλει να γραφτεί. Τα υπόλοιπα είναι δημόσιες σχέσεις, όπως είπε και ο Τζορτζ Όργουελ.
Ως εκ τούτου ο κανονικός δημοσιογράφος βρίσκεται αντιμέτωπος με τον έσχατο κίνδυνο. Ο λόγος είναι πως καταγράφει την αλήθεια και το γεγονός. Γι’ αυτό τον λόγο εργάζεται… Αν θέλετε… γι’ αυτό τον λόγο πληρώνεται… Για να αποκαλύπτει και όχι για να αποκρύπτει… Οι χιλιάδες θάνατοι
δημοσιογράφων διεθνώς κάθε χρόνο περιγράφουν τον βαθμό επικινδυνότητας της συγκεκριμένης δουλειάς.
Στην Ελλάδα οι δολοφονίες δημοσιογράφων δεν εξιχνιάστηκαν σχεδόν ποτέ και έμεινε μια διαρκής ομίχλη γύρω από τα αληθινά αίτια. Ακόμα και οι δολοφονίες της 17Ν, για πολλούς μένουν ανεξιχνίαστες, αφού είναι αδύνατον να χωρέσει στον κοινό νου, πως η συγκεκριμένη τρομοκρατική οργάνωση, ήταν ο Γιωτόπουλος, ο Κουφοντίνας και οι Ξηροί… Επιπροσθέτως οι δολοφονίες δημοσιογράφων – ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης – στην χώρα μας, ανέκαθεν γίνονταν από παρακρατικά κέντρα…
Είτε κάποιος είχε σε εκτίμηση τον Τάκη Μαυρίκο, είτε όχι, ο τραγικός θάνατος του, καταδεικνύει τη θεσμική παρακμή που βιώνει το προτεκτοράτο που λέγεται Ελλάδα και δυστυχώς έχει επίπτωση και διάθλαση σε όλους όσοι εργάζονται στα ΜΜΕ.
Όταν έσκασε πριν από μερικούς μήνες η περίφημη υπόθεση των «υποτιθέμενων εκβιασμών», για όσους είχαν μερική ή ολική πρόσβαση στη δικογραφία, έβλεπαν ξεκάθαρα πως επρόκειτο για μια ήσσονος σημασίας υπόθεση, η οποία – κατά έναν περίεργο τρόπο – πήρε τεράστια διάσταση από τα ΜΜΕ.
Έχω την αίσθηση πως τα ΜΜΕ έχουν μεγάλη ευθύνη γι’ αυτό, αλλά όχι την μεγαλύτερη… Έτσι κι αλλιώς ο συγκεκριμένος χώρος, λειτουργεί διαδραστικά… Γράφει κάποιος κάτι εντυπωσιακό «που πουλάει» και οι υπόλοιποι το αναπαράγουν, μέσα από το δικό τους πρίσμα, ενδεχομένως και ανάλογα με τα συμφέροντα τους, μήπως «πουλήσουν» κι αυτοί… Και για να κλείσω το συγκεκριμένο ζήτημα θα πρέπει να πω, ότι πρώτη φορά βλέπω κάποιον να χαρακτηρίζεται «εκβιαστής» για συναλλαγή που γίνεται με εντολές καταχώρησης και τιμολόγια!!! Δηλαδή με πειστήρια του «εγκλήματος» εκατέρωθεν… Και για τον «εκβιαστή» και για τον «εκβιαζόμενο»!!!
Διατηρώ την ελπίδα, πως κάποια στιγμή, σύσσωμα τα ΜΜΕ – τουλάχιστον αυτά – θα αποκαταστήσουν την μνήμη του Τάκη Μαυρίκου… Για την Δικαιοσύνη είμαι απολύτως σίγουρος… Άλλωστε δεν μου μένει κάτι να ελπίζω, πέρα από την Δικαιοσύνη…
Και κάτι άλλο σε σχέση με την απήχηση της ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ… Αφού ένας εκδότης των «1000 φύλλων» είναι τόσο επικίνδυνος για το παρακράτος, ώστε να τον δολοφονήσουν με τέτοιο επαγγελματικό τρόπο, ή το παρακράτος είναι σε απόγνωση ή το έχουμε σε μεγαλύτερη «εκτίμηση» από το πραγματικό του μέγεθος. Ή η ΑΚΡΟΠΟΛΗ δεν πουλάει ΜΟΝΟ 1000 φύλλα…
Ο φρικτός θάνατος του Τάκη Μαυρίκου, έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά δολοφονιών ανθρώπων των ΜΜΕ, κατ’ επέκταση και την πολιτικής, οι οποίες άλλαξαν μια για πάντα τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στην χώρα μας. Δολοφονίες που μεγαλώνουν με τον πλέον τραγικό τρόπο τον κύκλο του αίματος για τη δημοσιογραφία.Θα θυμίσω απλά τις φρικτές δολοφονίες των Παύλου Μπακογιάννη, Τζώρτζη Αθανασιάδη, Νίκου Μομφεράτου από την 17Ν και εσχάτως του Σωκράτη Γκιόλια από την ΣΕΧΤΑ…
Ο δημοσιογράφος ο κανονικός και όχι το Γραφείο Τύπου συμφερόντων, είναι ταγμένος να βρίσκεται απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας… Δημοσιογραφία σημαίνει να γράφεις κάτι που κάποιος άλλος δεν θέλει να γραφτεί. Τα υπόλοιπα είναι δημόσιες σχέσεις, όπως είπε και ο Τζορτζ Όργουελ.
Ως εκ τούτου ο κανονικός δημοσιογράφος βρίσκεται αντιμέτωπος με τον έσχατο κίνδυνο. Ο λόγος είναι πως καταγράφει την αλήθεια και το γεγονός. Γι’ αυτό τον λόγο εργάζεται… Αν θέλετε… γι’ αυτό τον λόγο πληρώνεται… Για να αποκαλύπτει και όχι για να αποκρύπτει… Οι χιλιάδες θάνατοι
δημοσιογράφων διεθνώς κάθε χρόνο περιγράφουν τον βαθμό επικινδυνότητας της συγκεκριμένης δουλειάς.
Στην Ελλάδα οι δολοφονίες δημοσιογράφων δεν εξιχνιάστηκαν σχεδόν ποτέ και έμεινε μια διαρκής ομίχλη γύρω από τα αληθινά αίτια. Ακόμα και οι δολοφονίες της 17Ν, για πολλούς μένουν ανεξιχνίαστες, αφού είναι αδύνατον να χωρέσει στον κοινό νου, πως η συγκεκριμένη τρομοκρατική οργάνωση, ήταν ο Γιωτόπουλος, ο Κουφοντίνας και οι Ξηροί… Επιπροσθέτως οι δολοφονίες δημοσιογράφων – ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης – στην χώρα μας, ανέκαθεν γίνονταν από παρακρατικά κέντρα…
Είτε κάποιος είχε σε εκτίμηση τον Τάκη Μαυρίκο, είτε όχι, ο τραγικός θάνατος του, καταδεικνύει τη θεσμική παρακμή που βιώνει το προτεκτοράτο που λέγεται Ελλάδα και δυστυχώς έχει επίπτωση και διάθλαση σε όλους όσοι εργάζονται στα ΜΜΕ.
Όταν έσκασε πριν από μερικούς μήνες η περίφημη υπόθεση των «υποτιθέμενων εκβιασμών», για όσους είχαν μερική ή ολική πρόσβαση στη δικογραφία, έβλεπαν ξεκάθαρα πως επρόκειτο για μια ήσσονος σημασίας υπόθεση, η οποία – κατά έναν περίεργο τρόπο – πήρε τεράστια διάσταση από τα ΜΜΕ.
Έχω την αίσθηση πως τα ΜΜΕ έχουν μεγάλη ευθύνη γι’ αυτό, αλλά όχι την μεγαλύτερη… Έτσι κι αλλιώς ο συγκεκριμένος χώρος, λειτουργεί διαδραστικά… Γράφει κάποιος κάτι εντυπωσιακό «που πουλάει» και οι υπόλοιποι το αναπαράγουν, μέσα από το δικό τους πρίσμα, ενδεχομένως και ανάλογα με τα συμφέροντα τους, μήπως «πουλήσουν» κι αυτοί… Και για να κλείσω το συγκεκριμένο ζήτημα θα πρέπει να πω, ότι πρώτη φορά βλέπω κάποιον να χαρακτηρίζεται «εκβιαστής» για συναλλαγή που γίνεται με εντολές καταχώρησης και τιμολόγια!!! Δηλαδή με πειστήρια του «εγκλήματος» εκατέρωθεν… Και για τον «εκβιαστή» και για τον «εκβιαζόμενο»!!!
Διατηρώ την ελπίδα, πως κάποια στιγμή, σύσσωμα τα ΜΜΕ – τουλάχιστον αυτά – θα αποκαταστήσουν την μνήμη του Τάκη Μαυρίκου… Για την Δικαιοσύνη είμαι απολύτως σίγουρος… Άλλωστε δεν μου μένει κάτι να ελπίζω, πέρα από την Δικαιοσύνη…
Και κάτι άλλο σε σχέση με την απήχηση της ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ… Αφού ένας εκδότης των «1000 φύλλων» είναι τόσο επικίνδυνος για το παρακράτος, ώστε να τον δολοφονήσουν με τέτοιο επαγγελματικό τρόπο, ή το παρακράτος είναι σε απόγνωση ή το έχουμε σε μεγαλύτερη «εκτίμηση» από το πραγματικό του μέγεθος. Ή η ΑΚΡΟΠΟΛΗ δεν πουλάει ΜΟΝΟ 1000 φύλλα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια
Δεν βρέθηκαν σχόλια γι'αυτό το άρθρο.
Γίνε ο πρώτος που θα σχολιάσει το άρθρο χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα