Σαν σήμερα 9/2, Όταν έκλαψε το Ρέθυμνο: Ο θάνατος του λυράρη – θρύλου Αντρέα Ροδινού βυθίζει στο πένθος την Κρήτη

Ο θάνατος ενός λυράρη – θρύλου, του Αντρέα Ροδινού μαυροντύνει ολόκληρο το Ρέθυμνο!
Και σ' ετούτη τη ρωγμή των ειδήσεων του site δεν χωρούν μονάχα οι φονιάδες των λαών, οι στρατοκόποι, οι πολιτικοί αριβίστες, οι τυχωδιώκτες, οι μάχες που σκέπασαν νεκρούς κι οι τραγωδίες· υπάρχει τόπος και για του καλλιτέχνες που αγαπήθηκαν, που μάγεψαν, που γοήτευσαν και που τους πήρε ο μύθος από αγκαλιά και τους κοίμησε στα σύννεφα της αθανασίας... Ένας τέτοιος καλλιτέχνης ήτανε ο Αντρέας ο Ροδινός.
Ο πατέρας του Αντρέα ήταν φούρναρης κι είχε γεννηθεί στο χωριό του Ρεθύμνου Ατσιπόπουλο. Η μάνα του καταγόταν από τα Φραντζεσκιανά Μετόχια κι ονομαζόταν στο επώνυμο Μαμαγκάκη, θεία του σπουδαίου συνθέτη Νίκου Μαμαγκάκη.
Ο Αντρέας Ροδινός γεννήθηκε το 1912 και σαν έπιασε τη λύρα στα χέρια του μαγεύτηκε· θα ‘ταν 13 χρονών.
Ο Ροδινός είχε δασκάλους παλιούς θρυλικούς λυράρηδες του Ρεθύμνου σαν τον Νικήστρατο και τον Γέρο-Πισκόπη. Λέγεται πως ο Ροδινός ήταν έξυπνος μαθητής και επιμελής, όμως η λύρα τον εκέρδισε. Στα 17 του έφκιασε το δικό του συγκρότημα τα Ζύγια με λαουτιέρη Σταύρο Ψυλλάκη, τον Ψύλο από την Επισκοπή Ρεθύμνου, το χωριό των Βαρδινογιάννηδων, του στρατηγού Επαμεινώνδα Πενθερουδάκη (πρώην αρχηγός ΓΕΣ) και του ναυάρχου Στέλιου Πετράκη (τέως αρχηγός ΓΕΝ).
Ο Ροδινός έπαιζε για το κέφι του· ποτέ ή μάλλον σπάνια έπαιρνε χρήματα για τα γλέντια. Λέγεται ότι μια φορά στο μεγάλο πανηγύρι της Παναγιάς στα Μυριοκέφαλα Ρεθύμνου, όπου μαζεύτηκαν 6-7 χιλιάδες δραχμές (ποσό υπερβολικό για τη 10ετία του 1920), τα πρόσφερε στην τοπική εκκλησιά και ήταν τα χρήματα με τα οποία κατασκευάστηκε το εικονοστάσι.

Αν ρωτήσεις «ακόμα και τσι πέτρες τσι προκυμαίας» θα σου πούνε για το παίξιμο του Ροδινού με τον φημισμένο λυράρη Χαρίλαο Πιπεράκη και το γέρο-Καντέρη, το καλοκαίρι του 1930. Εκείνη τη βραδιά δεν την ξέχασαν μέχρι να πεθάνουν όσοι την έζησαν· κι ακόμα και σήμερα, έφηβοι του Ρεθύμνου μπορούν να τη διηγηθούν σαν να ήταν κι εκείνοι ανάμεσα στους θεατές!
Ο Ροδινός εξελίχτηκε σε ένα είδος λαογράφου: σάλευε στα χωριά, γροικούσε και μάζευε παλιούς σκοπούς, μουσικές και τραγούδια. Το όνομά του έγινε θρύλος σε ολόκληρη την Κρήτη. Δεν θα ήταν υπερβολή αν γράφαμε ότι ο Ανδρέας Ροδινός λατρεύτηκε για τις κοντυλιές του, το ταλέντο, για τον χαρακτήρα του και την καλοσύνη του.
Ο Ροδινός ηχογράφησε δύο δίσκους των 78 στροφών και σώθηκαν κάποια τραγούδια του, όπως «Ρεθυμνιώτικος Συρτός» και τα «Ρεθυμνιώτικα Πεντοζάλια». Ο Ροδινός θεωρείται από τους σπουδαιότερους κρητικούς μουσικούς των αρχών του 20ού αιώνα. Και να σκεφτεί κάποιος πως ό,τι πρόλαβε να δείξει ήταν μέχρι τα 22 χρόνια του.
Το 1933 στη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας προσβλήθηκε από πλευρίτιδα, ασθένεια που δεν τη γιάτρεψε ποτέ. Ο αστικός μύθος κάνει λόγο και για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα που του έκαψε τα σωθικά, έρωτα για μία ξανθιά παντρεμένη…
Όλο το Ρέθυμνο στην κηδεία του!
Στα τέλη του 1933, ο Ροδινός διακομίστηκε σε σανατόριο στα Μελίσσια και τον Ιανουάριο του 1934 επέστρεψε βαριά άρρωστος στο Ρέθυμνο. Μια μέρα σαν σήμερα, 9 Φεβρουαρίου του 1934 άφησε τη στερνή ανάσα του μόλις στα 22 του χρόνια. Την ημέρα της κηδείας του όλα τα καταστήματα του Ρεθύμνου ήταν κλειστά και εκατοντάδες κόσμου συνόδευσαν το κιβούρι του στο κοιμητήριο. Λέγεται πως όλο το Ρέθυμνο ακολούθησε την νεκρική πομπή.
Ακόμα και σήμερα, έναν αιώνα μετά σαν μιλήσεις για Αντρέα Ροδινό στο Ρέθυμνο, οι παλιοί κάνουν το σταυρό τους κι οι νέοι χαμογελούν με θαυμασμό για όσα έχουν ακούσει.
Σήμερα, ο απόγονος του θρυλικού λυράρη, ο Βαγγέλης Ροδινός, ιστορεί όσα είχε μάθει σαν παραμύθι από τον παππού του και τον πατέρα του τον Μανώλη· βάνει μια τσικουδιά κλείνει τα μάτια και χαμογελάει κι είναι σαν να γροικά εδά τη λύρα του Αντρέα…