Γιάνης Βαρουφάκης: Success Story - Τέμπη - Πύλος - Γάζα.

Γεια σας, στο σημερινό «Εκτός Βουλής» του ΜέΡΑ25 θα εστιάσουμε αρχικά στο συνεχιζόμενο μεγάλο ψέμα για το πόσο καλά πηγαίνει η ελληνική οικονομία, πριν περάσουμε στο τρίπτυχο της απανθρωπιάς — Τέμπη – Πύλος – Γάζα, ένα τρίπτυχο που αφορά όλες και όλους.
Τις προάλλες επέστρεφα από το Λονδίνο. Περιμένοντας την απογείωση, έπιασα κουβέντα με συνεπιβάτη – έναν καλοπροαίρετο Άγγλο που με ρώτησε τη γνώμη μου για τα δημοσιεύματα που είχε διαβάσει για «εντυπωσιακές» επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας. Επειδή έτυχε να είναι σχετικός, δουλεύει στο Σίτι του Λονδίνου, δεν χρειάστηκε να του πω πολλά για να καταλάβεις ότι δεν κρύβεται ο θησαυρός . Άρκεσαν τρία επίσημα στατιστικά στοιχεία
Πρώτη, η χώρα έχει πάνω από 8% έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών – το οποίο στην καθομιλουμένη σημαίνει το εξής φοβερό: Σημαίνει ότι, χρόνος μπαίνει χρόνος βγαίνει, κράτος και ιδιωτικός τομέας μαζί πρέπει είτε να δανείζονται από ξένους είτε να ξεπουλάνε σε ξένους περιουσίες της. τάξης του οκτώ τοις εκατό (και βάλε) του ετήσιου συνολικού εισοδήματος της χώρας.
Δεύτερον, είμαστε η χώρα με τις χαμηλότερες αποταμιεύσεις στην Ευρώπη ολόκληρη. Και σα να μην έφτανε αυτό, φέτος οι αποταμιεύσεις μειώθηκαν ακόμη περισσότερο, κατά 25%, καθώς οι άνθρωποι μας αναγκάζονται να ξοδεύουν από τα έτοιμα για να ζήσουν.
Τρίτον, την ώρα που έχουμε τουλάχιστον 200 δις μεγαλύτερους χρέους από το 2009, ιδιωτικό και δημόσιο, το πραγματικό ΑΕΠ παραμένει 25% κάτω του επιπέδου του 2009, ενώ το διαθέσιμο, μετά από φόρους, πραγματικό εισόδημα υπολείπεται 44% του επιπέδου του 2009.
Συνοφρυωμένος με τα τόσο θλιβερά αυτά νούμερα, με ρώτησε: «Καλά τότε γιατί οι αγορές δεν έχουν πρόβλημα να αγοράσουν τα ομόλογά σας;» Για δύο λόγους, του απάντησα:
Πρώτον, όσο οι κυβερνήσεις μας υπακούουν ανεύθυνα σε Βρυξέλλες και Φρανκφούρτη, αφήνοντας τα ταμεία και τους ολιγάρχες να λεηλατήσουν τον τόπο, η ΕΚΤ στηρίζει τα ομόλογα του ελληνικού κράτους. Κανονική ομηρία! «Αφήστε τα αρπακτικά να ξεζουμίζουν τους Έλληνες», λένε στους κυβερνώντες, «κι εμείς θα στηρίζουμε το κράτος σας».
Δεύτερον, στο ίδιο μοτίβο, το κράτος βάζει το χέρι στην τσέπη των Ελληνίδων και των Ελλήνων αποσπώντας 10 δις περισσότερα απ' όσα δαπανά κάθε χρόνο, για να τα δίνει στους δανειστές, σε μια οικονομία που για την παιδεία δαπανά τα μισά – μόνο 5 δις! «Από την εποχή της Τουρκοκρατίας,» προσέθεσα, «δεν είχαμε τόσο μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα – η μόνη διαφορά ήταν ότι τότε το ονομάζαμε κεφαλικό φόρο, χαράτσι. Τώρα το λένε… δημοσιονομικό νοικοκύρεμα, success story!»
Δεν χρειάστηκε να του πω πιο πολλά. Κατάλαβε ο άνθρωπος γιατί οι πραγματικοί μισθοί είναι 25% κάτω σε σχέση με το 2009 και γιατί, μετά τα έξοδα για στέγη, το 80% έχουν 32% χαμηλότερο διαθέσιμο εισιτήριο σε σχέση με το 2009.
Κάπου εκεί το αεροπλάνο απογειώθηκε από το Heathrow με προορισμό την Αθήνα. Παρατηρώντας νέους ανθρώπους, γόνους ελληνικούς οικογενειών, που ταξιδεύουν στην business class και είτε ζουν στην Ελλάδα είτε στο Λονδίνο αλλά πηγαινοέρχονται τακτικά, μια δυσάρεστη σκέψη μου ήρθε κατά νου. Τι θα γινόταν αν, χτύπα ξύλο, το αεροπλάνο με το οποίο ταξιδεύαμε συγκρουόταν στον διάδρομο στο Ελευθέριος Βενιζέλος με αεροπλάνο cargo και σκοτωνόμασταν όλοι; Θα μπάζωναν τον χώρο στα γρήγορα; Θα κουκούλωναν την τραγωδία στο άψε σβήσε, ψάχνοντας κάποιον κακομοίρη ελεγκτή εναέριας κυκλοφορίας να του την φορτώσουν; Θα έκαναν ότι δεν πρόσεξαν εργαζόμενοι, επιστήμονες, βουλευτές (όπως ο Κρίτωνας Αρσένης και ο Κλέων Γρηγοριάδης) για μήνες πριν προειδοποιούσαν ότι γινόταν τέτοιο ατύχημα – όπως είχε γίνει στην περίπτωση των Τεμπών;
Δεν νομίζω. Αν τα δικά τους παιδιά καίγονταν ζωντανά, θα κινούσαν γη και τον ουρανό, θα κυνηγούσαν όχι μόνο τους ελεγκτές, όχι μόνο τους διευθυντές του αεροδρομίου αλλά και τον τελευταίο σχεδιαστή του, εργολάβο, υπουργό. Βέβαια, τα δικά τους παιδιά δεν παίρνουν το τραίνο για να πάνε Θεσσαλονίκη ή Αθήνα. Έτσι είναι. Στα μάτια της εξουσίας δεν έχουν όλα τα παιδιά την ίδια αξία.
Κάπου εκεί η σκέψη μου ταξίδεψε στα πελάγη ανοιχτά της Πύλου. Σκέφτηκα τι θα γινόταν αν υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι ο σκάφος του Λιμενικού ήταν υπεύθυνος για τη βύθιση κρουαζιερόπλοιου με 700 ψυχές Αμερικανών και Βορειοευρωπαίων ευκατάστατων τουριστών να καταλήγουν στον πάτο του Ιόνιου Πελάγους. Θα συγκάλυπταν το έγκλημα; Θα άφηναν το Λιμενικό στο απυρόβλητο; Θα έδιναν προαγωγή σε εμπλεκόμενο αξιωματικό; Θα έβαζαν φυλακή κάποιους από τους τραγικούς επιζήσαντες;
Δεν νομίζω. Αν πνιγμένοι ήταν πλούσιοι τουρίστες, μόνο και μόνο υπό την πίεση του «ξένου παράγοντα», αλλά και των εγχώριων παραγόντων – από τον τουριστικό και εφοπλιστικό κλάδο μέχρι την καλή κοινωνία των βορείων προαστίων της Αθήνας – θα κινούσαν και στον ουρανό, θα ξήλωναν ολόκληρη την ηγεσία. του Λιμενικού, θα έκαναν ό,τι μπορούσαν να αποδοθούν δικαιοσύνη στους πνιγμένους. Έτσι είναι. Στα μάτια της εξουσίας δεν έχουν όλοι οι πνιγμένοι την ίδια αξία.
Κατόπιν, όπως συμβαίνει καθημερινά, ο νους μου έφυγε κι από το Ιόνιο και κίνησε πιο νοτιοανατολικά, πέραν της Κρήτης και της Κύπρου έως ότου έφτασε στη Γάζα. Κι όταν κοντοστάθηκε στα ματωμένα χώματά της, μετά από εκείνες τις σκέψεις του υποθετικού αεροπορικού δυστυχήματος και του υποθετικού ναυαγίου ενός κρουαζιερόπλοιου, που ευτυχώς δεν έγιναν ποτέ, αναρωτήθηκε – άλλη μια φορά – πως θα αντιμετώπισε το καθεστώς μας, τόσο εκείνος. των Αθηνών όσο και της Ευρώπης, αν δεκάδες χιλιάδες εβραιόπουλα είχαν κατακρεουργηθεί τους προηγούμενους μήνες χωρίς σταματημό από κάποιον αραβικό στρατό, με εκατοντάδες άλλα να πέφτουν νεκρά, ακρωτηριασμένα καθημερινά – θύματα ενός στρατού που με δικά μας, δυτικά, όπλα και δική μας. χρηματοδότηση, δεν λέει να σταματήσει το θανατικό.
Θα σιώπαιναν για ενάμιση χρόνο διατρανώνοντας το δικαίωμα στην «άμυνα» του αραβικού κράτους που εξαπέλυσε αυτόν τον στρατό; Θα συγκάλυπταν τους δολοφόνους; Θα σύναπταν εμπορικές συμφωνίες μαζί τους; Θα τους παρέδιδαν την αμύνά μας, τα στρατιωτικά μας προγράμματα; Θα τους πληρώσουμε για να εκπαιδεύσουμε τους πιλότους μας, δίνοντάς τους δώρο την αεροπορική βάση της Καλαμάτας; Θα χρηματοδοτούσαν το κράτος-εγκληματία με 2 δις ευρώ από ευρωπαϊκά προγράμματα; Όχι βέβαια! Έτσι είναι. Στα μάτια της εξουσίας δεν έχουν όλα τα παιδιά την ίδια αξία.
Κάπως έτσι, με το μυαλό να περνάει από την μία υποθετική τραγωδία στην άλλη, να αντιδιαστέλλεται με τις πραγματικές τραγωδίες, με τα εγκλήματα που πραγματικά γίνονται και γίνονται, μια λεπτή κόκκινη κλωστή αρχίζει να τα συνδέει. Τι κοινό έχουν η Πύλος, τα Τέμπη κι η Γάζα; Γιατί και στις τρεις περιπτώσεις βλέπουμε τέτοια σπουδή για συγκάλυψη, συνενοχή, συσκότιση; Μα επειδή τα θύματα είναι παιδιά ενός ταξιδιού και γεωπολιτικά κατώτερου θεού.
Κάπου εδώ αναδεικνύεται και μια άλλη αλήθεια: ο βαθύτερος λόγος που η Αριστερά έχει απαξιωθεί τόσο πολύ που, αντί να βγαίνει ενισχυμένη από την οργή του κόσμου, βολοδέρνει όπως βολοδέρνει. Χαίρομαι που ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά επιτέλους βγήκαν και ζήτησαν τη διακοπή κάθε στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ. Ξεχνούν όμως ότι, με μπροστάρη την Αλέξη Τσίπρα, εκείνες και εκείνοι είχαν υπογράψει τις συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας, αγκαλιά με τον γενοκτόνο Μπίμπι Νετανιάχου και τους υπουργούς του; Δεν καταλαβαίνουν ότι εκείνες οι συμφωνίες που υπογράφουν την ώρα που το Ισραήλ σκότωνε, φυλάκιζε, εκτόπιζε και βασάνιζε καθημερινά Παλαιστίνιους απαξίωσαν τους ίδιους και την Αριστερά που ευαγγελίζονταν; Ότι κάτι αντίστοιχο έγινε όταν υπέγραφαν με Μέρκελ και Ερντογάν την αφαίρεση του δικαιώματος στο άσυλο των προσφύγων; Ότι το ίδιο συνέβη όταν παρέδιδαν τους συρμούς του δημόσιου τραίνου μας σε μια πτωχευμένη Ιταλική εταιρεία;
Αυτή για σήμερα.
Προχωράμε. Εκτός Βουλής – με βούληση, ελπίδα και υπομονή!

ΔΕΙΤΕ ΤΟ VIDEO :   https://www.facebook.com/share/v/1AcuUc4XRQ/