Αύρα Γρηγορίου: Aυτοπυρπολήθηκε στο Ζάππειο φωνάζοντας ότι δεν είχε ούτε να φάει.

Η Αύρα Γρηγορίου ήταν δημοσιογράφος με αξιοπρεπή σταδιοδρομία σε μέσα όπως η ΕΡΤ, η Ελευθεροτυπία, το Έθνος. Aυτοπυρπολήθηκε στο Ζάππειο φωνάζοντας ότι δεν είχε ούτε να φάει. Λίγες ώρες μετά, πέθανε στο νοσοκομείο. Δεν πρόκειται για ατομική τραγωδία αλλά για συλλογική ενοχή.
Εργάστηκε, σπούδασε, προσέφερε. Δεν βρέθηκε στο περιθώριο από επιλογή. Βρέθηκε εκεί επειδή ένα ολόκληρο σύστημα απέτυχε να την προστατεύσει. Όχι ένα σύστημα πρόνοιας. Ένα σύστημα πολιτικό, θεσμικό, πολιτισμικό. Και κυρίως, ένα κοινωνικό σύστημα συνενοχής και σιωπής.
Δεν πέθανε σε κάποια επαρχιακή ερημιά. Πέθανε μπροστά στην Αίγλη Ζαππείου. Δίπλα από τη Βουλή. Στην καρδιά της εξουσίας. Όχι για να πεθάνει ανώνυμα, αλλά για να μαρτυρήσει ότι η βία δεν είναι πια κρυφή. Είναι θεσμικά αποδεκτή, οργανωμένη, καθημερινή. Και οι άνθρωποι καίγονται. Η ΕΣΗΕΑ περιορίστηκε σε συλλυπητήρια.
Οι δημοσιογράφοι σιωπούν. Οι πολιτικοί αποφεύγουν κάθε αναφορά. Κανένα δελτίο δεν θα αφιερώσει χρόνο για να εμβαθύνει στα αίτια. Κανείς δεν αναρωτιέται πώς μια επαγγελματίας έφτασε στο σημείο να μετατρέψει το σώμα της σε καταγγελία. Στην Ελλάδα του 2025, μπορείς να έχεις εργαστεί 30 χρόνια και να πεθάνεις με εγκαύματα γιατί δεν έχεις ούτε να φας. Μπορείς να φωνάζεις σε δημόσιο χώρο και να σε καταγράφουν χωρίς να συγκλονίζεται τίποτα. Γιατί η φτώχεια έχει γίνει συνηθισμένη και η απόγνωση αόρατη. Δεν έχουμε πια να κάνουμε με κοινωνική κρίση. Έχουμε να κάνουμε με αποδοχή. Όχι ακούσια. Συνειδητή, παθητική, χλιαρή αποδοχή της εξαθλίωσης ως αναπόφευκτης. Η Αύρα έβαλε φωτιά στο σώμα της για να καεί αυτή η συνήθεια και είμαστε τόσο αποκτηνωμένοι που δεν νιώθουμε ούτε την κάψα. Όσο οι θεσμοί σιωπούν, όσο η κοινωνία καμπουριάζει μπροστά στη βαρβαρότητα, όσο οι φωνές διαμαρτυρίας βαφτίζονται γραφικές, τόσο πλησιάζουμε τη συνθήκη όπου ο θάνατος από φτώχεια δεν θα είναι είδηση. Θα είναι τιμή. Το λιγότερο επώδυνο μέσο μιας αποχώρησης. Πώς ανεχόμαστε μια χώρα στην οποία το να καείς επειδή πεινάς δεν αποτελεί σκάνδαλο πρώτης γραμμής; Πώς διατηρούμε την ψευδαίσθηση κανονικότητας όταν άνθρωποι με ονοματεπώνυμο, ιστορία και αξιοπρέπεια εξαφανίζονται και αντιμετωπίζονται σαν στατιστικά λάθη; Πόσοι ακόμα πρέπει να χαθούν για να παραδεχτούμε ότι το πρόβλημα δεν είναι οι εξαιρέσεις αλλά το σύστημα που τις παράγει; Πόσες κραυγές πρέπει να ακουστούν πριν ακούσουμε πραγματικά; Μέχρι πότε θα αποδεχόμαστε τη φτώχεια ως φυσικό θάνατο; Αυρα Γρηγοριου δεν εφυγε την εδιωξαν
Goth Sloth Radio twitter