Spiegel: Στα πρόθυρα της φτώχειας οι νέοι στην Ελλάδα

Στα υψηλότατα ποσοστά ανεργίας στην Ελλάδα αναφέρεται σύντομο άρθρο στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού Der Spiegel υπό τον τίτλο: «Σχεδόν τα δυο τρίτα των Ελλήνων χωρίς θέση πλήρους απασχόλησης» και υπότιτλο «Μπορεί να μειώνεται το ποσοστό ανεργίας στην Ελλάδα, ωστόσο οι νέες θέσεις εργασίας είναι συχνά προβληματικές. Το ποσοστό της ευέλικτης εργασίας αυξήθηκε στο 62%. Κυρίως οι νέοι άνθρωποι ζουν στα πρόθυρα της φτώχειας».
Όπως αναφέρει το γερμανικό περιοδικό επικαλούμενο πρόσφατα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας, «από τα δυο περίπου εκατομμύρια των εργαζομένων, τα 1,1 εκατομμύρια απασχολούνται χωρίς συμβόλαια πλήρους απασχόλησης. Εργάζονται σε ευέλικτες θέσεις εργασίας, ήτοι με μερική ή εκ περιτροπής απασχόληση. Τα πρόσφατα στοιχεία επισκιάζουν τα στοιχεία για το ελληνικό ποσοστό ανεργίας που υποχώρησε ελαφρώς τους τελευταίους μήνες. Οι λόγοι για το υψηλό ποσοστό μερικής απασχόλησης είναι, εκτός από τις επιταγές των πιστωτών για τις μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, και η αβέβαιη οικονομική και δημοσιονομική κατάσταση […]. Κυρίως νέοι άνθρωποι εργάζονται για λιγότερο από 400 ευρώ το μήνα. Γι' αυτό πολλοί από αυτούς ζουν στα πρόθυρα της
φτώχειας και εξαρτώνται από τη στήριξη της οικογένειάς τους».
Οι... Working Poor της Ελλάδας
Αντίστοιχο προ ημερών ρεπορτάζ του Spiegel αναφέρθηκε συγκριμένα στην πληθυσμιακή ομάδα εκείνων των Ελλήνων, οι οποίοι ενώ έχουν εργασία είναι φτωχοί.
Πρόκειται για τους «working poor», νέοι σπουδασμένοι και με προσόντα, αλλά με αποδοχές που μόλις φτάνουν για να καλύψουν το φαγητό τους. Οι άνθρωποι στους οποίους αναφέρεται το δημοσίευμα έχουν ονοματεπώνυμο. Είναι η Στέλλα Αντωνίου, 24 ετών, μπαργούμαν με σπουδές στις γλώσσες και στη λογοτεχνία, ο Γιώργος Γεωργιάδης, 27 ετών, καθηγητής Αγγλικών, με 25 ώρες εργασίας την εβδομάδα, αλλά με αποδοχές 15 ωρών και ο Μάρκος Καρύδης, 30 χρονών, εργαζόμενος σε φαστφουντάδικο, με σπουδές στην Φυσική Αγωγή».
Και σημειώνει ο δημοσιογράφος: «Το 1/3 των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα κερδίζει τόσο λίγα που μόλις τους φτάνει για να ζήσει. Είναι πάνω από μισό εκατομμύριο. Για τη δουλειά του παίρνουν κάτω από 376 ευρώ το μήνα ή 60% λιγότερο από το μεσαίο μισθό… Ο κίνδυνος ακόμη και με σταθερή εργασία να συγκαταλεχθεί κανείς στους φτωχούς στην Ελλάδα είναι τόσο μεγάλος, όσο πουθενά αλλού στην ΕΕ». Το άρθρο κάνει και σύγκριση ανάμεσα στο Βερολίνο και την Αθήνα σε ότι αφορά το κόστος ζωής. «Για παράδειγμα, στο Βερολίνο οι τιμές για προϊόντα καθημερινής κατανάλωσης είναι μόλις 14,5% υψηλότερα από ότι στην Αθήνα, παρά το ότι στη γερμανική πρωτεύουσα η αγοραστική δύναμη είναι 117% μεγαλύτερη».
Οι λόγοι
Σε ότι αφορά τους λόγους αυτής της εξέλιξης ο αρθρογράφος αναφέρει τη χαλάρωση της εργατικής νομοθεσίας που επέβαλαν οι δανειστές της Ελλάδας, απότοκο της δημοσιονομικής κρίσης. «Η χαλάρωση επέφερε ακριβώς το αντίθετο από το σκοπούμενο» επισημαίνει. «Ο νομοθέτης μείωσε το κατώτατο όριο μισθού στα 586 ευρώ και παράλληλα επέτρεψε στους εργοδότες να πηγαίνουν και χαμηλότερα, όταν αυτός που ψάχνει εργασία είναι κάτω των 25. Πίσω από αυτό κρύβονταν η ελπίδα ότι έτσι θα καταπολεμούνταν η νεανική ανεργία που το 2016 άγγιξε το 47%. Παράλληλα προέκυψε μια γενιά εργαζομένων που έκαναν σχεδόν τα πάντα γνωρίζονταν ότι εάν δεν το έκαναν αυτοί, θα το έκαναν άλλοι». Και ο αρθρογράφος καταλήγει: «Παρόλα αυτά η μεγάλη κραυγή των εργαζομένων φτωχών δεν ακούστηκε, επειδή ειδάλλως οι ευκαιρίες για μια έστω κακοπληρωμένη δουλειά θα μειώνονταν. Και μια κακοπληρωμένη δουλειά είναι πάντα καλύτερη από την ανεργία».   Πηγή: Deutsche Welle