Φοιτητικές εκλογές 2018: Συμμετοχή σημαίνει αντίσταση στο καθεστώς

 Η 16η Μαΐου 2018 ορίστηκε ως η ημέρα διεξαγωγής των φοιτητικών εκλογών, μετά από συμφωνία των παρατάξεων.
Για μια ακόμη χρονιά οι φοιτητές θα κληθούν να επιλέξουν την καλύτερη πρόταση για τα πανεπιστήμιά τους.
Ωστόσο τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μία μεγάλη αύξηση του αριθμού των φοιτητών που αποφασίζουν να μην συμμετάσχουν στις εκλογικές διαδικασίες, θεωρώντας πως καμία από τις παρατάξεις δεν μπορεί να δώσει λύσεις στα προβλήματα τους.
Κρίνεται λοιπόν ορθό, να γίνει μία προσεκτική ανάλυση του θέματος, ώστε να αναδειχθούν οι βαθύτερες ρίζες του προβλήματος. Αρχικά, μία από τις αιτίες του φαινομένου είναι οι υφιστάμενες προκαταλήψεις σχετικά με το χώρο του φοιτητικού συνδικαλισμού.
Ένας σημαντικός αριθμός νέων θεωρεί ότι οι φοιτητικές παρατάξεις έχουν ως στόχο την κομματικοποίηση των φοιτητών και ότι οι ακαδημαϊκοί πολίτες δεν είναι σωστό να συμμετάσχουν σε μία τέτοια διαδικασία. Σχετικά με την κομματικοποίηση για την οποία έγινε λόγος, θεωρείται
αναγκαίο να τονιστεί ότι στις σχολές υπάρχουν φοιτητικές παρατάξεις με σκοπό να επιλύουν τα προβλήματα των φοιτητών.
Οι φοιτητικές παρατάξεις δεν ταυτίζονται με τις κομματικές νεολαίες. Είναι όμως, απαραίτητη η ύπαρξη των φοιτητικών παρατάξεων; Πρώτον , οι φοιτητικοί σύλλογοι δεν είναι δεκαπενταμελή συμβούλια με σκοπό την προετοιμασία μιας εκδρομής. Είναι ένα συνδικαλιστικό όργανο με σκοπό την εξυπηρέτηση των φοιτητών. Στους φοιτητικούς συλλόγους πρέπει να εκφραστούν και οι ιδεολογικές διαφορές. Στη συνέχεια, θεωρείται σωστό να ξεκαθαριστεί πως φοιτητικές παρατάξεις υπάρχουν σε όλες τις χώρες του δυτικού κόσμου. Είναι μεγάλο ψέμα πως το συγκεκριμένο φαινόμενο παρατηρείται μόνο στην Ελλάδα.
Οι φοιτητικές παρατάξεις συμβάλλουν στην πολιτικοποίηση των νέων, αφού είναι ένα μέσο που φέρνει σε μια πρώτη επαφή τους νεαρούς πολίτες με τις διάφορες ιδεολογίες. Συμπερασματικά, οι φοιτητικές παρατάξεις είναι σωστό να αξιολογούνται με βάση το έργο τους . Η νιχιλιστική συμπεριφορά απέναντι στο χώρο του φοιτητικού συνδικαλισμού είναι λανθασμένη και δεν λειτουργεί ως αρωγός στην επίλυση των προβλημάτων της ακαδημαϊκής κοινότητας. Δυστυχώς οι παρατάξεις μπήκαν άδικα στο στόχαστρο , πληρώνοντας προκαταλήψεις και λάθη των κομμάτων στα οποία πρόσκεινται ιδεολογικά.
Επιπροσθέτως είναι αδήριτη ανάγκη να επισημανθεί πως αν κάποιος μελετήσει τα καταστατικά των παρατάξεων θα διαπιστώσει ότι όλες (πλην της ΠΚΣ) διαθέτουν ανεξαρτησία από κόμματα. Επομένως σε καμία περίπτωση λύση δεν είναι η αποχή, διότι απέχοντας οι φοιτητές θα αφήσουν κάποιους άλλους να αποφασίσουν για αυτούς. Θα αφήσουν κάποιες μειοψηφίες να παίζουν τις σπουδές τους στα ζάρια. Αν δεν αρέσει στους φοιτητές η όλη κατάσταση ας αγωνιστούν για να την ανατρέψουν.
Διότι αν παραμείνουν άπραγοι δε θα καταφέρουν τίποτα. Ίσα ίσα που θα θεωρηθούν και ως συνυπεύθυνοι, καθώς ανέχονται τα προβλήματα και δεν προσπαθούν να τα επιλύσουν. Η ανοχή όμως είναι και συνενοχή! Ωστόσο ποια από τις παρατάξεις θα επιλέξουν; Στις 16 Μαΐου οι φοιτητές ερχόμενοι στην κάλπη οφείλουν να επιλέξουν την πρόοδο. Ήρθε η ώρα να δώσουν ένα τέλος σε όσους θέτουν εμπόδια στη δημιουργία ενός καλύτερου Πανεπιστημίου ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Ήρθε η ώρα να δώσουν ένα τέλος σε όσους χτίζουν πολιτικές καριέρες στην πλάτη των φοιτητών κάνοντας καταλήψεις για χάρη των αριστερών ιδεοληψιών τους .
Ήρθε η ώρα να επιλέξουν την παράταξη που τόσα χρόνια αγωνίζεται για ενα Πανεπιστήμιο απαλλαγμένο από το άσυλο ανομίας και παραβατικότητας. Στις εκλογές της 16ης Μαΐου οι φοιτητές οφείλουν να στηρίξουν την ΔΑΠ-ΝΔΦΚ , η οποία μετά την εθνική συνδιάσκεψη έχει μια ολοκληρωμένη πρόταση για τη δημιουργία ενός σύγχρονου Πανεπιστημίου.
Source:meaculpa