Σαν σήμερα 28/2, Το Πολυτιμότερο Πετράδι του Στέμματος χάνεται από τη Μεγάλη Βρετανία, που σιγά σιγά… φτωχαίνει

Ήταν μια μέρα σαν σήμερα, 28 Φεβρουαρίου του 1948, όταν το Πολυτιμότερο πετράδι του Στέμματος: η Ινδία δηλαδή, και επίσημα πια βλέπει τους τελευταίους Βρετανούς να αποχωρούν από τα εδάφη της.
Οι στρατιώτες της ελαφράς ταξιαρχίας πεζικού του Σόμερσετ ήταν οι τελευταίοι που επιβιβάστηκαν στο πλοίο που θα τους γύριζε πίσω στο Μεγάλο Νησί. Μετά την ανεξαρτησία της Ινδίας και του Πακιστάν, τον Αύγουστο του 1947, τα βρετανικά στρατεύματα αποσύρονταν σταδιακά από την ήπειρο.
Οι τελευταίοι βρετανοί στρατιώτες παρέλασαν μπροστά από τη μεγάλη Πύλη της Ινδίας στη Βομβάη- σήμερα Μουμπάι- και μπάρκαραν για το μακρινό ταξίδι της επιστροφής. Καθώς αποχαιρετούσαν το πιο πολύτιμο αυτοκρατορικό απόκτημα της Βρετανίας, το οποίο κατείχε από το 1858, τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Πολλοί ένιωθαν εξοργισμένοι αφού λίγα χρόνια πριν ήταν οι νικητές στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τώρα έφευγαν σαν κυνηγημένοι. Άλλοι πάλι ένιωθαν ενοχή που το τέλος της βρετανικής κυριαρχίας στην περιοχή είχε συνοδευτεί με τεράστια αιματοχυσία.  

Η Ινδία ήταν η κορωνίδα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Πριν από την άφιξη των Βρετανών, η χώρα ήταν γεμάτη οικονομικά ακμάζουσες, σύνθετες κοινωνίες. Σε αντίθεση με τη Βόρεια Αμερική, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία ή περιοχές της Αφρικής, από την περίοδο που πάτησαν την αποικιοκρατική τους μπότα οι Βρετανοί στην Ινδία, ουδέποτε εξαλείφθηκαν οι τοπικές παραδόσεις, η θρησκεία και ποτέ δεν άλλαξε ο δημογραφικός χάρτης της χώρας.
Η κυριαρχία των βρετανών πολιτικών σε μια τόσο μεγάλη περιοχή είχε αμφισβητηθεί από καιρό. Μέχρι τα τελευταία χρόνια του 19ου αιώνα, οι Ινδοί είχαν αγανακτήσει από την ύπαρξη απαγόρευσης που τους εμπόδιζε να καταλάβουν υψηλές κυβερνητικές θέσεις στην ίδια τους τη χώρα. Οι καπνοί του Α' Παγκοσμίου Πολέμου είχαν φέρει μια οσμή ανεξαρτησίας στην Ινδία, που είχε δώσει χρήματα και χιλιάδες ψυχές για τη νίκη των Βρετανών. Όμως, οι κατακτητές, όταν σώπασαν τα όπλα, ξέχασαν τις υποσχέσεις τους περί αυτονομίας. '
Έναν χρόνο μετά το τέλος του Μεγάλου Πολέμου, το αιματοκύλισμα ειρηνικών διαδηλώσεων στο Αμριτσάρ, είχε προκαλέσει οργή. Και τα χρόνια πέρασαν και ένας ακόμα πιο μεγάλος πόλεμος βρήκε την Ινδία αρωγό των Βρετανών σε χρήμα και αίμα. Και όταν κατάλαβε πια ο κόσμος ότι δεν υπάρχει χώρος στη Γη για αυτοκρατορίες, η κυριαρχία των Βρετανών στην Ινδία άρχισε να καταρρέει.

Ανεξαρτησία με αιματοκύλισμα
Τον Ιανουάριο του 1946, ξέσπασαν ανταρσίες στις ένοπλες δυνάμεις των Βρετανών, αρχίζοντας από αυτή των στρατιωτικών της RAF που ήταν απογοητευμένοι από τον αργό επαναπατρισμό τους στη πατρίδα. Οι ταραχές ολοκληρώθηκαν με την ανταρσία του Βασιλικού Ινδικού Ναυτικού στη Βομβάη τον Φεβρουάριο του 1946, ακολουθούμενη από άλλες στην Καλκούτα, το Μάντρας και το Καράτσι. Αν και οι ανταρσίες κατεστάλησαν γρήγορα, είχαν ως αποτέλεσμα να ωθήσουν τη νέα κυβέρνηση των Εργατικών στη Βρετανία σε δράση. Το χειρότερο όμως ήταν άλλο: ταραχές Ινδουιστών και Μουσουλμάνων ξέσπασαν στην Καλκούτα και γρήγορα εξαπλώθηκαν σε ολόκληρη την επικράτεια.
Το Εργατικό Κόμμα, υπό τον Κλέμεντ Άτλι, όταν έγινε κυβέρνηση στη Μεγάλη Βρετανία, το 1945, άνοιξε… παράθυρο ανεξαρτησίας για τους Ινδούς, όμως η κακοδιαχείριση αυτής της διαδικασίας έφερε εθνοκάθαρσης, φόνους, βιασμούς και χάος. Καθώς πλησίαζε η ημέρα της ανεξαρτησίας, η βία μεταξύ Ινδουιστών και Μουσουλμάνων στις επαρχίες του Παντζάμπ και της Βεγγάλης συνεχιζόταν με αμείωτη ένταση. Συνολικά, κάπου μεταξύ 250.000 και 500.000 ανθρώπων έχασαν τη ζωή τους από το κύμα βίας. Και ο- εκπολιτιστικός- βρετανικός στρατός αποχωρούσε χωρίς να έχει κάνει το παραμικρό για να εμποδίσει το κακό.