Σαν σήμερα 25/1, Όταν το Λιοντάρι της Ηπείρου κείτονταν ακέφαλο και άψυχο στο χώμα – Ο Αλή Πασάς ακόμα ανταριάζει τα Γιάννενα...

Τον έλεγαν Λιοντάρι της Ηπείρου και ήταν η ζωή και η συμπεριφορά του πράγματι σαν του λιονταριού στη ζούγκλα· ήταν ένας άνθρωπος που η δίψα του για αίμα ξεπερνούσε τη βουλιμία και του πιο σαρκοβόρου θηρίου.
Το όνομά του; Αλή Πασάς Τεπελενλής! Ο θηριώδης Αλή Πασάς των Ιωαννίνων, μια μέρα σαν σήμερα, 25 Ιανουαρίου του 1822 ήταν πια ένα ακέφαλο κορμί δίχως ανάσα… Το κεφάλι του πανούργου Αλή θα τοποθετούνταν σε πιθάρι παστωμένο με αλάτι και θα ταξίδευε στην Πόλη και ό,τι απόμεινε από το σώμα του θα ενταφιαζόταν στην πόλη που αγαπούσε να τον μισεί… Μια μέρα πριν, στις 24 του Γενάρη, ο Αλή Πασάς είχε πέσει νεκρός από σφαίρες Τούρκων.
Ο Αλής γεννήθηκε στο Τεπελένι της σημερινής Αλβανίας περίπου το 1744. Η μητέρα του, η διαβόητη Χάμκω, ήταν Ελληνίδα με καταγωγή από την Κόνιτσα. Ο Αλής άρχισε τη… σταδιοδρομία του ως ληστής· συνελήφθη από τον πασά του Βερατίου, Κουρτ Αχμέτ, αλλά αφέθηκε ελεύθερος αφού υποσχέθηκε να σταματήσει τις επιδρομές κάτι που όμως δεν έκανε.
Το 1788, ο Αλής εκμεταλλευόμενος την απουσία του πασά των Ιωαννίνων, Αλή Ζοτ, λόγω εκστρατείας στον Δούναβη άρπαξε το πασαλίκι των Ιωαννίνων, πράξη την οποία τελικά ενέκρινε και η Υψηλή Πύλη, δίνοντας του μάλιστα δικαιοδοσία πέρα από την Αλβανία και την Ήπειρο και στη Στερεά Ελλάδα.

Ο Σουλτάνος τρομάζει στη θέα του κεφαλιού του Αλή Πασά. 

Πίνακας ζωγραφικής του Αgim Sulaj στο Μουσείο Αλή Πασά 

των Ιωαννίνων στη λίμνη Παμβώτιδα.

«Τα Γιάννενα, η Ήπειρος, χρωστούν σ’ αυτόν την ακμή και την ευτυχία τους» γράφει ο δημοσιογράφος, συγγραφέας, δραματουργός Σπύρος Μελάς στο βιογραφικό του έργο: «Το Λιοντάρι της Ηπείρου».
Ήταν η ιστορία της Ηπείρου
Ως Πασάς των Ιωαννίνων, ο Αλής συμμετείχε στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1787, που όμως εγκατέλειψε γιατί υποχρεώθηκε να εκστρατεύσει κατά των επαναστατημένων Σουλιωτών. Το 1796 «πάτησε» την Άρτα και το 1798 μπήκε καβαλάρης στη Χειμάρρα, κατέλαβε την Πρέβεζα από τους Γάλλους, μετά την αιματηρή Mάχη της Νικόπολης. Μετά την Πρέβεζα κατέλαβε τη Βόνιτσα και το 1803 υπόταξε το Σούλι και εξόρισε τους κατοίκους του. Γι’ αυτό το τελευταίο του κατόρθωμα, ο Αλής διορίστηκε από τον Σουλτάνο διοικητής της Ρούμελης, ενώ στον γιο του, Βελή, δόθηκε η διοίκηση της Θεσσαλίας και της Πελοποννήσου και η δικαιοδοσία του έφτανε μέχρι τη Θράκη.
Όμως όλα έχουν ένα τέλος. Το 1820 έπειτα από την αποκάλυψη πως δυο έμπιστοι του Αλή προσπάθησαν να δολοφονήσουν τον πασά Ισμαήλ Πασόμπεη, ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β΄ διέταξε να αποχωρήσει ο Αλής από το πασαλίκι των Ιωαννίνων και να περιοριστεί στο Τεπελένι. Οι ραδιουργίες του Αλή Πασά, για να παραμείνει στη θέση του, δεν λειτούργησαν. Το 1820 η Υψηλή Πύλη κήρυξε ένοχο εσχάτης προδοσίας τον Αλή και τον κάλεσε να παρουσιαστεί στην Κωνσταντινούπολη για να απολογηθεί. Ο Αλής αρνήθηκε και οι «δικοί» του τον κυνήγησαν.
Τον Ιανουάριο του 1822 ο Αλής δέχτηκε να παραδοθεί με τον όρο να του δινόταν αμνηστία και κατέφυγε στο μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα που βρίσκεται στο νησί της λίμνης των Ιωαννίνων. Εκεί, μια στις 24 το βράδυ, πάνω που η μέρα γύριζε στις 25 του μήνα, ο Αλής έπεφτε νεκρός. Ο τάφος του Αλή υπάρχει ακόμα στα Γιάννενα, μέσα στο Κάστρο και η τρομακτική φήμη του πλανιέται ακόμα πάνω από την πολιτεία της Ηπείρου και ανταριάζει τα σκοτεινά νερά λίμνης…