Ήταν δούλοι. Και για να καταθέσουν στο δικαστήριο, έπρεπε πρώτα να βασανιστούν

Στην αρχαία Ρώμη, ο δούλος δεν είχε όνομα. Δεν είχε οικογένεια, δεν είχε περιουσία, δεν είχε νομική υπόσταση.
Ήταν πράγμα.
Και επειδή ήταν πράγμα, δεν μπορούσε να καταθέσει στο δικαστήριο. Εκτός κι αν βασανιζόταν πρώτα. Γιατί μόνο τότε, έλεγαν οι Ρωμαίοι, θα έλεγε την αλήθεια. Ο δούλος ήξερε τα πάντα για τον αφέντη του. Ήταν υπηρέτης, γιατρός, λογιστής, παιδαγωγός. Ήταν παρών στα μυστικά, στις συζητήσεις, στις απιστίες. Αλλά δεν μπορούσε να μιλήσει. Όχι γιατί του το απαγόρευαν μόνο. Αλλά γιατί αν μιλούσε χωρίς να έχει υποβληθεί σε βασανιστήρια, η μαρτυρία του θεωρούταν αναξιόπιστη.
Όταν τελικά τον άκουγαν, ήταν δεμένος, γυμνός, ματωμένος. Δεν κατέθετε. Ούρλιαζε. Και από τα ουρλιαχτά του, ο δικαστής θα έπρεπε να βγάλει άκρη. Η Ρώμη ήταν πολιτισμένη. Αλλά ο δούλος δεν ήταν άνθρωπος. Ήταν «res», ήταν αντικείμενο, όπως ένα χωράφι, μια αγελάδα ή ένα κοστούμι.Μόνο αν η υπόθεση ήταν προδοσία κατά του κράτους, επιτρεπόταν να καταθέσει χωρίς βασανιστήρια. Γιατί τότε, δεν υπερίσχυε η κυριότητα του κυρίου, αλλά το συμφέρον της πολιτείας. Ακόμα κι έτσι όμως, οι μαρτυρίες των δούλων ήταν τόσο φρικιαστικά βασανισμένες, που συχνά κατέληγαν ψευδείς. Και το ήξεραν. Και το δέχονταν.
Η πιο σκληρή «δικαιοσύνη» στον κόσμο είχε ένα κενό. Ένα τεράστιο, βουβό κενό: εκατομμύρια άνθρωποι που ζούσαν, εργάζονταν, αγαπούσαν, γεννούσαν και πέθαιναν χωρίς να ακουστεί ποτέ η φωνή τους. sportime