Τέκνα κατά ευεργετών τους

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Τούτες τις κατ' επίφασιν Άγιες Μέρες, τί κοινό μπορεί να έχει μια εμφάνιση του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη στη ΝΕΤ, όπου δήλωσε τη Δευτέρα το βράδυ στην δημόσια υπάλληλο κ. Στάη ότι διαφωνεί με το περιεχόμενο και το χρόνο δημοσίευσης του τελευταίου άρθρου του κ. Σημίτη, με το συχνό άδειασμα του κ. Σαμαρά -δια των λογογράφων του- στον Κώστα Καραμανλή (και πιο συγκεκριμένα στις ημέρες διακυβέρνησής του); Tiσυνδέει την τελευταία εξομολόγηση του κ. Αλογοσκούφη -"ο Καραμανλής μου έλεγε aσ’ τα για αργότερα"- με τις διαρροές του Γιάννου Παπαντωνίου, του κ. Χριστοδουλάκη και του κ. Φλωρίδη προς δημοσιογράφους για τη δημόσια τοποθέτηση του κ. Σημίτη υπέρ της αναδιάρθρωσης του χρέους;

Εύκολη απάντηση αν λάβει κανείς υπ’ όψιν δύο παραμέτρους: 1) ότι η πολιτική είναι μοναχικό παιχνίδι και 2) στην πολιτική, οι μετέχοντες δεν φημίζονται για τον χαρακτήρα και κυρίως για την ευγνωμοσύνη που δείχνουν στους ευεργέτες τους. Ο κ. Χρυσοχοΐδης και οι λοιποί πρώην μεγαλοϋπουργοί του πάλαι ποτέ εικονικού εκσυγχρονισμού, πιθανώς δεν θα ήταν αυτοί που  όλοι ξέρουμε (καλοζωισμένοι πολιτικοί) αν δεν φρόντιζε για την εξέλιξή τους ο Κ. Σημίτης. Ο κ. Σαμαράς θα βολόδερνε ακόμα στην πολιτική έρημο που είχε εξοριστεί με βούληση λαού και ο κ. Αλογοσκούφης πιθανότητα θα συνέχιζε την πανεπιστημιακή του καριέρα, αν δεν υπήρχε ο Κώστας Καραμανλής για να τους ανασύρει, χρίζοντάς τους υπουργούς. Το κοινό όσων συνδέει την περίπτωση του Κώστα Καραμανλή με εκείνην του Κώστα Σημίτη είναι η χρέωση των πεπραγμένων ή των όσων δεν επράχθησαν με αποτέλεσμα να φθάσει η χώρα στη δεινή οικονομική σχέση. Έτσι, οι ευεργετημένοι αυτών δεν επιθυμούν πια, την όποια διασύνδεση μαζί τους - και με χαρακτηριστική ευκολία δεν διστάζουν δημοσίως και ξεκάθαρα να τους (κατα)κρίνουν για τα τότε έργα τους και την τώρα στάση τους. Η συμπεριφορά των ευεργετημένων θυμίζει αυτή της Βάσω Παπανδρέου έναντι του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ,  πτυχές της οποίας υπενθύμισε γλαφυρά ο Τάσος Παππάς στην κυριακάτικη "Ε" (17/4/11, σελ. 13).
Η "συνεπίθετη αλλά αντίθετη" Βάσω, κατά το εύστοχο λογοπαίγνιο του δημοσιογράφου, είχε γράψει στο χαρτάκι που έδωσε στον Αντρέα Παπανδρέου, στη περιβόητη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής πριν από 16 χρόνια: "Σου ζητώ να μου δώσεις τον λόγο". Λίγους μήνες πριν, η κ. Παπανδρέου συμμετείχε στην "ομάδα των 4" (Σημίτης, Πάγκαλος, Βάσω, Αυγερινός) η οποία αμφισβητούσε την πρωτοκαθεδρία του Ανδρέα. Τη μέρα, λοιπόν, της εν λόγω συνεδρίασης, είχε αποφασισθεί να μη γίνουν τοποθετήσεις στελεχών. Η Βάσω, που καθόταν στις πίσω σειρές, σηκώθηκε, διέσχισε την αίθουσα και άφησε το σημείωμα στο προεδρείο. Ο Α. Παπανδρέου το διάβασε και η μόνη λέξη που είπε ήταν "μάλιστα". Όπως σημειώνει ο κ. Παππάς, οι παράγοντες διέκριναν στο πρόσωπό του ένα πικρό χαμόγελο, που αποκάλυπτε τη θλίψη του όχι για την αυθάδη οικειότητα της συντάκτριας -άλλωστε η Βάσω είχε κατακτήσει το δικαίωμα να του απευθύνεται στον ενικό- αλλά για τη στάση ενός στελέχους που του όφειλε τα πάντα.
Θα στοιχημάτιζα ότι το ίδιο πικρό χαμόγελο σχηματίζεται αυθόρμητα στα χείλη του κ. Σημίτη και του κ. Καραμανλή, βλέποντας σε πρώτο τηλεοπτικό χρόνο ή σε δεύτερο έντυπο, πρώην στενούς συνεργάτες τους, ανθρώπους που μαζί συγκυβέρνησαν να τους αδειάζουν με περισσή ευκολία, για χάριν της πολιτικής διάσωσής του ενόψει των όσων επίκεινται.
Η διαφορά του 1994 και της συνεδρίασης του «Κάραβελ», με τον Απρίλη του 2011 είναι υπαρκτή. Κυρίως στο πορτοφόλι σου. Τα άγρια ένστικτα πια ζουν ανάμεσά σου. Ο προπηλακισμός πολιτικών, το γιαούρτωμα ή το τροπάριο ύβρεων θεωρούνται στις μέρες σου ηρωικό κατόρθωμα από πολλούς και ενδεχόμενα μια απόπειρα δολοφονίας κατά των "κακών" πολιτικών θα θεωρηθεί πράξη ύστατης αποδοκιμασίας των πολιτικών από το σύνολο του ελληνικού λαού.
Γι' αυτό, λοιπόν, ίσως τα ευεργετημένα τέκνα (που συχνά το έπαιξαν και καλοντυμένα τεκνά στα σαλόνια των βορείων προαστίων) ίσως οφείλουν εκτός από χαρακτήρα και σύνεση να επιδείξουν και μια φειδώ για το παρελθόν, καθώς ήταν οι ίδιοι που συνήθως υπέγραφαν...