Ομιλία του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτη Κουβέλη, κατά τη διάρκεια της συζήτησης επί των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης

Mετά τη διελκυστίνδα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που εξάντλησε τις αντοχές της κοινωνίας, διελκυστίνδα που έχω τη βεβαιότητα ότι είχε και έντονες θεσμικές αποκλίσεις, επήλθε μεταξύ του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ η συμφωνία στο πρόσωπο του νέου πρωθυπουργού, του κ. Παπαδήμου. Όλοι οι χειρισμοί που έγιναν καταδεικνύουν την επιτακτική ανάγκη για την αλλαγή του πολιτικού συστήματος, η οποία μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από τη λαϊκή ετυμηγορία. Μόνο ο ίδιος ο ελληνικός λαός μπορεί να αποφασίσει για τη σύνθεση των πολιτικών συσχετισμών, για τους ίδιους τους πολιτικούς συσχετισμούς, αλλά και για το περιεχόμενο της πολιτικής που πρέπει να ασκηθεί.

Αν ο στόχος ήταν η κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, θα είχε ακολουθηθεί άλλη διαδικασία και θα υπήρχαν άλλα πολιτικά ζητούμενα. Αυτό που επιδιώχτηκε ήταν μια συμψηφιστική μεταβατική ρύθμιση στο πλαίσιο ενός τμήματος του πολιτικού συστήματος , ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ, με συγκεκριμένες νεοφιλελεύθερες απόψεις και θέσεις, με το δεδομένο ότι συνεχίζεται η ίδια οικονομική πολιτική.

Ο νέος πρωθυπουργός, που ως πρόσωπο έχει θετική αξιολόγηση, καλείται να αναπτύξει, με την κυβέρνησή του, κυβέρνηση εκ του παρελθόντος και εκ του παρόντος, ελπίζω και όχι εκ του μέλλοντος, να αναπτύξει τις πρωτοβουλίες του πάνω σε συγκεκριμένο έδαφος. Το έδαφος είναι υπονομευμένο και από τον τρόπο που κατέληξαν στο πρόσωπο του κ. Πρωθυπουργού και από τη σύνθεση της κυβέρνησης. Κυρίως από τον τρόπο που συνεχίζουν να λειτουργούν οι δυο βασικοί εταίροι της κυβέρνησης. Ο ένας ως να μην έχει φύγει και ο άλλος ως να μην έχει έρθει. Κι αποτυπώθηκε και αποτυπώνεται και στις ομιλίες πολλών στελεχών και των 2 κομμάτων κυρίως των 2 κομμάτων στη Βουλή. Με το δεδομένο ότι αυτή η κυβέρνηση θα υπογράψει και τη δανειακή σύμβαση και τους εφαρμοστικούς  νόμους η χώρα και η κοινωνία βρίσκονται αντιμέτωπες με μεγάλα ζητήματα:

-Πώς θα αντιμετωπιστούν οι απώλειες και πώς τα ασφαλιστικά ταμεία θα ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους προς τους ασφαλισμένους;

-Ποια μέτρα, όχι γενικά και αόριστα, ποια συγκεκριμένα μέτρα θα υπάρξουν για την υπεράσπιση των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων και την υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, με δεδομένη την αποσάθρωση των εργασιακών δικαιωμάτων;

-Πώς θα υπάρξει, με ποιες διαδικασίες και με ποιο περιεχόμενο η προβλεπόμενη περιστολή δαπανών χωρίς περαιτέρω συρρίκνωση του λαϊκού εισοδήματος;

-Πώς θα ανασυγκροτηθεί ο δημόσιος τομέας με ανακατανομή των ανθρώπινων πόρων και όχι με τις γνωστές, τις τραυματικά γνωστές , οριζόντιες περικοπές προσωπικού και απολύσεις;

-Θα αναπτυχθούν ή δεν θα αναπτυχθούν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, της φοροκλοπής αλλά και της διαφθοράς;

-Πώς θα συμβάλει εν τέλει και μας ενδιαφέρει διότι είναι τεράστιο ζήτημα που αντανακλά στην οικονομία και στην αγορά, πώς θα γίνει η συμβολή του κράτους στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και ποιος ο τρόπος; 

-Θα υπάρξει άμεση χρηματοδότηση της αγοράς και εύρεση χρηματοδότησης για όσο διάστημα βρίσκονται οι τράπεζες στην γνωστή φάση της ανακεφαλαιοποίησης;

-Θα διεκδικηθεί στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα, ένα πακέτο αναπτυξιακών δραστηριοτήτων, για την αναπτυξιακή  ώθησης  της οικονομίας;

-Πώς θα γίνει η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας;

Και σε ό,τι αφορά την παρουσία μηχανισμών παρακολούθησης των διαδικασιών υλοποίησης  υπάρχει το ερώτημα: Θα αφορά εθνικές πλευρές των ζητημάτων και δεν θα συνιστά βαριά εποπτεία της χώρας;

Αυτοί οι ουσιαστικοί πολιτικοί λόγοι, σε συνδυασμό με τη θεσμική ανακολουθία και τις αποκλείσεις που υπήρξαν, επιβάλλουν, θεμελιώνουν κατά τη γνώμη μας, την αρνητική μας ψήφο στη νέα κυβέρνηση.

Δεν συμφωνήσαμε και δεν συμφωνούμε με τον τρόπο που οι ηγέτιδες δυνάμεις της Ε.Ε. αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν την κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος  και γενικότερα την κρίση χρέους στην Ευρωζώνη.

Στο βαθμό που η ΕΕ δεν θα αποφασίσει την επί της ουσίας πολιτική της ενοποίηση, αυτή η ΕΕ θα τροφοδοτεί, θα γεννά αποσυσπειρώσεις, θα γεννά χώρες, οι οποίες θα κινούνται με διαφορετικές ταχύτητες, ή όπως ακούγεται σε διαφορετικούς ομόκεντρους κύκλους μέσα στην ΕΕ.

Υπάρχει πρωταρχική ανάγκη, μέλημα κύριο, μέλημα προτεραιότητας να αναπτυχθεί ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας. Το λέμε, το φωνάζουμε, φωνή βοώντος εν τη ερήμω, εδώ και καιρό. Μια κοινωνία τεμαχισμένη, μια κοινωνία διαλυμένη, δεν είναι δυνατόν, όταν μάλιστα δέχεται αλλεπάλληλα και κυρίως άνισα και άδικα βάρη,  να εγερθεί, να στηρίξει διαδικασίες εξόδου της χώρας  από τα αδιέξοδα στα οποία βρίσκεται.

Δεν δίνουμε ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Δεν περιοριζόμαστε όμως σ’ αυτό. Δεν περιοριζόμαστε στο όχι. Θα είμαστε εδώ με συγκεκριμένες, συστηματικές, επίμονες προσπάθειες, προτάσεις και διεκδικήσεις, να συνεισφέρουμε προκειμένου να προωθηθούν εκείνες οι πολιτικές που είναι δυνατόν να στηρίζουν την ελληνική κοινωνία και να οδηγούν τη χώρα σε πορεία διεξόδου. Και όλα αυτά πάντοτε με την επισήμανση ότι αποτελεί σταθερό στόχο μας η παραμονή της χώρας, η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρώπη. Εμείς δεν είμαστε   εισηγητές της αναχώρησης της χώρας από την Ε.Ε. Εκεί σ’ αυτό το υπό διαμόρφωση πολιτικό ολοκλήρωμα πρέπει να δίνουμε συστηματικά τη μάχη προόδου της ελληνικής κοινωνίας και της χώρας.  

16 / 11 / 2011