Η ελευθερία επιλογής είναι το άπαν σε
μια δημοκρατική κοινωνία και το θεμέλιο μιας αρμονικής συμβίωσης. Στον
βαθμό που η δραστηριότητα κάποιου ατόμου δεν βλάπτει τους άλλους (σε
πραγματική βάση), οι πολίτες πρέπει να είναι ελεύθεροι να διαλέξουν τον
δρόμο τους, το επάγγελμά τους, την εμφάνισή τους, τις πολιτικές και
θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις κ.λπ.
Οι διαφορετικές επιλογές μπορεί να έχουν ιδιωτικό κόστος, αλλά δεν πρέπει να επιβαρύνονται επιπλέον (δεν πρέπει, π.χ., κάποιος να πληρώνει επιπλέον φόρους αν είναι ΣΥΡΙΖΑ ή βουδιστής) παρά μόνο αν κάποια δραστηριότητα δημιουργεί πραγματική εξωτερική επιβάρυνση που πληρώνει η υπόλοιπη κοινωνία. Μια οχλούσα βιομηχανία, επί παραδείγματι, ή κλείνει ή πληρώνει αντισταθμιστικά οφέλη στην κοινότητα που δραστηριοποιείται. Αν μια επιλογή δεν ενοχλεί –σε πραγματική βάση– κανέναν, ουδείς έχει δικαίωμα να την επιβαρύνει.
Τα αναφέρουμε όλα αυτά –τονίζοντας μάλιστα την «επιβάρυνση σε πραγματική βάση» και ουχί
θεωρητική– διότι τα κυβερνητικά ξεφτέρια δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο σημαντικό είναι για τη δημοκρατία η ελευθερία επιλογής ή έστω το δικαίωμα να διαλέγει κάποιος χωρίς περιττές επιβαρύνσεις. Συνεπώς είναι ακατανόητο το (ομολογουμένως φαφλατάδικο) επιχείρημα του υπουργού Παιδείας περί φορολογίας στα τσιγάρα, στα φροντιστήρια και στα ιδιωτικά σχολεία: «Είναι άλλο πράγμα ο ΦΠΑ στα ιδιωτικά σχολεία κι άλλο πράγμα στην εκτεταμένη παράλληλη εκπαίδευση, που είναι τα φροντιστήρια», είπε ο κ. Νίκος Φίλης.
«Και τα φροντιστήρια καλύπτουν ανάγκες που δεν καλύπτει η δημόσια εκπαίδευση, ενώ έπρεπε να καλύπτει. Εάν δε βρεθούν δημοσιονομικά ισοδύναμα... τότε θα κάνουμε διαχωρισμούς. Κι ένας λογικός διαχωρισμός είναι η τυπική ιδιωτική εκπαίδευση. Δεν καλύπτουν ανάγκες που δεν δίνει η δημόσια εκπαίδευση, είναι επιλογή των οικογενειών που δεν είναι πλούσιοι άνθρωποι, απλά είναι εύποροι, δεν είναι ζάπλουτοι, η επιλογή πληρώνεται. Δεν νομίζω ότι είναι σωστό να επιβληθούν οριζόντιοι φόροι, προκειμένου να υπάρξει ισοδύναμο. Φόροι στη κατανάλωση, π.χ., είναι λάθος αυτό, είναι επιβαρημένη η κατανάλωση, αφορά όλο τον ελληνικό λαό, όλους τους πολίτες κι εκείνους που πάνε κι εκείνους που δεν πάνε στα ιδιωτικά σχολεία. Αρα η λογική που λέει “βάλτε στα τσιγάρα φόρο” είναι εύκολη αυτή η ιστορία, αλλά δεν είναι δίκαιη συμφωνία, είναι λάθος». (Βήμα FM 15.10.2015)
Τρία πουλάκια κάθονται και πλέκουνε πουλόβερ που λένε και οι μαθητές. Το ιδιωτικό σχολείο... είναι επιλογή και η επιλογή πρέπει να πληρώνεται, μας λέει ο υπουργός, αλλά όχι τα φροντιστήρια ή τα τσιγάρα, λες και τα τελευταία δεν είναι επιλογές των πολιτών, αλλά κάποιου τύπου θεομηνίες.
Ετσι φτάνουμε στον εξής παραλογισμό, βασικό προϊόν της αριστερής απερισκεψίας και απουσίας οποιουδήποτε σχεδίου για την επόμενη μέρα: τα τσιγάρα, που αποδεδειγμένα επιβαρύνουν τον δημόσιο προϋπολογισμό υγείας, δεν εξετάζονται ως πιθανό ισοδύναμο, αλλά η κυβέρνηση επιλέγει να φορολογούνται επιπλέον εκείνοι οι οποίοι διά της επιλογής τους ελαφρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό κατά 216 εκατομμύρια ευρώ. Σημειώνουμε ότι το κόστος φοίτησης ενός μαθητή σε δημόσιο σχολείο υπολογίζεται στα 2.700 ευρώ κατ’ έτος και οι γονείς 85.000 παιδιών ελαφρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό από το γινόμενο των δύο αριθμών. Ετσι οι γονείς αναλαμβάνουν ιδιωτικώς το κόστος της επιλογής των, πληρώνουν δηλαδή τα δίδακτρα, και καλούνται από την κυβέρνηση να αναλάβουν και το κόστος της ιδεοληψίας της.
Οι διαφορετικές επιλογές μπορεί να έχουν ιδιωτικό κόστος, αλλά δεν πρέπει να επιβαρύνονται επιπλέον (δεν πρέπει, π.χ., κάποιος να πληρώνει επιπλέον φόρους αν είναι ΣΥΡΙΖΑ ή βουδιστής) παρά μόνο αν κάποια δραστηριότητα δημιουργεί πραγματική εξωτερική επιβάρυνση που πληρώνει η υπόλοιπη κοινωνία. Μια οχλούσα βιομηχανία, επί παραδείγματι, ή κλείνει ή πληρώνει αντισταθμιστικά οφέλη στην κοινότητα που δραστηριοποιείται. Αν μια επιλογή δεν ενοχλεί –σε πραγματική βάση– κανέναν, ουδείς έχει δικαίωμα να την επιβαρύνει.
Τα αναφέρουμε όλα αυτά –τονίζοντας μάλιστα την «επιβάρυνση σε πραγματική βάση» και ουχί
θεωρητική– διότι τα κυβερνητικά ξεφτέρια δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο σημαντικό είναι για τη δημοκρατία η ελευθερία επιλογής ή έστω το δικαίωμα να διαλέγει κάποιος χωρίς περιττές επιβαρύνσεις. Συνεπώς είναι ακατανόητο το (ομολογουμένως φαφλατάδικο) επιχείρημα του υπουργού Παιδείας περί φορολογίας στα τσιγάρα, στα φροντιστήρια και στα ιδιωτικά σχολεία: «Είναι άλλο πράγμα ο ΦΠΑ στα ιδιωτικά σχολεία κι άλλο πράγμα στην εκτεταμένη παράλληλη εκπαίδευση, που είναι τα φροντιστήρια», είπε ο κ. Νίκος Φίλης.
«Και τα φροντιστήρια καλύπτουν ανάγκες που δεν καλύπτει η δημόσια εκπαίδευση, ενώ έπρεπε να καλύπτει. Εάν δε βρεθούν δημοσιονομικά ισοδύναμα... τότε θα κάνουμε διαχωρισμούς. Κι ένας λογικός διαχωρισμός είναι η τυπική ιδιωτική εκπαίδευση. Δεν καλύπτουν ανάγκες που δεν δίνει η δημόσια εκπαίδευση, είναι επιλογή των οικογενειών που δεν είναι πλούσιοι άνθρωποι, απλά είναι εύποροι, δεν είναι ζάπλουτοι, η επιλογή πληρώνεται. Δεν νομίζω ότι είναι σωστό να επιβληθούν οριζόντιοι φόροι, προκειμένου να υπάρξει ισοδύναμο. Φόροι στη κατανάλωση, π.χ., είναι λάθος αυτό, είναι επιβαρημένη η κατανάλωση, αφορά όλο τον ελληνικό λαό, όλους τους πολίτες κι εκείνους που πάνε κι εκείνους που δεν πάνε στα ιδιωτικά σχολεία. Αρα η λογική που λέει “βάλτε στα τσιγάρα φόρο” είναι εύκολη αυτή η ιστορία, αλλά δεν είναι δίκαιη συμφωνία, είναι λάθος». (Βήμα FM 15.10.2015)
Τρία πουλάκια κάθονται και πλέκουνε πουλόβερ που λένε και οι μαθητές. Το ιδιωτικό σχολείο... είναι επιλογή και η επιλογή πρέπει να πληρώνεται, μας λέει ο υπουργός, αλλά όχι τα φροντιστήρια ή τα τσιγάρα, λες και τα τελευταία δεν είναι επιλογές των πολιτών, αλλά κάποιου τύπου θεομηνίες.
Ετσι φτάνουμε στον εξής παραλογισμό, βασικό προϊόν της αριστερής απερισκεψίας και απουσίας οποιουδήποτε σχεδίου για την επόμενη μέρα: τα τσιγάρα, που αποδεδειγμένα επιβαρύνουν τον δημόσιο προϋπολογισμό υγείας, δεν εξετάζονται ως πιθανό ισοδύναμο, αλλά η κυβέρνηση επιλέγει να φορολογούνται επιπλέον εκείνοι οι οποίοι διά της επιλογής τους ελαφρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό κατά 216 εκατομμύρια ευρώ. Σημειώνουμε ότι το κόστος φοίτησης ενός μαθητή σε δημόσιο σχολείο υπολογίζεται στα 2.700 ευρώ κατ’ έτος και οι γονείς 85.000 παιδιών ελαφρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό από το γινόμενο των δύο αριθμών. Ετσι οι γονείς αναλαμβάνουν ιδιωτικώς το κόστος της επιλογής των, πληρώνουν δηλαδή τα δίδακτρα, και καλούνται από την κυβέρνηση να αναλάβουν και το κόστος της ιδεοληψίας της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια
Δεν βρέθηκαν σχόλια γι'αυτό το άρθρο.
Γίνε ο πρώτος που θα σχολιάσει το άρθρο χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα