Μίμης Πλέσσας 96 χρονών....

Ήμουν ερωτευμένος με μία σπουδαία κοπέλα που δεν ήταν άλλη από τη μητέρα μου…
Όταν πήρα το πρώτο άριστα και γύρισα σπίτι, της είπα «μανούλα αρίστευσα», με αγκάλιασε, και μου είπε «ευχή και κατάρα των γονιών σου, μην γίνεις μουσικάντης» και πέθανε . Και μουσικάντης δεν έγινα, αλλά έκανα τους μουσικάντες, μουσικούς...
Την ώρα που εγραφα ένα τραγούδι, δεν υπάρχει μέθοδος. Όταν έβλεπα έναν στίχο που μου άρεσε – επειδή είχα μία ευκολία, όπως έχουν οι τζαζίστες, να γράψω επάνω σε στίχο που με ενέπνεε- έγραφα τρία κομμάτια. Και από αυτά επέλεγα το καλύτερο! Τα άλλα έμεναν πίσω.
Μουσικά είμαι αυτοδίδακτος.
Δεν είχα έτοιμο κοινό και δισκογραφική εταιρία, και αρνιόμουν πεισματικά, να βάλω οπουδήποτε την υπογραφή που θα δέσμευε την ελευθερία μου.. Έτσι λοιπόν, με αυτή μου την επιμονή να μην ανήκω σε εταιρία, έμεινα και πάμπτωχος γιατί χάρισα όλες μου τις επιτυχίες. Τις χάρισα. Ακόμα δεν έχω πάρει δεκάρα από εκεί που έπρεπε να με πληρώσουν. Έχω χαρίσει στη Μαρινέλα το ''Άνοιξε πέτρα''. Είχα χαρίσει στον Στράτο, το ''Βρέχει φωτιά στην στράτα μου''. Για αυτό παινεύομαι. Ποιος να έρθει και τι να μου προσφέρει για να παραβώ την αρχή μου: Δωρεάν έλαβα, δωρεάν θα δώσω.
Εγώ δεν έγραφα τραγούδια για τον Πουλόπουλο, για να μου το χρωστάει. Τα έγραφα γιατί πίστευα ότι η χροιά της φωνής του ήταν μοναδική και μπορούσε να τα ερμηνεύσει με τον καλύτερο τρόπο.
Αν ήμουν άδικος μαζί του, του ζητώ συγνώμη… Πως μπορώ όμως να είμαι άδικος σε ένα παιδί που ήταν δημιούργημά μου… Ήταν ένα παιδί που δεν ήξερε να μιλήσει ελληνικά και έφτασε κάποια στιγμή να ορίζει τη μόδα του τραγουδιού. Δεν ξεχνιέται η εποχή που πήγαινα εκεί που έβαφε στον Άγιο Ιερόθεο, στο Περιστέρι, τον έβαζα πάνω στη μηχανή και τον πήγαινα στον Ορφέα και τον καμάρωνα…
Το ίδιο με τον Τόλη Βοσκόπουλο. Το ίδιο με την Μαρινέλλα, με την Κουμιώτη, με τον Στράτο Διονυσίου.
Όσο και να ψάξεις, κανένα τραγούδι μου δεν μοιάζει με το άλλο.
Εχω δημιουργήσει 3220 τραγούδια και άλλα τόσα με την ελπίδα, ότι κάποια στιγμή, θα ακουστούν αλλά θα αγγίξουν και τις επόμενες γενιές...
Πηγή: Πρώτο Θέμα - Έλενα Κατρίτση.