Υπάρχει και Λαϊκιστικός τοπικισμός;

Ο χορός καλά κρατεί. Αρχαιόθεν. Τότε που οι πόλεις, σαν να συμμετείχαν σε διαρκείς Ολυμπιακούς αλληλολοιδορίας, κατασκεύαζαν ανέκδοτα και επινοούσαν παροιμίες για να μειώσει η μία την άλλη. Τη διπλανή ή τη μακρινή, αν απειλούσε τα πρωτεία τους. Ως προς αυτό λοιπόν δεν χωρεί αμφισβήτηση. Είμαστε απόγονοί Τους. Με κεφαλαίο το Τ, αφού μαθαίνουμε παιδιόθεν να τους αντιμετωπίζουμε σαν θεούς, όχι σαν ανθρώπους με τις εξαιρετικές στιγμές τους αλλά και τα προβληματάκια τους.
Σήμερα, Μεσολογγίτες και Αγρινιώτες, Χανιώτες και Ηρακλειώτες, Λαρισινοί και Βολιώτες, Φιλιατρινοί και Κυπαρισιώτες κ.ο.κ. έχουν τις αρμονικές σχέσεις των Αθηναίων με τους Αβρητίτες, των Ιουδαίων με τους Σαμαρείτες. 

Κάθε τόπος καπαρώνει τα πρωτεία στην παλικαριά, τη γνησιότητα, την ομορφιά, την ντομπροσύνη, το ανυπότακτο πνεύμα.
Αν πιστεύουμε πως η γενέτειρά μας είναι το πιστοποιητικό της υπεροχής μας, η απόδειξη των εξαιρετικών ικανοτήτων μας, καταντάμε αγρίως τοπικιστές.
Κι όταν χρησιμοποιούμε τον τόπο όπου γεννηθήκαμε ή μεγαλώσαμε σαν δικαιολογητικό για τη ροπή μας στην υπερβολή και τη θεατρινίστικη ελαφρότητα, γινόμαστε και λαϊκιστές.

Το άθροισμα προκύπτει εύκολα:

τοπικιστολαϊκιστές. Ή γενετειροδημαγωγοί.
Ο κ. Μεϊμαράκης, λ.χ., επικαλέστηκε την άνδρωσή του στα Εξάρχεια σαν άλλοθι για τον ενθουσιασμό με τον οποίο γλιστράει σε ύφος μάγκικο και σε λεκτικό ανοίκειο, απομιμούμενος καρατερίστες του ασπρόμαυρου κινηματογράφου.

Ιδού η εξήγησή του: «Μεγάλωσα στα Εξάρχεια. Εκεί έχουμε τον δικό μας τρόπο. Θα παραμείνω αληθινός και παρορμητικός. Στην ιδιωτική μου ζωή θα είμαι όπως γουστάρω».
Θα συμφωνούσαμε, αλλά με τρεις προϋποθέσεις: Πρώτη, ότι όντως στα Εξάρχεια μιλούσαν και μιλούν όλοι με στυλ μεϊμαράκειο, μόρτικο κι αλάνικο, πράγμα που τίποτε δεν το επιβεβαιώνει.

Ασχετα με το πώς μυθολογούνται τώρα τα Εξάρχεια, όταν ενηλικιωνόταν ο αρχηγός της Ν.Δ. δεν ήταν ακριβώς ό,τι εννοούμε συμβατικά ως λαϊκή συνοικία. Δεύτερη προϋπόθεση ότι οι προεκλογικές εμφανίσεις του, ντιμπέιτ, συνεντεύξεις, ομιλίες, είναι πτυχές της προσωπικής του ζωής. Τρίτη, ότι αυτή είναι όντως η «αλήθεια» του και όχι η σκηνοθετημένη αναπαραγωγή μιας «αποδοτικής» πόζας.

Και ο κ. Τσίπρας επίσης ενέδωσε στη γοητεία της γενέτειράς του. «Εμείς οι Ηπειρώτες είμαστε μαχητές» είπε στην Αρτα. Και οι Μακεδόνες; Ο Κρητικοί; Οι Ψαριανοί;

Οσο για τον κ. Θεοδωράκη, ο εκπρόσωπός του κ. Τσιόδρας τον προστάτεψε με άτρωτη ασπίδα: «Το Ποτάμι δεν θα δεχτεί λάσπη ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης από την Αγία Βαρβάρα είναι διαπλεκόμενος». Αν μεγαλώσεις δηλαδή στην Αγία Βαρβάρα είσαι οπωσδήποτε αδάμας;

Υπάρχει επιστημονική, πολιτική ή θεολογική απόδειξη γι’ αυτό;
Τοπικισμός. Λαϊκιστικότατος. Που λειτουργεί ενοποιητικά, συσπειρώνοντας τους κολακευόμενους συντοπίτες του αρχηγού, και συγχρόνως χωριστικά, αφού όλοι οι άλλοι κατατάσσονται στους μη μάγκες, τους μη μαχητές, τους μη αδάμαντες.