Τι παιχνίδια έπαιζαν τα παιδάκια των Αρχαίων Ελλήνων;

Δεν είχαν τηλεόραση, αλλά είχαν κούκλες με αρθρώσεις. Δεν είχαν video games, αλλά έπαιζαν αποδιδρασκίνδα.
Δεν είχαν οθόνες, ούτε πλαστικά παιχνίδια με μπαταρίες. Κι όμως, τα παιδιά της αρχαίας Ελλάδας δεν έλειπαν από τις αυλές και τους δρόμους. Έπαιζαν με ό,τι έβρισκαν, με ό,τι τους χάριζε η φύση και η φαντασία τους. Με κουκουνάρια, με πέτρες, με χρωματιστές χάντρες και με πήλινες κούκλες. Είχαν δικά τους αγαπημένα αντικείμενα, δικά τους παιχνίδια-σύμβολα, και από αυτά σώζονται ακόμΤο πιο γνωστό τους παιχνίδι ήταν η αποδιδρασκίνδα. Μια αρχαία μορφή κρυφτού, που παιζόταν με ενθουσιασμό στις γειτονιές της Αθήνας και των άλλων πόλεων. Ένα παιδί έκρυβε το πρόσωπο του σε έναν τοίχο, ενώ τα άλλα κρύβονταν. Μόλις έφτανε το μέτρημα στο τέλος, ξεκίνησε η αναζήτηση. Όποιος πιανόταν, έπρεπε να πάρει τη θέση του φύλακα.
Αγαπημένο τους παιχνίδι ήταν και τα οστρακίντα. Ένα είδος «πες μου τι είσαι να σου πω πού πας». Έγραφαν λέξεις πάνω σε κομμάτια από αγγεία και τα χρησιμοποιούσαν για παιχνίδια ισορροπίας, προβλήματα ή τυχερών παιχνιδιών. Μερικές φορές τα έριχναν στον αέρα σαν ζάρια και έβγαζαν συμπεράσματα για το ποιος θα νικούσε.
Οι κούκλες ήταν σημαντικό μέρος της παιδικής ζωής. Δεν ήταν φτιαγμένες από πλαστικό αλλά από κεραμικό ή ύφασμα, συχνά με αρθρώσεις και βαμμένα χαρακτηριστικά. Όταν ένα κορίτσι έφτανε στην ηλικία του γάμου, συνήθιζε να προσφέρει την παιδική της κούκλα στις θεές – κυρίως στην Άρτεμη – σαν σύμβολο αποχαιρετισμού στην παιδικότητα.
Είχαν και παιχνίδια με μπαλίτσες από ύφασμα ή δέρμα, γεμισμένες με μαλλί ή άχυρο. Παίζονταν σε ομάδες, αλλά και ατομικά, με πηδήματα, ρίψεις και ισορροπία. Υπήρχαν επίσης οι τροχοί – στεφάνια που τα έσπρωχναν με ένα ραβδί για να κυλούν – αλλά και οι ανεμόμυλοι, φτιαγμένοι από φύλλα ή ύφασμα, που στριφογύριζαν με τον αέρα, όπως οι σημερινοί μύλοι που πουλάνε στα πανηγύρια.
Τα κότσια, που ήταν μικρά κόκαλα από πρόβατα ή κατσίκες, μετακινούνταν για πάρα πολλά παιχνίδια. Τα πετούσαν σαν ζάρια, τα στοίβαζαν, τα ισορροπούσαν, και κάθε πλευρά είχε διαφορετική αξία. Το παιχνίδι αυτό επιβίωσε μέχρι και τον 20ο αιώνα, σε πολλές περιοχές της Ελλάδας.
Υπήρχαν και επινοημένα παιχνίδια ρόλων. Μικρά κορίτσια υποδύονταν τις μητέρες και τα αγοράκια τους στρατηγούς. Ορισμένα παιδιά έφτιαχναν μικρές σκηνές και έπαιζαν θέατρο, ενώ άλλα κατασκεύαζαν μινιατούρες από ξύλο ή πηλό και έστηναν φανταστικούς κόσμους.
Το παιχνίδι δεν ήταν απλώς διασκέδαση. εκπαίδευση. Μέσα από το παιχνίδι μάθαιναν δεν είναι πολίτες. Να τηρούν κανόνες, να συνεργάζονται, να αντέχουν την ήττα και να τιμούν τη νίκη. Στην αρχαία Ελλάδα, ακόμα και η διασκέδαση ήταν σοβαρή υπόθεση.
sportime